O τόπος, οι άνθρωποι. Μια καινούρια στήλη, ένα παλιό όνειρο.
Είναι ευλογία να μπορείς να μιλάς για τον τόπο και τους ανθρώπους του, μα και μαρτύριο συνάμα. Χαίρεσαι για τα ωραία, ματώνεις για τ’ άσχημα. Και αν πρέπει να τα πεις, είναι ακόμη πιο δύσκολο.Χρόνια τώρα παλεύω με το ερώτημα, τί είναι πιο σημαντικό, πιο επηρεάζει περισσότερο τα πράγματα; Ο τόπος είναι αυτός που κάνει τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τον τόπο; Αν έχετε μιαν απάντηση, μην μου τη στερήσετε, παρακαλώ. Να την προσθέσω στο οπλοστάσιο των επιχειρημάτων.

***
Το ξεκίνημα της στήλης, λοιπόν, επιτρέψτε μου να το κάνω μ’ έναν τόπο που αγαπώ, μ’ έναν… έρωτα παλιό. Κι όπως όλοι οι έρωτες έτσι κι αυτός, πληγώνει και πονά. Για σκεφτείτε, θα αντέχατε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο για 20 χρόνια; Το πιθανότερο είναι πως όχι.
Εδώ και 20 χρόνια βλέπω τη λίμνη της Δοϊράνης τραυματισμένη, πληγωμένη, προδομένη, σχεδόν στα όρια επιβίωσης και ύπαρξης, να τη βολοδέρνει αλύπητα ο βαρδάρης. Κάθε επίσκεψη σ’ αυτήν κι ένα νέο τραύμα στην ψυχή. Και διαρκώς ν’ αναρωτιέμαι: γιατί την εγκατέλειψαν οι άνθρωποι; Θα φύγει και τούτος ο χειμώνας χωρίς να έχουμε κάνει κάτι. Τα νερά του Μπέλλες θα χάνονται και φέτος άσκοπα προς την Καστανούσα. Το κανάλι, που θα μπορούσε να τα οδηγήσει στη λίμνη, θ’ απομείνει και τούτο το χειμώνα αδειανό! Γιατί τόση αδιαφορία μπροστά στο δάκρυ της λίμνης;

***
Άκουγα προχθές το νομάρχη Κιλκίς, σε μια ημερίδα στη Δοϊράνη, να λέει μ’ ευκολία: «Φταίμε όλοι μας για το πρόβλημα της λίμνης»! Τόπε, χαιρέτισε κι έφυγε. Δεν μπόρεσα να του πω, το πολύ απλό. Όχι αγαπητέ νομάρχη, αγαπητοί βουλευτές, αγαπητοί δήμαρχοι, αγαπητοί…, δεν φταίμε ΟΛΟΙ. Φταίτε ΕΣΕΙΣ, που χρόνια τώρα οι Σκοπιανοί κουβαλούν νερό στη λίμνη από απόσταση 18 χιλιομέτρων για να τη σώσουν και που εμείς, οι δυνατοί και Ευρωπαίοι, δεν είμαστε ικανοί να συνεννοηθούμε με το δήμο Κερκίνης για να οδηγήσουμε, χωρίς ΚΑΝΕΝΑ οικονομικό κόστος, τα νερά του Μπέλλες στη Δοϊράνη. ΦΤΑΙΤΕ γιατί δεν κάνετε τίποτα ουσιαστικό και κρύβεστε πίσω από την εκπόνηση μιας μελέτης, για να επιβεβαιώσετε το γνωστό, «στην Ελλάδα, αν δεν θέλεις να λυθεί ένα θέμα, κάνε μια επιτροπή ή μια μελέτη».
Για τη Δοϊράνη, χρόνια τώρα παλεύω με το ερώτημα, τί είναι οι παράγοντες που μας διοικούν; Αδιάφοροι ή ανίκανοι;
Τα δάκρυα της λίμνης να φοβάστε!

***
Κάθε χρόνο, στις 17 του Νοέμβρη, πορείες, μουσικές «επαναστατικές», ντοκιμαντέρ για το Πολυτεχνείο, ξυπνούν μνήμες και όνειρα για έναν κόσμο καλύτερο.
Θυμάμαι τις φοιτητικές προσυγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη, στην πλατεία του Χημείου, τις πορείες στην πόλη και τις σηκωμένες γροθιές μπροστά στο Αμερικάνικο Προξενείο: «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι»!
Στο Κιλκίς, τις μόνες πορείες που βλέπουμε τελευταία, είναι των δημοσίων υπαλλήλων για το… επίδομα των παραμεθορίων.
Χάθηκαν τα όνειρα, ξεθώριασαν οι ιδέες, στρογγύλεψαν οι αντιστάσεις, βολεύτηκαν οι επιθυμίες.
Πόσο άβολα νιώθω.

***
Μέρες τώρα βλέπω στην τηλεόραση τις εικόνες από την επέλαση των ειδικών δυνάμεων στο άβατο των Ζωνιανών. Κάτι από Βαγδάτη θυμίζει το σκηνικό!
Ειδικό καθεστώς, λέει, επικρατούσε στον ορεινό Μυλοπόταμο. Προστατευόμενη περιοχή ήταν. Δεν ξεκαθάρισαν όμως αν ανήκει στο NATURA 2000 ή στη συνθήκη Ραμσάρ!