Ο τίτλος προοιωνίζει ίσως την ανάγνωση κάποιων σελίδων με λεπτομερή περιγραφή μιας ειδυλλιακής εικόνας για τα άτομα με αναπηρία στην πόλη μας.Ο συνειρμός ενισχύεται και από την αιρετή μου ιδιότητα, η οποία φυσιολογικά με νομιμοποιεί να έλθω ενώπιόν σας και με περηφάνια περισσή ν’ αρχίσω να μειώνω το πρόβλημα.
Σε μια πόλη και άρα και στο Κιλκίς έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι, υγιείς ή ανάπηροι, ικανοί ή ανήμποροι, νέοι ή ηλικιωμένοι.
Το δικαίωμα όμως για κάποιους είναι απόλαυση και για κάποιους άλλους εφιάλτης. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή κι ας ξεκινήσουμε από τον υγιή, τον ικανό και τον ξεκούραστο.
Ιστορία 1η
Το μυαλό είναι γεμάτο σκέψεις κι η προσοχή σ’ αυτό που θα πράξουμε κι όχι σ’ αυτό που τώρα διαπράττουμε.
Στο διάβα μας η ματιά μας πέφτει στον άνθρωπο με το καροτσάκι και λίγο παρακάτω ακούμε κάποιο λευκό μπαστούνι να μας υπενθυμίζει την παρουσία κάποιου συνανθρώπου μας, που πασχίζει για κάποια πληροφορία που θα τον βοηθήσει να περπατήσει παρακάτω.
Το βλέμμα στέκεται για λίγο και το συναίσθημα έρχεται απειλητικό για τους δακρυγόνους αδένες που κινδυνεύουν να ενεργοποιηθούν.
Ξεπερνάμε γρήγορα την πρώτη εντύπωση και γρήγορα επανερχόμαστε στα δικά μας.
Στο ραντεβού έχουμε αργήσει, χώρος για παρκάρισμα πουθενά και η σφυρίχτρα του γνωστού μας ένστολου αντηχεί εφιαλτικά στ’ αυτιά μας. Άγχος κι απόγνωση μαζί.
Μα να, η λύση βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μας. Θέση κοντά στη δουλειά μας, που κάποιοι γραφικοί την άφησαν ελεύθερη.
Την άφησαν για μας; Όχι. Αλλά και ποιος νοιάζεται γι αυτό. Έχει μια ράμπα για το καροτσάκι που θα ‘ρθεί. Ε, και; Αυτός που ήταν να περάσει, πέρασε. Τώρα περνάω ΕΓΩ κι έχω αργήσει.
Τα πρώτα δάκρυα υποκριτικά κι η καθημερινότητα αμείλικτη.
Οι δρόμοι δεν ανήκουν στους σακάτηδες.
Μια άλλη ιστορία
Το καροτσάκι βγαίνει από την πόρτα και το λευκό μπαστούνι προσπαθεί μάταια να πάρει μιαν ανάσα ζωής σε κάποιο πεζοδρόμιο της πόλης. Τα αυτοκίνητα πολλά κι ευτυχώς που υπάρχουν και τα πεζοδρόμια.
Το μπαστούνι ιχνηλατεί τα πρόσφατα σημάδια που έβαλε ο δήμαρχος στο πεζοδρόμιο. Καλή του ώρα. Τα πράγματα πάνε καλά κι ο τυφλός βρίσκει το κουράγιο να χαμογελάσει, ενώ το καροτσάκι περιμένει το πράσινο για ν’ αλλάξει πεζοδρόμιο.
Ευτυχία. Ο Δήμαρχος έφτιαξε επιτέλους ράμπες με σημάδια στους δρόμους για τους αφηρημένους. Ο περίπατος έπαψε να είναι εφιάλτης.
Μόνος εφιάλτης τα συμπονετικά βλέμματα και τα κρυφά σταυροκοπήματα για να μας φυλάει ο Θεός από τέτοιο κακό.
Μοναδική μας ενόχληση κάποια βλέμματα οίκτου και ανέξοδης συμπόνιας. Δεν πειράζει.
Ο καιρός καλός και το αεράκι μας συντροφεύει στην περιπέτεια του περίπατου.
Το πράσινο δίνει την άδεια και το καροτσάκι ξεκινάει να περιπλανηθεί και στ’ άλλο το πεζοδρόμιο.
Μα να που τα ωραία δε βαστούν πολύ.
Πρέπει γρήγορα ν’ ανεβεί και το παρκάρισμα του βιαστικού κάλυψε τη ράμπα.
Η περιπέτεια ήλθε στο τέλος της και τα μάτια μάταια ψάχνουν για βοήθεια.
Βιάζονται όλοι κι ο σακάτης θα μας φάει πολύτιμο χρόνο.
Δεν είναι δική μας δουλειά. Φταίει ο Δήμαρχος, φταίει ο Νομάρχης, φταίει ο Βουλευτής, φταίει και η κυβέρνηση ολάκερη. Εγώ δεν φταίω, εγώ βιάζομαι και κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Η ώρα περνάει και θα χάσω την έναρξη. Τότε, που βγαίνουν οι φωτογραφίες. Θα είναι και κάποιοι ανάπηροι και κάποιος τυφλός που δε βλέπει ότι δεν τον ξέρω.
Η φωτογραφία που θα τραβήξω θα έχει απ’ όλα. Το χαμόγελό μου δίπλα στον παράλυτο θα στολίσει το βιογραφικό του αύριο. Πρόλαβα. Η ημερίδα άρχισε και το ευχολόγιό μου, τρίτο στη σειρά, θα σκίσει.
Τα μάτια θα υγρανθούν, οι φωτογράφοι θα βρουν δουλειά, κι οι ανάπηροι αμίλητοι θα με κοιτούν. Μα τι θέλουν επιτέλους. Φτιάξαμε ράμπες για καροτσάκια που επιμένουν να κυκλοφορούν, πεζοδρόμια για τυφλούς και κάποια ασανσέρ σε κτίρια κρατικά.
Αγαπητέ μου δάσκαλε και καθηγητή, που μ’ ακούς σιωπηλά κάπου στο βάθος. Σ΄ έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη από τον παιδευτικό σου λόγο. Χρειαζόμαστε τη διδαχή σου στα μαθητικά αυτιά. Τα λόγια σου θα γίνουν κάποτε πράξη και τότε ο κόσμος θα γίνει πιο όμορφος και πιο ζεστός. Ο δρόμος που απομένει είναι μακρύς και δύσκολος. Έγιναν αρκετά κι εκκρεμούν πολλά. Και στα πολλά δεν βοηθούν τα δάκρυα κι η συμπόνια της στιγμής, αλλά ο σχεδιασμός κι η σοβαρότητα του αφανούς.
Αρθρο 21, παρ. 6 του Συντάγματος, ορίζει ότι τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων, που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Οποιαδήποτε παραβίαση της συνταγματικής διάταξης γεννά αγώγιμο δικαίωμα.
Κυρίες και κύριοι,
Σας ζητώ συγγνώμη.
