Και εγώ; Κοιτάζω άναυδος το χαζοκούτι της tv. Το μήλο του Αδάμ σκλήρυνε σαν πέτρα και τρεμοπαίζει στο λαιμό μου.
Με όρισαν συνένοχο! Με διόρισαν φονιά! Και μάλιστα, με την ψήφο μου, τη συγκατάθεση μου!
Με έπιασε πανικός. Ψάχνω ιδρωμένος να βρω τη διαφορά του Ισραηλινού στρατιώτη από μένα, του ευρωπαίου «στρατιώτη»!  Και δε βρίσκω καμία, γαμώτο! Καμία. Είμαστε δύο απλοί εκτελεστές!
-Θα ανασκευάσει η Τσεχία, μου λέει ασυγκίνητος ο «ρεαλιστής» γείτονας μου.
-Όπως και το Ισραήλ…σε λίγες μέρες. Ε, και; Δεν βλέπεις ότι συντελείται παιδοκτονία;
Σταματάω το διάλογο. Τον δικαιολογώ. Είναι πολύ μακριά η Γάζα και η όραση του δε φτάνει ως εκεί.
Ξαναρίχνω ένα κοντόφθαλμο βλέμμα στην tv.
Προσπαθώ να δω την άλλη άκρη του νομίσματος! Μάταια! Στερούμαι ψυχραιμίας.
Ίσως το παιδομάνι της Γάζας είναι ένα ενοχλητικό σκουπίδι στο μάτι του Ισραήλ.
Και εμείς; Τα υπόλοιπα σκουπίδια; Είμαστε τόσο τυχεροί… που δε μας φύτεψε κάποιος άνεμος σε ισραηλινό μάτι… τόσο τυχεροί που ζούμε…
Και αυτοί;… τόσο άτυχοι… που πεθαίνουν…
Σκουπίδια σε λάθος θέση!

Κοιτάζω τα χέρια μου, γεμάτα αίμα.
Στ’ αυτιά μου τσιρίζει μια μάνα κρατώντας ένα ματωμένο φυλαχτό, ό,τι απέμεινε από το παιδί της.
Ο πατέρας ζώνεται με μίσος, κύτταρο-κύτταρο.  Οι φλέβες του; Κορδόνια, δένουν τα χέρια του απ’ το φόβο…Και η φωνή; …στυγερού φονιά.
- Μη μου φέρνετε την ειρήνη. Είναι η πρώτη που θα σκοτώσω.
Ανοίγω τις παλάμες μου. Λυτρωτικός ο ήχος που ακούγεται καθώς πέφτει το όπλο μου στο κοκκινόχωμα.
Να που η δειλία έγινε τιμή και εγώ λιποτάκτης δίχως τύψεις!