Ο άνθρωπος στην πορεία του πάνω στον πλανήτη Γη, ακολουθεί τους κύκλους της γύρω από τον ήλιο. Αυτό άλλωστε υποδηλώνει η λέξη ηλικία: (από το ουσιαστικό ήλιος και το ρήμα κίω, που σημαίνει, προχωρώ σε σταθερή κατεύθυνση». Κύκλος είναι η ζωή και με κύκλους γύρω από τον ήλιο μετριέται.
Αρχή και πέρας επί κύκλου κοινόν λέει ο Ηράκλειτος. Το τέλος και η αρχή σε κάθε σημείο του κύκλου συμπίπτουν. Με κλάμα αρχινά η ζωή και με κλάμα τελειώνει. Το πρώτο είναι το κλάμα της χαράς, όταν γεννιέται μια νέα ζωή και το τελευταίο είναι το κλάμα της λύπης, εξαιτίας της φυγής από τη ζωή.
Ο τίτλος του βιβλίου «Δακρυσμένα Χώματα» αντανακλά στο δάκρυ που πότισε τα άγια χώματα στον Πόντο και τον Καύκασο και κατόπιν εδώ στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες πρόγονοί μας.
Όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μία διαρκής χαρμολύπη, αποδιδόμενη με τις ομηρικές λέξεις «δακρυόεν γελάσασα» παρμένες μέσα από την Ιλιάδα.
Και όπως το κερί μαλακώνει τη μαστίχα και το νερό μαλακώνει τη ζύμη για να γίνει ψωμί, έτσι και το δάκρυ μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά, που είναι καμωμένη από γρανίτη.
Στην λάμψη των δακρύων αντανακλούν οι χαρές και οι πίκρες της ζωής, της αγάπης και του έρωτα τα χτυποκάρδια. Όλα σε τούτη την πλάση δακρύζουν, με τον τρόπο τους.
Τα μαστιχόδεντρα για να μας δώσουν το άρωμά τους δακρύζει ο κορμός τους. Τα πεύκα για να μας δώσουν τη ρητίνη τους, δακρύζουν κι αυτά. Δακρύζει κι ο ανθρωπόμορφος βράχος της Νιόβης, πέρα στο Σίπυλο, στα μικρασιατικά παράλια.
Τούτος ο τόπος για να κρατηθεί στη ζωή, χρειάστηκε το αίμα του λαού, το μελάνι του σοφού και τη θυσία του μάρτυρα. Τούτο το έθνος, για να σταθεί όρθιο, στηρίχτηκε στις ψυχές των παλικαριών του, που έκαναν σύνθημα ζωής τη λέξη «αέρα», πάνω στα άπαρτα βουνά της Αντίστασης.
Τα πιο δυνατά αγκωνάρια του σπιτιού είναι τα θεμέλιά του, κι ας μη φαίνονται. «Το πνεύμα και στο χώμα λάμπει» θα μας πει ο Παλαμάς.
Στην πορεία τους για την Ελλάδα οι πρόγονοί μας έζησαν στιγμές που προκάλεσαν οδύνες φριχτές και άνοιξαν πληγές μεγάλες. Μια Οδύσσεια εν ροή η ζωή τους στην ομίχλη και την ξαστεριά, στην καταιγίδα και την μπόρα, με πτήσεις και πτώσεις ατέλειωτες, και με μοναδικές αποσκευές τα όνειρα και τις αναμνήσεις τους.
Στη διαδρομή τους αυτή βίωσαν χαρές που χάθηκαν, σαν να ήταν ζωγραφιές από νερομπογιές και έζησαν λύπες που πέτρωσαν στο κορμί τους επάνω. Δεν λύγισαν όμως και δεν έσκυψαν. Πάλεψαν και προχώρησαν με βήματα υπομονετικά, όμοια με αυτά που κάνει ο σταλακτίτης για να ανταμωθεί με τον σταλαγμίτη του και να γίνουν ένα.
Στη διαδρομή τους αυτή έμαθαν ότι η αγάπη μεγεθύνεται από τον αγαπημένο κι ο έρωτας γιγαντώνεται από τον ερωτευμένο. Ότι ο άνθρωπος είναι αφή. Αγγίζει με τα χέρια, τα μάτια, την ψυχή. Πως η πιο γοερή κραυγή έχει τη ρίζα της στη σιωπή. Και πως η αγάπη έχει για μήτρα της τον πόνο. Και πως η χαρά συμπορεύεται με τη λύπη, όπως ο ήλιος με τη σκιά.
Στην πολυκύμαντη ζωή του ο πρόσφυγας παλεύει για λίγα πράγματα απλά και χαίρεται με αυτά, γιατί πάντοτε και παντού στη ζωή το λίγο δίνει αξία στο πολύ. Το ελάχιστο σε διάρκεια αλλά μέγιστο σε ένταση και πάθος, που 'χει τη λάμψη της αστραπής, της αναδυόμενης μέσα από του ποιητή τον στίχο: «Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του». Ό,τι δηλαδή τα πιο σημαντικά στη ζωή διαρκούν λίγο, γι’ αυτό κι έχει αξία η χαρά.
Τυχεροί όσοι στο πέρασμα της ζωής τους έζησαν με ανθρώπους ξεχωριστούς, σαν κι αυτούς που αναφέρονται στο βιβλίο. Με ανθρώπους που στα επίθετα αξίζουν τον υπερθετικό βαθμό και στα ρήματα τον ασυναίρετο τύπο. Αυτόν που τα μεγεθύνει και τα διαστέλλει. Που μετατρέπει το «αγαπώ» σε «αγαπ-άω» και το «πονώ» σε «πον-άω» . Οι άνθρωποι αυτοί πάντα θα υπάρχουν στην ψυχή μας, όπως στο σύμπαν το φως, ακόμη και στις πιο σκοτεινές του νύχτες.
Αρκετοί ήρωες, αν και σημαντικοί, μένουν έξω από τις επίσημες σελίδες της ιστορίας. Όλοι όμως μαζί, γνωστοί και άγνωστοι, συνιστούν την ιστορία της Ελλάδας. Γι’ αυτό και η καταγραφή της τοπικής ιστορικής μνήμης είναι υπόθεση σημαντική, γιατί αποτελεί μέρος της εθνικής μας ιστορίας.
Η προσφυγιά, ο ξεριζωμός, ο διωγμός, ο θάνατος, ο έρωτας, η αγάπη, η ανθρωπιά, ο αγώνας για τη λευτεριά, η Μακρόνησος, η Αντίσταση, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, και ξανά η προσφυγιά, μέχρι την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στην Ελλάδα, συνθέτουν περιληπτικά το «σώμα» του βιβλίου «Δακρυσμένα Χώματα», μέσα από τη ζωή των αγνών ηρώων του, το οποίο και παραδίδω στην κρίση του αναγνώστη. Αυτό άλλωστε σημαίνει συγγραφέας. Το «συν» στη λέξη υποδηλώνει τον αναγνώστη.
