Ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος ήταν διακεκριμένος Έλληνας καθηγητής της Ιατρικής. Πέθανε απαξιωμένος επειδή διετέλεσε συνεργάτης των Ναζί και δωσίλογος πρωθυπουργός (2/12/1942 - 7/4/1943) μιας διορισμένης από τους Γερμανούς κυβέρνησης.
Ο Νίκος Σαμψών ήταν Ελληνοκύπριος δημοσιογράφος, μέλος της ΕΟΚΑ, εκδότης και πολιτικός. Εντάχθηκε στον ενωτικό, απελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ καταγράφοντας ιδιαίτερα έντονη δράση εξαιτίας της οποίας βασανίστηκε, και καταδικάστηκε δις εις θάνατο. Η εμπλοκή του στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κατά του Μακάριου και η ανάληψη της παράνομης προεδρίας της Κύπρου τον στιγμάτισε αρνητικά μέχρι τον θάνατό του.
Ανέφερα τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ενός ήρωα στρατιωτικού, ενός διακεκριμένου επιστήμονα, και ενός αγωνιστή για την απελευθέρωση της πατρίδας του που και οι τρεις είχαν κοινή κατάληξη. Να πεθάνουν απαξιωμένοι και καταδικασμένοι από την κοινωνία και την Ιστορία.
Παρακολουθώντας τη συμπεριφορά κάποιων μεμονωμένων πολιτικών, με ή χωρίς εισαγωγικά, διερωτώμαι αν έχει ξεχαστεί η γνωστή παροιμία του θυμόσοφου λαού που τονίζει την αξία της συνέπειας έως το τέλος και που ουσιαστικά αποτελεί μια εκλαϊκευμένη προέκταση της σκέψης του Δημοσθένη στον Ά Ολυνθιακό: «Προς γαρ το τελευταίο εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται».
Διαπρεπείς στον επαγγελματικό τους κλάδο αποφασίζουν κάποια στιγμή να προσφέρουν τις γνώσεις τους στην κοινωνία που τους σπούδασε. Επιθυμούν να αγωνιστούν για το δίκιο και την αλήθεια με εφόδια το επαγγελματικό και κοινωνικό τους κύρος, τις αρχές και τις αξίες τους. Εντάσσονται σε κόμματα, ανελίσσονται σε υψηλές δημόσιες θέσεις υποσχόμενοι το γενικό καλό. Καταδικάζουν την ιδιοτέλεια και είναι αρκούντως πειστικοί για την ανιδιοτέλειά τους. Εμφανίζονται ως αγωνιστές των κομμάτων τους και υπόσχονται να τιμούν και να μην προδώσουν τη λαϊκή εντολή.
Όλα αυτά τα ωραία δεν αργούν να σαρωθούν από τον χρόνο και την τοξικότητα της εξουσίας.
Αρχολίπαροι πολιτικοί, αφού ενταχθούν στον κομματικό οργανισμό της αρχικής συνειδησιακής τους επιλογής, αρχίζουν τις μεγαλοστομίες και τις λεκτικές υπερβολές. Αναρριχώνται στην κομματική ιεραρχία, αναλαμβάνουν ίσως και κυβερνητικές θέσεις, υιοθετούν την οίηση και η αφ’ υψηλού ματιά δυσκολεύεται να διακρίνει την καθημερινότητα. Οι ημέρες περνούν και η επόμενη στάση δεν αργεί να έλθει. Χθες εδώ, σήμερα αλλού και αύριο ποιος ξέρει πού. Ο αντίπαλος έγινε αφεντικό, ο σύντροφος εχθρός, το επιχείρημα βρισιά, και ο γενίτσαρος βαστά εξαπτέρυγο και ασχημονεί.
Τα πρώτα ξεθώριασαν από τα στερνά, και η κοινωνία με θυμό μονολογεί: «Και για τα πρώτα και για τα στερνά, για όλα είμαι υπεύθυνος εγώ».
