Τρίτη, 21 Ιανουαρίου 2025, 1:21:19 πμ
Δευτέρα, 19 Σεπτεμβρίου 2016 19:46

Μοντέρνοι Καιροί

Του Ευστάθιου Παπαδόπουλου

 

Μεσημεράκι λοιπόν μπαίνω κατά τις δύο στο γυμναστήριο. Καθώς βαδίζω προς τα αποδυτήρια εντοπίζω μια ομάδα τεσσάρων λυκειόπαιδων με περίεργη εικόνα. Αλλάζω και ξεκινάω. Καθώς περνούσε η ώρα ήρθε κι ένας ακόμα πελάτης. Σε μιά στιγμή δύο από τα λυκειόπαιδα προσεγγίζουν τη γραμματεία προκειμένου να ζητήσουν συγκεκριμένη λίστα τραγουδιών.


Θα προσπεράσω το γεγονός ότι δε σεβάστηκαν ούτε εμένα ούτε τον άλλο κύριο που γυμναζόταν τόσο ώστε να μας ρωτήσουν αν θα είχαμε κάποιο πρόβλημα με την αλλαγή της μουσικής. Δημοκρατία έχουμε εντάξει είναι τέσσερις είμαστε δύο. Εκεί που έχασα πάσα ιδέα για την κατάντια μας, ήταν όταν άκουσα τη ΄΄μουσική΄΄ που θεώρησαν κατάλληλη να ακουστεί. Ενδεικτικά σας αναφέρω κάποιους στίχους: μεθυσμένος μπαίνω στο κλαμπ, γεμάτος χρυσά τατουαζ η πουτ....α σου λέει για μένα, τη δικιά σου παίρνουμε γκανγκμπανγκ (αγαπητές μαμάδες, ο όρος αυτός αναφέρεται σε μια γυναίκα που ασελγούν πάνω της πολλοί άντρες).
Αυτό που με αηδίασε πραγματικά ήταν το πάθος με το οποίο οι νέοι συνόδευαν τον τραγουδιστή στις επίμαχες εκφράσεις του. Να σημειωθεί πως οι εν λόγω νεαροί είχαν μια συμπεριφορά άκρως απρεπή φωνάζοντας, χωρίς να σεβαστούν την ώρα ησυχίας, και αφήνοντας τον χώρο του γυμναστηρίου γεμάτο από τα άδεια τους μπουκάλια και γενικά ακατάστατο με μπάρες, βάρη και αλτήρες πεταμένους εδώ κι εκεί αφού τελείωναν την κάθε τους άσκηση.
Ακολούθησαν κι άλλες βωμολοχίες και αναγκάστηκα να βιαστώ να τελειώσω και να φύγω. Προβληματισμένος με τέτοιες καταστάσεις, κυρίως σε θέματα ανατροφής σε τέτοιες ηλικίες, κι εκτεθειμένος στην κοινωνία μας, πάντα με απασχολούσε η πολιτισμική προσέγγιση τέτοιων φαινομένων. Την τελευταια ας πω πενταετία επικρατεί μια διαστρεβλωμένη άποψη ελευθερίας και απελευθερωτισμού (από τί κανείς δε ξέρει). Σε καμία περίπτωση αυτές οι έννοιες δεν είναι επικίνδυνες εκτός κι αν πάρουν τον λάθος δρόμο.
Ξαφνικά έχουμε έξαρση των κρουσμάτων ανηθικότητας και μη οριοθετούμενης εξτρεμιστικής συμπεριφοράς που συνεπάγονται κατάχρηση της ελευθερίας και αμαύρωση της εικόνας της κοινωνίας. Εκφράσεις όπως το: βγες και ζήσε τη ζωή σου, γλέντα, μια φορά ζεις, μικρός είσαι κάνε ό,τι θες, που γίνονται λάβαρα στα χέρια των νέων ανθρώπων, νομίζω πως έχουν ξεφύγει από την συμβατική τους έννοια. Ως αποτέλεσμα γινόμαστε μάρτυρες ακραίων συμπεριφορών που στόχο έχουν την προβολή αλλά και αποδοχή του κάθε νέου και νέας από την κοινωνία.  Έτσι, έχουμε φαινόμενα κατανάλωσης αλκοόλ και μεθύσια, ξενύχτια, αμέτρητα τσιγάρα, ανθρώπους με κάθε είδους ΄΄παρεμβάσεις΄΄ στο σώμα τους και τα μαλλιά τους, και ανθρώπους άσεμνα και σε ορισμένες περιπτώσεις προκλητικά ντυμένους για να ΄΄μαγνητίζουν τα βλέμματα΄΄. Και όλα τα παραπάνω από άτομα ηλικίας  το πολύ δεκαοχτώ ετών. Όλα αυτά για το θεαθήναι.
Θεωρώ πως οι νέες γενιές χρειάζονται ένα…  φορμάτ. Το φορμάτ, ή καλύτερα ο επαναπρογραμματισμός τους, θα γίνει αποκλειστικά και μόνο από την οικογένεια. Με τα σημερινά δεδομένα η οικογένεια καταστρέφει το μέλλον των παιδιών τους. Οι εύκολες λύσεις δεν αποτελούν το σωστό δρόμο. Ένα παιδί σε αυτό που θα το εκθέσεις αυτό θα μάθει. Και πιστεύω πως ένα παιδί δεν θα πρέπει να θεωρείται αποτέλεσμα απλώς ενός γάμου αλλά καρπός μιας ώριμης σκέψης σχετικά με το περιβάλλον και τον τρόπο ανατροφής του.
