Το βλέμμα μου πλανάται να βρει τη μορφή σου. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις παλιές καλές στιγμές, αλλά μάταια. Μόνο δάκρυα και θλίψη έρχονται για όλα αυτά που δεν έζησα μαζί σου, για όλα αυτά που πέρασαν και δεν ξαναγυρίζουν. Έφυγες από κοντά μου πάνω που άνοιγα το βήμα μου, που σήκωνα το ανάστημα μου και δεν σε έχω δίπλα μου αν και σε χρειάζομαι…
Δεν ξέρω αν σε συγχώρησα για αυτό αλλά να είσαι σίγουρος, ότι έκανα το καθήκον μου. Τίμησα τη μνήμη σου όπως έπρεπε και συνεχίζω. Στάθηκα με όλες μου τις δυνάμεις δίπλα στη σύζυγο σου και μητέρα μου.
Σε φέρνω συνεχώς στο νου μου, και όσο για τα δάκρυα μην ανησυχείς και μην στενοχωριέσαι. Λένε ότι τα δάκρυα είναι λόγια κρυμμένα στο κορμί.
Μπορεί να πάνε δύο χρόνια από τότε που στους ουρανούς αρμένισες και το σακάκι ανέμισες αλλά εγώ σε περιμένω… Ελπίζω πατέρα σαν να είσαι εδώ.
Και μην ξεχάσω να σου πω πόσο σ’ αγαπώ, που δεν πρόλαβα να στο πω, όταν έφευγες...για το δίχως γυρισμό ταξίδι.

Με αγάπη
Ο υιός σου
Χρήστος Καναρόπουλος