Σ’ αυτό το μεγάλο μωσαικό των γνώσεων όλοι τους έβαλαν το δικό τους λιθαράκι, τη δική τους ψηφίδα.
Τα τελευταία χρόνια η διάσωση και η διδασκαλία της ποντιακής διαλέκτου, έγινε ο μεγάλος στόχος, το μεγάλο στοίχημα αν θέλετε για τον οργανωμένο ποντιακό χώρο. Στα πλαίσια αυτού του δύσκολου πράγματι στόχου η δουλειά που ξεκίνησε και συνείζει να κάνει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών είναι πολύ σημαντική και ελπιδοφόρα.
Την ανάγκη της διάσωσης της ποντιακής ανέδειξε σε πρόσφατο άρθρο του ( 11 Δεκ. 2024) με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τη γλώσσα και τα μάτια μας» και ο Νίκος Κωνσταντινίδης. Στο άρθρο αυτό ο συντοπίτης μας, συγγραφέας και εκπαιδευτικός, μεταξύ άλλων μας υπενθύμισε πως η γλώσσα είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν τη φυσιογνωμία ενός λαού κι αν χαθεί αυτή μοιραία θα χαθεί και ο πολιτισμός που αυτή αντιπροσωπεύει.
Με τον δικό του πάντα ξεχωριστό λόγο αναφέρθηκε στον γλωσσικό πλούτο της ποντιακής, ένας πλούτος που οφείλεται στη σχέση της με την αρχαία ελληνική και η διδασκαλία της εκτός από γλωσσική αποτελεί και πολιτισμική δράση. Μαζί με το χορό αναγκαίο στοιχείο πολιτισμού πρέπει λέει ο Νίκος, οι ποντιακές ομοσπονδίες να αναλάβουν στα σοβαρά τη δημιουργία τμημάτων γλώσσας στους συλλόγους τους.
Ο Νίκος Κωνσταντινίδης δεν προτείνει μια συστηματική διδασκαλία με γραμματική και συντακτικό, αλλά μια πρώτη επαφή των νέων παιδιών με τα τραγούδια που συνοδεύουν τους χορούς, ώστε έτσι να γνωρίσουν τι λένε οι στίχοι του τραγουδιού κάτι που είναι πολύ σημαντικό αφού κάθε λέξη σε ένα παραδοσιακό τραγούδι είναι και μια ανάκληση από μνήμες και βιώματα που η νέα γενιά δεν γνωρίζει.
Είναι πραγματικότητα πως η πλειονότητα των νέων που συμμετέχουν στα χορευτικά των σύλλογο δεν καταλαβαίνουν πολλές από τις λέξεις, αλλά ούτε και το νόημα καλά καλά ορισμένων τραγουδιών.
Η προσωπική ταπεινή μου άποψη είναι ποσό χορευτής που δεν καταλαβαίνει τους στίχους και το νόημα των τραγουδιών χορεύει μηχανικά, αντίθετα αυτός που τους καταλαβαίνει μαζί με το σώμα του χορεύει και η ψυχή του και αν γνωρίζει έστω και λίγο την ιστορία και τον πολιτισμό του ποντιακού ελληνισμού τότε το σώμα του μπορεί να είναι εδώ η ψυχή του όμως το ταξιδεύει στα παρχάρια, στα μοναστήρια και στα κάστρα του αλησμόνητου Πόντου.
Βρισκόμαστε στο έσχατο σημείο μιας κρίσιμης καμπής σχετικά με το μέλλον της προγονικής γλώσσας, καταλήγει ο Νίκος Κωνσταντινίδης κι αν δεν γίνει κάτι τώρα θα σβήσει θα χαθεί όπως και τόσες άλλες άλλων χωρών. Αγαπητέ Νίκο μακάρι ο οργανωμένος ποντιακός χώρος να συμμεριστεί την αγωνία σου και να ανταποκριθεί στην πρότασή σου.
Η διδασκαλία της ποντιακής εκτός από τους νέους των χορευτικών τμημάτων, είναι νομίζω αναγκαία και για πολλά νέα παιδιά που συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων.
