«…Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα, για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Παλαμάς. Δωδεκάλογος του Γύφτου). Η χώρα, πράγματι, βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πιο κάτω από εδώ δεν υπάρχει. Η πορεία προς το φως είναι αναπόδραστη ανάγκη, καθώς τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό εκείνο, που για της πατρίδας του τη σωτηρία, είναι έτοιμος να υποστεί την κάθε θυσία.
Η σκόρπια ψυχή της Ελλάδας, χαμένη στις ατραπούς της αδιαφάνειας, ψάχνει τα κομμάτια της. Τα χτυπήματα που δέχεται καθημερινά από τους ξένους οίκους αξιολόγησης και τους κερδοσκοπικούς οργανισμούς, τη ρίχνουν βαθιά στο γκρεμό.  
Η κατάσταση είναι από ζοφερή ως αποθαρρυντική. Πολλές είναι οι ψύχραιμες φωνές που λένε: «δεν πάει άλλο».
Αν όμως, οι θεσμοί δεν λειτουργούν, αν έχει χαθεί η αξιοπιστία της χώρας, για το φαινόμενο αυτό, οι πρώτοι που φταίνε, είναι οι πολιτικοί. Και κυρίως εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στου χαμού τη σκάλα...
Ένα όμως είναι βέβαιο: ότι ο λαός δεν φταίει σε τίποτα. Δεν φταίνε οι άνεργοι, ούτε και οι εργαζόμενοι των ολίγων ευρώ. Αλλά φταίνε εκείνοι που σπατάλησαν το δημόσιο χρήμα. Αυτοί, που κάνανε δύσκολη τη μέρα στο λαό, και που πετάνε χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα, για να ανεβεί η δημοτικότητά τους…  
Πολιτική και δη δημοκρατική δεν σημαίνει να είσαι Αϊνστάιν στη Φυσική, στην αριθμητική Πυθαγόρας και στη ρητορική Δημοσθένης. Αλλά αν μπορείς, αν βρε αδερφέ ο χαρακτήρας σου, σού  το επιτρέπει, να είσαι ένας επιπλέον Αριστείδης. Να δίνεις αξία στην ψήφο που σου εμπιστεύεται ο πολίτης, για το δικό του το δίκιο.  
Πολιτική σημαίνει ακόμη να κοιτάς τη βάση, όταν ο ίδιος βρίσκεσαι στην κορυφή. Και να θυμάσαι ότι ο λαός σε ανέβασε εκεί που είσαι. Το λαό εκπροσωπείς, κι όχι τα φιλικά  ή συγγενικά συμφέροντά σου. Αλλιώς, δεν πείθεις, ό,τι και να λες.
Ζούμε σε καιρούς κενούς από συλλογικά οράματα. Σε εποχές που η πολιτική υπολείπεται κατά πολύ από το μέγεθος του ανθρώπου. Η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη του Βίλλυ Μπραντ και του Μιττεράν.
Το ευτύχημα είναι ότι στις κρίσιμες αυτές στιγμές η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό με κύρος, με ήθος και με έντονη παρουσία στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα.
Είναι θετικό, που τις δύσκολες αυτές στιγμές, ο ελληνικός λαός στηρίζει τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, καθώς γνωρίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Το αρνητικό είναι ότι οι φωνές που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εκείνες της ελεύθερης αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Το μάρμαρο του ευρωπαϊκού  οικοδομήματος το πληρώνουν ακριβά τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Κι όλα αυτά λαμβάνουν χώρα την ίδια ώρα που ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο, κοστίζει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για έξοδα παράστασης το χρόνο…
Δυστυχώς, η πολιτική από τέχνη του εφικτού, έχει εξελιχθεί σε πλάνη και σε παρα-πλάνη-ση για το μέσο Έλληνα. Για τον κάθε περιπλανώμενο Οδυσσέα, του οποίου το όνομα και μόνο δηλώνει πόνο, όπως και κάθε άλλη λέξη που αρχίζει από «οδυ»: (π.χ. οδύ-νη, οδυ-ρμός, Οδύ-σσεια).
Είπαμε όμως. Για να σωθούμε, πρέπει να ματώσουμε. Γι’ αυτό, συχνά ο πόνος συνδέεται με το αίμα. Το «αίμα», που διόλου  τυχαία, γίνεται σε αναγραμματισμό «ίαμα». Και που σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή είναι το στοιχείο εκείνο της φύσης που μας ενώνει με τη συνείδηση. 
Ας καταδυθούμε, λοιπόν, στην πολιτική μας συνείδηση κι ας μαζέψουμε τα κομμάτια του πατριωτικού μας ψυχισμού, και κυρίως εκείνα, που δίνουν φτερά στην ελπίδα, για να βρούμε τη δύναμη και να βγούμε, από του χαμού τη σκάλα, ξανά στο φως…