Ο άνθρωπος, όπως και το λουλούδι, ριζώνει κυρίως στα μέρη που γεννιέται, αφού μέρος της ίδιας Φύσης είναι κι ο ίδιος. Το αγριολούλουδο, όπως και το προσφυγόπουλο, φυτρώνει σε τόπους όπου το σκόρπισε ο άνεμος. Κι αν εκριζωθεί από τη γη, μέσα στην οποία μόλις έχει βγάλει ρίζες, θα μαραθεί.
Είναι λογικό, πως, όπως το κάθε δέντρο ανήκει στο οικόπεδο εκείνο όπου φυτρώνει κι όχι στο διπλανό, έτσι και το κάθε παιδί, ανήκει στη χώρα όπου έχει γεννηθεί, αφού εννοιολογικά, γέννα και (ιθα)γένεια πάνε μαζί.
Αναλογίζομαι, καμιά φορά, πότε πράγματι σκέφτομαι ελληνικά:
Όταν ασπάζομαι την ίδια σκέψη με τον  Ισοκράτη, ότι «Έλληνες ονομάζονται οι μετέχοντες της ελληνικής παιδεύσεως κι όχι της φύσεως» ή όταν «σκιάζομαι» από καθετί το ξένο, που πιστεύω ότι απειλεί για την ταυτότητά μου;
Αναλογίζομαι, καμιά φορά, πόσο Έλληνας είναι ο νεαρός εκείνος που το «παίζει» τρελός για να μην πάει φαντάρος; Πόσο Έλληνας είναι ο εκπαιδευτικός ή ο γιατρός εκείνος που, μόλις τον στέλνουν σε κάποιο ακριτικό νησί, προφασίζεται κάθε λόγο για να μην μείνει εκεί;
Πάντως και οι δυο τους δεν είναι περισσότερο Έλληνες από τον ισπανικής καταγωγής ποιητή Λορένζο Μαβίλη, που ξεψυχώντας στη μάχη του Δρίσκου, ψιθύρισε ότι ο θάνατός του ήταν η πιο μεγάλη τιμή που του έκανε ποτέ η Ελλάδα. Ούτε φυσικά κι από τον ποντιακής καταγωγής γυμναστή, Γιάννη Κανίδη, που στα 74 του χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή σε σχολείο του Μπεσλάν μαζί με ελληνόπουλα του προμηθεϊκού Καυκάσου.
Άραγε πόσο δίκαιο είχε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν στην ομιλία που εκφώνησε στην πόλη Ώπη της Ασσυρίας, το 326 π.Χ. είπε μεταξύ άλλων:
«…Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος κι από βάρβαρος». Πόσο άραγε δίκαιο είχε ο δάσκαλός του, ο Αριστοτέλης - όταν έλεγε - ότι «πάνω κι από την καταγωγή είναι η αρετή»;
Η ελληνικότητα, με λίγα λόγια, δεν είναι μόνο καταγωγή αλλά και ιδέα. Δεν είναι μόνο γονίδιο, αλλά και μερίδιο στον πιο λαμπρό παγκόσμιο πολιτισμό.. «Καλόν Έλληνα όντα φιλέλληνα είναι», λέει ο Πλάτων.
Είναι επίσης γεγονός ότι ούτε η χώρα του Ξενίου Διός μπορεί να δεχθεί έναν ανεξέλεγκτο κι απεριόριστο αριθμό μεταναστών, όσο φιλόξενη κι αν είναι. 
Εκείνο που χρειάζεται είναι μια δίκαιη μεταναστευτική πολιτική, με όρους και όρια, στη βάση των διεθνών συνθηκών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  και των δυνατοτήτων που έχει η χώρα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί περισσότερους μετανάστες από όσους μπορεί να ενσωματώσει στον κοινωνικό της κορμό. Από όσους μπορεί να προσφέρει δουλειά και ασφάλεια, παρότι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, ανήκουν οι μετανάστες στο παραγωγικό δυναμικό, που αν αξιοποιηθεί σωστά, αν έχει δηλαδή δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, τότε θα συμβάλλει στην πρόοδο της χώρας. 
Εκείνο, όμως, που δυστυχώς μάς λείπει είναι το κράτος! Και για την έλλειψη του κράτους δεν φταίνε οι μετανάστες, αλλά οι Έλληνες. Και κυρίως αυτοί που μάς κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτοί που μας έφεραν έως εδώ.
Πως, όμως, είναι δυνατόν να γνωρίζει ένα κράτος τον αριθμό των ξένων υπηκόων του, όταν δεν γνωρίζει τον αριθμό των δικών του υπαλλήλων; Πώς μπορείς να βάλεις όρια στην έρημο, όταν οι αμμόλοφοί της συνεχώς μετακινούνται;
Ζούμε σε μία μεταβλητή πραγματικότητα στο χώρο και στο χρόνο μέσα. Τη ζωή, όπως και την πολιτική, δεν την ορίζει η κοινωνία, αλλά η οικονομία. Οι αρχές, και πρωτίστως οι ανάγκες που έχει ένας λαός, είναι αυτές που διαμορφώνουν τη συνείδησή του.
Καμία χώρα δεν έχει «πρόσωπο» όταν έχει φθάσει στα όρια της πτώχευσης. Καμία χώρα που ζει με δανεικά δεν μπορεί να αναδείξει τη γενναιοδωρία της ψυχής της, όσο φιλόξενη κι αν είναι.
Η κρίση όμως και η εξέλιξη πάνε μαζί. Η Ελλάδα, αν και περνά μια σκληρή δοκιμασία,  έχει τη δυνατότητα με τον Γιώργο Παπανδρέου, να αλλάξει.  Κι αυτό θα γίνει, αν εφαρμόσει σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα το δελφικό ρητό: «Μέτρον άριστον».