Από την αρχαιότητα ο Ευρωπαϊκός χώρος υπήρξε βασικός αποδέκτης Ελλήνων μετοίκων. Αυτό το ρεύμα μετανάστευσης δεν σταμάτησε ούτε την εποχή της επικράτησης των Οθωμανών. Σήμερα δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να μην φιλοξενεί Έλληνες. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες που είχαν τα μεγαλύτερα ποσοστά μετανάστευσης (εσωτερικής - εξωτερικής) στον 20ο αιώνα. Η μετανάστευση  οδήγησε στην ερήμωση της επαρχίας, κατέστρέψε την γεωργική παραγωγή και εμπόδισε την όποια βιομηχανική ανάπτυξη.
Το 1947 ήταν μια χρονιά δύσκολη, αλλά σημαδιακή για τον ελληνισμό. Ο πόλεμος εναντίον των Γερμανών είχε τελειώσει, αλοίμονο όμως, ένας άλλος πόλεμος,  πιο σκληρός, πιο ύπουλος και αιματηρός είχε αρχίσει. Ο πόλεμος μεταξύ των Ελλήνων. Ο πόλεμος ανάμεσα σε φίλους, συγγενείς και αδέλφια, ο εμφύλιος πόλεμος.
Όλα είχαν καταστραφεί, η Ελλάδα με εξαίρεση την Ρωσία, είχε υποστεί στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο τις μεγαλύτερες καταστροφές, το μίσος κυριαρχούσε ανάμεσα στους Έλληνες.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες πολλοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα, και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη σε ξένη χώρα.
Μέλη πολυπληθών οικογενειών οι περισσότεροι, με γονείς γεωργούς και μεροκαματιάρηδες, άφησαν τον τόπο τους και ξεχύθηκαν στο άγνωστο.  Αυτή η μαζική, θα έλεγε κανείς, φυγή, αυξήθηκε αισθητά την δεκαετία του ’60, με την Γερμανία και Σουηδία να κατέχουν τη μερίδα του λέοντος.
Είναι η εποχή που η Ελλάδα έχει υπογράψει συμβάσεις εργασίας με τις χώρες αυτές και, έτσι όποιες δυσκολίες επιβράδυναν την μετανάστευση προς την ξενιτιά, είχαν πλέον εξαφανισθεί.
Την περίοδο 1967-73 η Σουηδία ήταν πρώτη σε προτίμηση για τους υποψηφίους Έλληνες μετανάστες, λόγω και της χούντας στην Ελλάδα.
Ο νομός Κιλκίς, όπως και οι υπόλοιποι, κυρίως της Βορείου Ελλάδος, κυριολεκτικά απογυμνώθηκαν από το παραγωγικό τους δυναμικό.
Στα χωριά έμειναν μόνο οι γέροι και τα γυναικόπαιδα, χωρίς υπερβολή, δεν υπήρχε οικογένεια χωρίς μετανάστη.
Οι περισσότεροι έφυγαν με σκοπό νε εργαστούν για λίγα χρόνια στην ξενιτιά και μετά να επιστρέψουν. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε, η πλειοψηφία επέστρεψε μόνο μετά την συνταξιοδότηση τους.
Μετά την μεταπολίτευση (1975) αρχίζουν σιγά σιγά τα ρεύματα παλιννόστησης, αρχικά από Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική και στη συνέχειαα, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Οι παλιννοστούντες απ’ αυτές τις χώρες δεν έχουν φυσικά καμμιά σχέση με τους μετανάστες.
Είναι κυρίως Έλληνες του Πόντου και της Μ. Ασίας οι οποίοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας. Φυσικά κακώς χαρακτηρίστηκαν παλιννοστούντες, οι άνθρωποι αυτοί δεν έφυγαν ποτέ από την μητέρα πατρίδα, ήταν ουσιαστικά πρόσφυγες με ενδιάμεσες χώρες τη Ρωσία, τη Γεωργία, Ουκρανία κτλ
Παράλληλα η Ελλάδα από χώρα αποστολής, μετεξελίσσεται σε χώρα υποδοχής μεταναστών και προσφύγων, από χώρες της Ασίας, της Αφρικής και των Βαλκανίων. Όλα αυτά τα χρόνια οι Έλληνες μετανάστες δεν σταμάτησαν ποτέ να προασπίζονται τα μεγάλα εθνικά μας θέματα, διατηρώντας συγχρόνως ψηλά την εθνική συνείδηση και την εθνική κληρονομιά.
Μεγάλο μερίδιο για όλα αυτά έχει φυσικά η εκκλησία, οι κοινότητες, τα εκατοντάδες σωματεία και οι ομοσπονδίες που ιδρύθηκαν, προκειμένου να κρατηθεί η ελληνική γλώσσα, ο ελληνικός πολιτισμός, κυρίως όμως η Ορθοδοξία, η οποία αποτελεί τον βασικότερο εθνογενετικό παράγοντα για τον Ελληνισμό της Διασποράς.
Συνεχίζεται