«Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, που η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκφραστές επιτίθενται για να περάσουν τις πιο αντιδραστικές αλλαγές που υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, χρειάζεται να οξυνθούν τα κριτήρια, ώστε να βγούνε χρήσιμα συμπεράσματα, που θα ενισχύσουν την πάλη μας». Όχι. Δεν στοχοποιούμε κανένα επιχειρηματία. Ούτε έχουμε προσωπικά με κανένα, ούτε κάνουμε προσωπικό αγώνα ενάντια σε συγκεκριμένους. Το ζήτημα είναι άλλο, και απλό και το ερώτημα είναι επίσης απλό. Στο πρόβλημα της κρίσης, στο δίλημμα  με το λαό ή με την πλουτοκρατία, εμείς απαντάμε ότι η θέση μας είναι με το λαό. Και είμαστε περήφανοι γι αυτό.
Είμαστε περήφανοι γιατί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στήριξαν τους αγώνες όλων των λαϊκών στρωμάτων. Είμαστε περήφανοι που στηρίζουμε τις μεγάλες πανελλαδικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ. Είμαστε περήφανοι γιατί είμαστε καθημερινά έξω από τους εργασιακούς χώρους, όπου παίρνονται σκληρά αντεργατικά μέτρα, είμαστε υπερήφανοι γιατί, κύρια, χάρις σε μας αποκαλύπτονται καθημερινά όλες οι αντιλαϊκές πολιτικές και επιλογές σε βάρος των εργαζομένων.
Τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΛΑΟΣ και τα ελεγχόμενα από την οικονομική ολιγαρχία Μέσα Ενημέρωσης, προσπαθούν να καλυφθούν, να πατήσουν σε δύο βάρκες, για να μπλοκάρουν, να εγκλωβίσουν συνειδήσεις. Οι δυνάμεις αυτές υποστήριζαν, με διάφορες εκδοχές, ότι ο καπιταλισμός έχει απαλλαχτεί από τις οικονομικές κρίσεις και παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι λύση για τους λαούς, μόνο που πρέπει να «εξανθρωπιστεί» και να μπει ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη. Προσπαθούν να συγκαλύψουν την πραγματική ουσία και  της συγκεκριμένης   κρίσης, λέγοντας ότι ευθύνονται οι τράπεζες, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση, τα κέρδη των γκόλντεν μπόις και ισχυριζόμενοι και άλλα τέτοια πονηρά επιχειρήματα.
Η πραγματικότητα είναι ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, ότι οι εργαζόμενοι συνδέονται μέσα στην παραγωγική διαδικασία- από την εξεύρεση και την  επεξεργασία πρώτων υλών, τη μεταφορά τους , την παραγωγή, μέχρι και την πώληση των εμπορευμάτων στην αγορά- και το αποτέλεσμα αυτής όλης της διαδικασίας, τον τεράστιο πλούτο, τον καρπώνονται οι καπιταλιστές που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής. Θέλουν να κρύψουν ότι από τη στιγμή που κριτήριο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η εκμετάλλευση και το κέρδος, κεφαλαίων, χειροτερεύει η κατάσταση των εργαζομένων, παρουσιάζεται  υπερπαραγωγή εμπορευμάτων γιατί μειώνεται η καταναλωτική δυνατότητα μεγάλων στρωμάτων του λαού, την οποία δεν μπορεί να αντικαταστήσει ούτε ο υπέρ-δανεισμός.
Επικαλούμενοι, λοιπόν την «διεθνή οικονομική κρίση» οι κεφαλαιοκράτες, εκτός από τον πακτωλό χρημάτων και κινήτρων που τους παρέχει η κυβέρνηση και η ΕΕ, επιδιώκουν να πετσοκόψουν και τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων, με μείωση των ωρών εργασίας, μείωση αποδοχών κ.λ.π. Έχοντας σαν εργαλείο  τις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων, που –ανεξάρτητα αποχρώσεων-υπηρέτησαν με δογματισμό τα συμφέροντα και τις αξιώσεις τους, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου «μπούκωσαν» σε τέτοιο βαθμό, που τώρα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν-όπως στο παρελθόν-την κερδοφορία των αμύθητων κεφαλαίων τους.
