Το ΠΡΙΣΜΑ ήταν περιοδική έκδοση του Συλλόγου μηχανικών – Υπομηχανικών και ΕΔΕ ν. Κιλκίς και της ΝΕ ΤΕΕ Κιλκίς που διανεμόταν δωρεάν και κυκλοφόρησε από το 1995 ως το 2003. Υπεύθυνος έκδοσης ήμουν εγώ και τη συντακτική επιτροπή αποτελούσαν οι Ηλίας Αμοιρίδης, Χρήστος Κατής, Γιάννης Σαββόπουλος και Χρήστος Σπίγκος. Στην συντακτική επιτροπή προστέθηκαν αργότερα ο Βασίλης Ασβεστόπουλος και η Γιαννούλα Φωτακέλη.

Το πρώτο τεύχος του Πρίσματος, ασπρόμαυρο με 28 σελίδες και διχρωμία στο εξώφυλλο, κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1995 σε 700 αντίτυπα. Στο editorial η συντακτική επιτροπή ενημέρωνε τους αναγνώστες ότι το περιοδικό θα ασχολούνταν «με επίκαιρα γεγονότα που αφορούν κυρίως το χώρο των μηχανικών αλλά και με ευρύτερα θέματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία».

Γρήγορα το περιοδικό μεγάλωσε, αύξησε το αριθμό των σελίδων του φθάνοντας τις 70 σελίδες κατά μέσο όρο, με έγχρωμο εξώφυλλο και έγχρωμα εσωτερικά 4σέλιδα και με κυκλοφορία 1.500 αντιτύπων. Τις σελίδες του κόσμησαν άρθρα σημαντικών ανθρώπων της επιστήμης και του πολιτισμού και κυρίως των συναδέλφων μηχανικών, που κατέθεσαν τις απόψεις τους για τα προβλήματα που απασχολούσαν το Κιλκίς. Η θεματολογία του δεν εξαντλούνταν σε τεχνικά ζητήματα αλλά αγκάλιαζε τους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού, την τοπική ιστορία και την αρχαιολογία. Διέθετε μόνιμη στήλη σχολιασμού της επικαιρότητας από τον «παρατηρητικό» (Χρήστο Σπίγκο) ακόμη και σταυρόλεξο των μηχανικών στην τελευταία σελίδα, που ομολογώ ότι με παίδευε πολύ για να το φτιάξω.

Σύντομα το περιοδικό των μηχανικών του Ν. Κιλκίς έγινε το περιοδικό του Κιλκίς και κέρδισε την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού, όπως αυτή εκφράστηκε με τα λόγια του Ντίνου Τριαρίδη, σταθερού συνεργάτη του ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ: «Θέλω να εκφράσω την ιδιαίτερη εκτίμηση μου για την προσπάθεια που κάνουν οι μηχανικοί του Κιλκίς. Το εξαιρετικής ποιότητας περιοδικό ΠΡΙΣΜΑ είναι κάτι αλλιώτικο, δεν κολλάει στο νομό μας εύκολα». Αλλά και συνάδελφοι από τις άλλες νομαρχιακές του ΤΕΕ ΚΜ εξέφραζαν με τα πιο θερμά λόγια την εκτίμησή τους για το περιοδικό μας λέγοντας μάλιστα ότι θα ήταν ευτυχείς αν μπορούσαν να έχουν και αυτοί ένα περιοδικό σαν του Κιλκίς. Δεν είναι τυχαίο ότι συνεργάτες του περιοδικού ήταν εγνωσμένης αξίας συνάδελφοι από άλλες πόλεις. Άρθρα τους δημοσίευσαν και συνάδελφοι πανεπιστημιακοί η Αλέκα Γερόλυμπου, η Κική Καυκούλα, η Βίλμα Χαστάογλου από το τμήμα αρχιτεκτόνων και από το δικό μας, των τοπογράφων, ο Τάκης Καλτσίκης, η Πέρυ Λαφαζάνη, ο Μύρωνας Μυρίδης.

Φυσικά συνεργάτες περιοδικού ήταν οι συγγραφείς του Κιλκίς ο Λάζαρος Παυλίδης, ο Χρήστος Σαμουηλίδης, ο Λύσανδρος Φάσσος, ο Ερμής Μουρατίδης, ο Αλέκος Κοντοειδής, ο Παύλος Τσαμαντουρίδης, ο Γιώργος Εχέδωρος, ο Χρήστος Ίντος, ο Γιώργος Καλλιετζίδης, ο Γιάννης Τσιτσίμης. Ο βασικός πυρήνας των συνεργατών ήταν οι μηχανικοί, με πιο τακτικούς το ποιητικό δίδυμο της πολεοδομίας τον Φώτη Μισσόπουλο και τον Κώστα Μπούζα και πολλούς άλλους που έγραψαν έστω και ένα άρθρο, κι αυτό ήταν το σημαντικό γιατί εμείς οι μηχανικοί τα καταφέρνουμε καλύτερα με τους αριθμούς παρά με τις λέξεις.

Άπαντες ήσαν ευχαριστημένοι από το ΠΡΙΣΜΑ και αδημονούσαν για το επόμενο τεύχος, εκτός των 4 γραφιστών, της Χριστίνας Κακανεράκη, της Κικής Βασιλειάδου, του Κώστα Χαραλαμπίδη και του Ηλία Νεοκαστρίτη, που διαδοχικά είχαν αναλάβει την ηλεκτρονική σχεδίαση του περιοδικού. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους θα έπρεπε και αυτοί ως νεομάρτυρες να αναφέρονται με τους πολιούχους τους Κιλκίς Δεκαπέντε Μάρτυρες, γιατί υπέφεραν τα πάνδεινα από την τελειομανία του υπεύθυνου έκδοσης. Αν όμως κάποια ήταν το άκρον – άωτον της τελειομανίας αυτή δεν ήταν άλλη από τη φιλόλογο – λαογράφο Ζέτα Παπαγεωργοπούλου, που ήταν υπεύθυνη επιμέλειας των κειμένων. Δεν της ξέφευγε το παραμικρό ορθογραφικό ή συντακτικό λάθος και ο δαίμων του τυπογραφείου (ή του πληκτρολογίου στην σύγχρονη εκδοχή του) ήταν άγνωστος στο ΠΡΙΣΜΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη κι όταν η Ζέτα πήρε μετάθεση στην Αθήνα, ερχόταν με το λεωφορείο για να επιμεληθεί τα κείμενα.

Ο πιο ένθερμος, όμως, θιασώτης του ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ ήταν ο Κώστας Κωνσταντινίδης. Τον θυμάμαι να με περιμένει υπομονετικά στο γραφείο μέχρι τις προχωρημένες βραδινές ώρες για να δει το προσχέδιο του περιοδικού. Αφού το ξεφύλλιζε προσεκτικά, με μια κίνηση του κεφαλιού εξέφραζε τη συγκατάνευση του και αυτό ήταν το σύνθημα για να οδεύσει προς το τυπογραφείο. Στον Κώστα, λοιπόν, ήταν αφιερωμένο και το τελευταίο τεύχος και δεν νομίζω ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος για να τελειώσει το ΠΡΙΣΜΑ το υπέροχο ταξίδι του.