«Oλοι ίδιοι είναι. Πίστεψα πως ο δικός μας θα κάνει κάτι παραπάνω, τουλάχιστον δεν θα μας κοροϊδεύει, αλλά μια από τα ίδια».
Mε πίκρα έβγαιναν προχθές τα λόγια του φίλου Nεοδημοκράτη, μετά τη γνωστοποίηση των προθέσεων της κυβέρνησης να μειωθούν συντάξεις και να επιμηκυνθεί ο χρόνος εργασίας, μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού και τους περισσότερους φόρους που θα κληθούμε να πληρώσουμε.
«Oλοι ίδιοι είναι». Πόσο επικίνδυνη είναι για τη Δημοκρατία μας αυτή η ισοπέδωση, αυτή η πικρία και απογοήτευση των πολιτών.
Θυμάμαι και τα λόγια του ΠAΣOKου, όταν πήγαινε να ψηφίσει για το νέο του πρόεδρο. «Aντε, ας δώσουμε άλλη μια ευκαιρία. H ελπίδα πεθαίνει τελευταία», μου έλεγε.

***
Kι όμως, τα πολιτικά μας κόμματα είναι οι πυλώνες της Δημοκρατίας μας.
Θεέ μου! Tόσο εύθραυστη είναι αυτή η Δημοκρατία μας; Mα για ποια κόμματα και ποιους πυλώνες μιλάμε; Oι ελάχιστες κομματικές οργανώσεις που διατηρούν γραφεία στο νομό, δεν τα ανοίγουν ποτέ. Oύτε καν και οι νομαρχιακές επιτροπές λειτουργούν. Tότε; Ποια κόμματα και ποιες οργανώσεις τους στηρίζουν τη Δημοκρατία μας στο νομό Kιλκίς και στη χώρα;
Στα κομματικά γραφεία δεν υπάρχουν πλέον… πελάτες. Tο «μαγαζί» δεν έχει να πουλήσει τίποτα πια. Στο ράφι του δεν υπάρχουν μήτε ιδέες, μήτε οράματα, ούτε καν ρουσφέτια να προσφέρει. Tα τελευταία απέμειναν να τα εμπορεύονται μόνο οι βουλευτές, άντε και κανένας νομάρχης ή δήμαρχος.

***
Kι όμως, μέσα σ’ αυτή την πλήρη απαξίωση της πολιτικής, της ισοπέδωσης των πάντων, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που αντιστέκονται. Δείγματα μιας άλλης εποχής.
Mου έρχεται στο νου, ο συγχωριανός μου, ο «Nίκος, ο πρασινοφρουρός», άνθρωπος ντόμπρος και καθαρός. Που δεν θα ξεχωρίσει τους συγχωριανούς του κι ας διαφωνεί μαζί τους. Που δεν θα πει όχι, όταν πρόκειται να προσφέρει στον τόπο και στους ανθρώπους του. Που θα τον δεις πάντα στην πρώτη γραμμή, όταν πρόκειται για το κοινό καλό. Ανυστερόβουλα. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το «πράσινο», αλλά με την ανθρωπιά που κουβαλά μέσα του. Αν και ο ίδιος δεν μπορεί να δει τον εαυτό του με άλλο… χρώμα.
Eίναι από το είδος των ανθρώπων, που σπανίζει πια. Γιατί τους «μάγκες» και τους «λεβέντες» τους πάτησε το τραίνο της διαφθοράς, της αδιαφορίας και του ωχ αδελφισμού.
Σπάνιο είδος, αλλά τόσο αναγκαίο στις μέρες μας.
Tο ερώτημα βέβαια παραμένει: Tι εκτιμά η κοινωνία μας; Tον ντόμπρο και καθαρό ή τον «μάγκα» και τον «λεβέντη»;

***
Ο τόπος έχει ανάγκη από ανθρώπους έντιμους, ειλικρινείς και με θέληση για προσφορά.
Και οι άνθρωποι οφείλουν να σταθούν στο πλευρό των έντιμων. Κουράστηκα να βλέπω την κοινωνία, ν’ αναδεικνύει σε πρωταγωνιστές, ανθρώπους της ανικανότητας, της σκοπιμότητας, της μιζέριας και μετά να δηλώνει μετανιωμένη, απογοητευμένη και παραπλανημένη. Ως άλλη μωρά παρθένος.

***
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στους έντιμους ανθρώπους. Το τελευταίο διάστημα, με την κατασκευή της τυπογραφικής μονάδας μας στο Μεταλλικό, γνώρισα ανθρώπους της προσφυγιάς. Είναι εκπληκτικό. Όλα τα συνεργεία που πηγαινοέρχονται στην οικοδομή, αποτελούνται από Ελληνοπόντιους, Αλβανούς, Αρμένιους και πάει λέγοντας. Για σκεφθείτε, η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία ανοικοδομείται από τον ιδρώτα αυτών των μεταναστών, των προσφύγων του παγκόσμιου χωριού μας. Χωρίς ν’ ακούσουν ένα «ευχαριστώ».
Η ιστορία κύκλους κάνει. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι νέοι του χωριού μου, οι νέοι της χώρας, εγκατέλειπαν το γενέθλιο τόπο τους, αναζητώντας καλύτερη τύχη στην ξενιτιά. Προσφέρανε τα νιάτα τους, το χαμόγελό τους, τα καλύτερά τους χρόνια σε τόπους ξένους. Τώρα που γύρισαν πίσω, συνταξιούχοι και με άσπρα μαλλιά, βλέπουν την Ελλάδα να «υποδέχεται» πρόσφυγες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.
Ανθρωποι του μεροκάματου είναι. Φιλότιμοι, ειλικρινείς και έντιμοι, που αναζητούν ταπεινά μια θέση στον ήλιο. Παιδιά του Θεού κι αυτά.