Τα στοιχεία που ξεδιάντροπα οι ίδιοι δημοσιεύουν κάθε χρόνο είναι πέρα για πέρα αποκαλυπτικά:
Τα κεφάλαια που κατείχαν οι μεγάλες βιομηχανικές και εμπορικές στη χώρα από 392,9 δις. Το 2000, εκτοξεύθηκαν στα 680,6 δις το 2007. τα κέρδη που συγκέντρωσαν έφθασαν σε αστρονομικά ποσά. Οι τραπεζίτες τσέπωσαν καθαρά κέρδη 32 δις. , οι βιομήχανοι 17 δις, οι μεγαλέμποροι 16 δις. Κοντά σ’ αυτά μπορούν να προστεθούν και μερικά «ψιλά»: τα 28 δις. Που πήραν οι τραπεζίτες, οι τόκοι των 15 δις. Που λεηλατούν κάθε χρόνο οι…θεσμικοί επενδυτές που δανείζουν το δημόσιο, τα δις. Των ΣΔΙΤ, των επιχορηγήσεων της εργοδοσίας κ.λ.π. και όμως από την μεγάλη ανάπτυξη και την αμύθητη κερδοφορία, η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων δεν βελτιώθηκε, αντίθετα οξύνθηκαν τα προβλήματά τους.
Εάν ψάξετε, για παράδειγμα, τους ισολογισμούς της «ΑΛΟΥΜΙΛ» και στα επίσημα στοιχεία της ICAP, προκύπτει ότι από το 1995 έως το 2007 τα καθαρά κέρδη του Ομίλου αυτού ξεπέρασαν τα 73 εκατ.. Ενώ για το 9μηνο του 2008 τα κέρδη του Ομίλου διαμορφώθηκαν στα 13,5 εκατ. Και όμως η συγκεκριμένη εταιρία παρά τη συνεχή και αδιατάρακτη κερδοφορία έχει προβεί το τελευταίο διάστημα σε απολύσεις και έφτασε στο σημείο να προχωρά σε ατομικές συμβάσεις με τους εργαζόμενους με τη μείωση κατά 20% του μισθού τους με τη συμφωνία τάχα των εργαζομένων (οι οποίοι αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν εκβιαζόμενοι και λίγοι- λίγοι αφού όπως οι περισσότερες επιχειρήσεις δεν έχουν ταξικό σωματείο).
Και επειδή ο ιδιοκτήτης της είναι ο Πρόεδρος του Συνδέσμου βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας η τακτική της «ΑΛΟΥΜΙΛ» δεν είναι υπόθεση που εξαντλείται στην επιχειρηματική δράση του κ. Μυλωνά, προσωπικά. Είναι τρανή εκδήλωση της τακτικής της τάξης των βιομηχάνων, για το πώς στο όνομα της οικονομικής κρίσης, μεταφέρουν νέα δυσβάστακτα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, αντί από τα κέρδη τους να στηρίξουν το ούτως ή άλλως χαμηλό εισόδημά τους.
Και κ.  Μυλωνά, και κάτι ακόμη: εκφράσαμε τη συμπάθειά μας στην προσωπική σας περιπέτεια. Όμως δεν πρέπει να λέτε στους κομμουνιστές ότι «δεν ξέρουν τι θα πει να έχεις το πιστόλι στον κρόταφο».  Οι κομμουνιστές έχουν ίδια πείρα τι σημαίνει κρατική τρομοκρατία, βία και καταστολή…
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουν. Να προτάξουν το σύνθημα «την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία». Πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν είναι δυνατόν «να πληρώνουν για τα κέρδη, να πληρώνουν για την κρίση και ότι στον ταξικό αγώνα βρίσκεται η λύση».