Η αλλαγή έρχεται με τη ροή, όπως και το όνειρο με τον ύπνο. Αλλαγή θα πει επανάσταση κι όχι η κατάσταση. Θάλασσα ανοιχτή κι όχι κλειστό λιμάνι. Άλλωστε, και την άνοιξη την φέρνει η ανάσταση των λουλουδιών, που είναι η επανάσταση της ίδιας της φύσης…
Υπάρχουν ωστόσο κι αιώνιες αρχές. Αξίες που παραμένουν σταθερές. Που δεν αφήνει επάνω τους πατημασιές ο χρόνος.
Επομένως, πρόοδος δεν σημαίνει μόνο πορεία προς τα εμπρός, δίχως να κοιτάζεις ποτέ σου πίσω. Πρόοδος είναι και το να μένεις «στον ίδιο τόπο», την ώρα που οι άλλοι γύρω σου υποχωρούν. Να βλέπεις κι αυτούς που έχεις στο πλάι σου, γιατί στον κόσμο ετούτο δεν είσαι μόνος.
Είναι αλήθεια πως τον πολιτισμό στην κοινωνία δεν τον δημιουργεί μόνο η τεχνολογία, αλλά και κάθε άλλη αξία που υπάρχει στα ορυχεία της καρδιάς και της λογικής μας τα «κοιτάσματα».  
Δεν μπορώ για παράδειγμα να συμφωνήσω με  την άποψη ότι παιδιά δώδεκα ετών που παίρνουν μέρος σε πορείες, χωρίς τους γονείς τους,  είναι ώριμα γι’ αυτό. Δεν γνωρίζω, αν τα παιδιά αυτά εκείνη τη στιγμή «παίζουν» ή «αγωνίζονται».
Αλίμονο, όμως, στο γονιό, που περιμένει από το δωδεκάχρονο γιο του να αλλάξει τη ζωή του!
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με την άποψη ότι η πορεία που αφήνει πίσω της σπασμένα τζάμια και καμένα αυτοκίνητα, κερδίζει τη συμπάθεια της κοινωνίας.
Δεν πιστεύω ότι οι καταστροφές σε θρανία, σε γραφεία  και σε υπολογιστές, βελτιώνουν την παιδεία.
Διαφορετικά, αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, τότε, οι περσινές δεκεμβριανές πορείες θα είχαν αλλάξει προς το καλύτερο τη χώρα.
Προς Θεού! Δεν λέω να μην διεκδικούμε με αγώνες τη ζωή που δικαιούμαστε. Δεν λέω ότι η ζωή είναι δίκαιη από μόνη της. Λέω μόνο ότι, όταν αγωνίζεσαι με πολιτισμένο τρόπο, έχεις την κοινωνία με το μέρος σου.
Μνήμη λέει ο Πλάτων στον «Κρατύλο» είναι η «μονή», η παραμονή στην ψυχή. Η μνήμη του 15χρονου Αλέξη, θα μπορούσε να τιμηθεί με το σεβασμό που δικαιούται. Με ένα  κερί κι ένα τραγούδι από μαθητές και δασκάλους σε μια πλατεία ένα βράδυ.
Αλλιώς, το να ρίχνονται μολότοφ από τη μια και χημικά από την άλλη, κινδυνεύουν στην ουσία τα δικά μας παιδιά. Παιδιά, που το δίκιο του αγώνα, και το «πρέπει» του καθήκοντος, τα έταξε σε διαφορετική μεριά.
Άλλωστε, υπεύθυνος για την ανεργία δεν είναι ο άνεργος. Ούτε την αναρχία την προκαλεί εκείνος που έχει πάρει εντολή να προστατέψει τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία.
Το τι φταίει, και το ποιοι φταίνε, ας το ψάξουμε αλλού. Και κυρίως μην βιαστούμε να πιστέψουμε ότι για κάθε κοινωνική έκρηξη, βρίσκεται η πρωταρχική αιτία στο πανεπιστημιακό άσυλο.
Γιατί, δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω κι ένας πολιτισμένος άνθρωπος που να είναι αντίθετος με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω κι ένας πολίτης που να είναι αντίθετος στην ελευθερία της γνώμης.
Πιστεύω ότι θα ήταν πιο δίκιο, αν τα δικαιώματα αυτά υπήρχαν και σ’ άλλους χώρους. Η ελευθερία είναι καλή, όταν την μοιράζεσαι με άλλους. Όταν απλώνεται στην κοινωνία παντού.
Γι’ αυτό στη δημοκρατία, δεν χρειάζονται «νησίδες ελευθερίας». Ούτε «λωρίδες», σαν κι αυτές της Γάζας.
Το νόμιμο ή το παράνομο, οφείλει να το βλέπει ο νόμος από την ίδια απόσταση. Η ασέβεια και η απειθαρχία που καλύπτεται πίσω από το άσυλο, δεν ευδοκίμησε ούτε στον Παράδεισο…
Οι ιδέες, ωστόσο, πρέπει να αφήνονται ελεύθερες και να πετούν όπως τα πουλιά, από τόπο σε τόπο. Οι αλήθειες δεν μπορούν να ανασάνουν σε κλειστές αίθουσες. Το πνεύμα δεν μπορεί να το φυλακίσει κανείς. Κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει το κύμα της θάλασσας.
Γιατί, δίχως το κύμα, δεν θα έφθανε ποτέ στην επιφάνεια ο καημός του βυθού. Ούτε θα έσβηναν τα τσαλαπατήματα των γλάρων στην άμμο του γιαλού…
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού της», είπε ο Σεφέρης στην ομιλία του κατά την απονομή του βραβείου Νομπέλ.
Τον αγώνα αυτόν, ας διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού, κι ας τον τιμήσουμε με μέτρο, που δεν το υπερβαίνει ούτε ο ήλιος. «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα», λέει ο Ηράκλειτος.