Ειναι απογοητευτικές οι εικόνες παιδιών με κακή υγεία, καθιστική ζωή, και με μόνο ενδιαφέρον το φαί απ’έξω, την ξέφρενη ζωή, και τα ασταμάτητα ηλεκτρονικά παιχνίδια για τα οποία φυσικά φροντίζει και η κοινωνία με τα ιντερνετάδικα που φυτρώνουν σαν μανιτάρια. Ένα στα τρία Ελληνόπουλα είναι παχύσαρκο σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Επίσης σύμφωνα με την έρευνα ‘’The energy- project’’ τα ελληνόπουλα γυμνάζονται τις λιγότερες ώρες στην Ευρώπη.
Ο ρόλος των γονέων δεν είναι να παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα στο παιδί για να το κρατούν συνεχώς χαρούμενο. Ο ρόλος τους είναι να το εξοπλίσουν κατάλληλα ώστε όταν έρθει η ώρα, να επιλέξει σοφά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που χρειάζεται από μόνο του. Και τα χρήματα δεν το κάνουν αυτό. Το παιδί δεν είναι μηχανάκι που λειτουργεί με κέρματα άσχετα αν έτσι κατήντησε (σύνταξη γιαγιάς, παππού, θείας, θείου κλπ). Το παιδί πρέπει να έχει πηγές δημιουργικότητας, απορίας, να έχει στόχους και αξίες στη ζωή του, πάθος για τις επιλογές του. Όχι να μαθει να ζει για πεντακόσια ευρώ το μήνα. Γιατί νομίζω και σε αυτό το θέμα έχουμε χάσει το παιχνίδι. Γεννιόμαστε, μαθαίνουμε να ζούμε για να δουλεύουμε και για να συντηρούμε μία ψεύτικη καταναλωτική ζωή χωρίς ουσία.
Ζητώ συγγνώμη. Η ουσία τη σήμερον ημέρα είναι να ανοίξουμε μπουκάλια στον Πουθενάκη και τον Κανενάκη που θα μας σερβίρει ένα σοου ταλέντων και θα τον φέρει ένα τοπικό μπαράκι. Καλοπέραση κι εγωισμός. Αυτές οι δύο λέξεις είναι και θα είναι χαραγμένες στις γενιές που έρχονται. Και μια τρίτη λέξη που θα ήθελα να προσθέσω είναι η ανευθυνότητα. Η συνεχής τροφοδότηση ενός υπό ανάπτυξη νέου παιδιού με αγαθά, μόνο ανεύθυνο μπορεί να το κάνει. Το συγκεκριμένο παιδί θα μεγαλώσει έχοντας κατά νου πως όλα στη ζωή δεν κατακτώνται αλλά προσφέρονται.
Η δημιουργία της αίσθησης της ανευθυνότητας ενός νέου ανθρώπου να αναλάβει πρωτοβουλία τόσο για κάτι δημιουργικό όσο και στην αναγνώριση των λαθών που ενδεχομένως να υποπέσει, προκειμένου να καταστεί χρήσιμο μέλος μιας κοινωνίας νομίζω δεν τιμά κανέναν. Απεναντίας γαλουχούμε ένα μέλλον πνευματικά κενό. Και τέτοια φαινόμενα είναι καθημερινά στην πόλη μας. Ο κύριος που διπλοπάρκαρε στην 21η Ιουνίου για να πάρει ψωμί χωρίς να τον νοιάζει καν τί έχει προκαλέσει κι έχει και το θράσος να διαπληκτίζεται και σε ορισμένες περιπτώσεις να απειλεί (ναι είμαι μάρτυρας τέτοιου συμβάντος) τον αστυνομικό για την κλήση, η κυρία μπροστά από τον διπλοπαρκαρισμένο κύριο που έχει παρκάρει σε χώρο στάθμευσης αναπήρων, έχει κλείσει την ράμπα γι’ αυτούς καθώς και διάβαση πεζών, ο νέος που θα πάρει το ΄΄φτιαγμένο/πειραγμένο΄΄αμάξι και θα κρατήσει μια πόλη ξύπνια όλο το βράδυ, ο οποιοσδήποτε που θα προτιμήσει να πετάξει τα σκουπίδια του στο δρόμο ενώ σε κοντινή απόσταση υπάρχει κάδος κλπ. Και φυσικά όλοι σου λένε ‘’τί προβληματίζεσαι; Εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Κάνε τα στραβά μάτια’’.
Πρέπει να αρθεί το βόλεμα που βιώνουμε καθημερινώς στις διάφορες πτυχές της ζωής μας. Εαν ο καθένας από λίγο συμβάλλει στη βελτίωση της κοινωνίας ή έστω απαιτήσει να ζει με κάποια αξιοπρέπεια τηρώντας από μόνος του τα στοιχειώδη κοινωνικοπολιτισμικά ιδεώδη πρώτα γι αυτόν και μετά προς όφελος της κοινωνίας, η καθημερινότητα θα ήταν σαφώς καλύτερη και πιό διαφορετική από αυτή τη συμβατική και αδιάφορη που ζούμε τώρα.