Φθάνοντας στο ύψος της Νέας Καβάλας, με την τεράστια τρύπα πάνω στην άσφαλτο, η βροχή γίνεται καταρρακτώδης! Ο δρόμος, μια συνέχεια μπαλώματα και ραγίσματα, μοιάζει με φύλλο κρούστας και είναι χωρίς διαγράμμιση! Το αμάξι λικνίζεται σαν βάρκα, ενώ δεξιά κι αριστερά, δεν υπάρχουν φωσφορίζοντα πασαλάκια…, ούτε για δείγμα! Με την άκρη του δρόμου να διακρίνεται μετά βίας, φθάνω στη γέφυρα του καναλιού, όπου ο δρόμος στενεύει! Ως ντόπιος, γνωρίζω τον δρόμο και δεν βιάζομαι! Σταματώ ακριβώς λίγο-πριν, διότι η καταρρακτώδης βροχή (οι υαλοκαθαριστήρες στη 2η ταχύτητα) και τα φώτα της «φουριόζας» νταλίκας που έρχεται από την άλλη, κρύβουν κυριολεκτικά τα σίδερα της γέφυρας!!! Οι ξένοι το γνωρίζουν..;
Συνεχίζω, πότε-πότε υπάρχει διαγράμμιση, αλλά πουθενά πασαλάκια, ενώ τα λάστιχα και τα αμορτισέρ δεινοπαθούν στο οδόστρωμα..! «Αποκλείεται να πάθω κολικό με τόσα τραντάγματα», συλλογίσθηκα! Μετά την ισιάδα που οδηγεί στο λατομείο, ένας έντονος γδούπος κάνει το αυτοκίνητο να χοροπηδήσει… Μόλις πέρασα πάνω από μια λακούβα, λίγο πριν μπω στην επικίνδυνη στροφή στο ύψος του λατομείου! Λάστιχο, σκέφθηκα, αλλά δεν συνέχισα γιατί απέναντι ερχότανε μια σειρά από νταλίκες! Φώτα και βροχή έκρυψαν κυριολεκτικά τον δρόμο… Πήγαινα με 30 χλμ την ώρα και με το που έφυγε η τελευταία νταλίκα ανακουφίστηκα.., αλλά γρήγορα συγκέντρωσα την προσοχή μου στις συνεχείς λακκούβες και στις πολλές παγίδες του οδοστρώματος…
Μετά το ύψος της πρώτης εισόδου για Βαφειοχώρι, το αμάξι πάει σαν σε φουρτούνα, πότε αριστερά και πότε δεξιά, με τα γκαπ και γκουπ να διαδέχονται τον ήχο του ραδιοφώνου… Καθώς ανηφορίζω, νέες νταλίκες εμφανίζονται ψηλά στη στροφή..! Ουφ! Ευτυχώς που δεν είχα φθάσει εκεί, γιατί ο δρόμος, αν και ασφαλτοστρωμένος, μοιάζει με χαλικόδρομο… Μετά την εφιαλτική πράγματι δεξιά στροφή παράκαμψης, επιτέλους, ο πολιτισμός για το μικρό τμήμα, λίγο πριν την ανηφόρα για Χωρύγι! Στη συνέχεια, ξανά τα μπαλώματα, η απουσία της διαγράμμισης και ούτε για δείγμα πασσαλάκια! Ωστόσο, διακρίνω, πότε-πότε στις άκρες, κάποια εκκλησάκια! Μπορεί κάποιοι να γλύτωσαν, σκέφθηκα, όμως είναι και οι άλλοι που ξεψύχησαν, χωρίς να φταίνε! Την επόμενη φορά, θα μετρήσω πόσα είναι τα εκκλησάκια-τάματα!
Στην κατηφόρα του Χωρυγίου, το λίκνισμα μετριάζεται, αλλά πουθενά πασαλάκια..! Στο πλάτωμα - διασταύρωση για Π. Γυναικόκαστρο, ένας ηλίθιος με τυφλώνει με τα μεγάλα του φώτα – τάση ή μαγκιά πολλών οδηγών... – και θυμήθηκα ότι ο δρόμος για Κιλκίς ξαφνικά στενεύει αριστερά, χωρίς κάποια προηγούμενη σήμανση. Άραγε, το γνωρίζουν οι ξένοι;
Η βροχή δεν λέει να κοπάσει και το οδόστρωμα ανάμεσα στη Μεγάλη Βρύση και το  Μεταλλικό έχει σημεία που πάνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ υπάρχει, εδώ και πολύ καιρό, μια σημαντική καθίζηση στην άσφαλτο πάνω στη γέφυρα που κάνει το αμάξι να χοροπηδήσει… Φθάνοντας στο ύψος της στροφής για Ξινό νερό, το αμάξι κάνει φοβερό θόρυβο, καθώς περνά από το πλέον ρηγματομένο κομμάτι του δρόμου Πολυκάστρου – Κιλκίς! Μπαίνω στη στροφή για Κιλκίς και ξαφνικά (!!!) εντοπίζω πασαλάκια! Λιγοστά βέβαια, αλλά είναι εκεί που ο δρόμος είναι πιο φαρδύς… Δεν ήταν αναγκαία νωρίτερα… Επιτέλους, φθάνω Κιλκίς! Η βροχή δεν έχει σταματήσει και σκέπτομαι όλους αυτούς που βρίσκονται στους δρόμους, στους ελληνικούς, άθλιους δρόμους, οι οποίοι δεν έχουν απλά κακοτεχνίες, αλλά από την αρχή είναι δρόμοι με κακοτεχνίες, πολλά οφέλη… και έχει ο Θεός…
Γιατί; Είναι πολύ που ζητάμε ασφαλείς δρόμους, για να πάψουμε να θρηνούμε θύματα…; Χαρακτηρίζεται ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας και σημεία στάσης δεν υπάρχουν για μια έκτακτη ανάγκη! Η σήμανση είναι κάτω του μετρίου, ενώ πάντα οι καλές προθέσεις δεν λείπουν, όπως δεν λείπουν και οι πολλαπλοί νεκροί… Δρόμοι–καρμανιόλες υπάρχουν, επειδή οι άνθρωποι, που τους ορίσαμε να διαχειριστούν τα δημόσια, άρχισαν να ορίζουν τη ζωή μας και να μας εξορίζουν στον άλλο κόσμο..! Δήμιοι-πολιτικάντηδες, παρόντες μόνο στα εγκαίνια… και κάποιοι στις κηδείες..!
Σκοτώνουν οι δρόμοι, η ταχύτητα λένε και ξαναλένε οι ειδικοί σε ημερίδες! Σωστές οι παρατηρήσεις, αλλά θα πρόσθετα και οι εγκληματικές παραλήψεις! Ωστόσο, πολλά τα ευχολόγια… και οι δρόμοι ακολουθούν τον δρόμο τους… Οι νεκρολογίες τον δικό τους, χωρίς τελικά να επεμβαίνει κανείς αποφασιστικά… Πόσοι κάνουν την ίδια διαδρομή καθημερινά για να βγάλουν το μεροκάματο; Κάντε κάτι! Έλεος! Σ’ αυτή τη χώρα, μεγαλύτερο μοιάζει να είναι το κόστος από τη ζωή μας και φθάσαμε να έχουμε συμβιβαστεί… Αίσχος! Οι της εξουσίας δεν αισχύνονται, γιατί δεν πιέζουμε! Φθάνει!
Να ξυπνήσουμε! Να απαιτήσουμε..! Τώρα!

Απευθύνεται σε όλους εμάς που επιβιώνουμε και είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στους δρόμους ντροπής που έχουμε ως χώρα!