Στις μουσουλμανικές κοινωνίες η shari’a καθορίζει και τις θρησκευτικές υποχρεώσεις και τις εμπορικές συναλλαγές και τις οικογενειακές σχέσεις και την καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων και τις διατροφικές απαγορεύσεις, σε αντίθεση με την δύση, όπου ο νόμος επιβάλλεται από την πολιτεία μόνο για να ρυθμίσει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η shari’a διαμορφώθηκε από νομομαθείς. Επειδή αναπτύχθηκε νωρίς (ήδη από τον 2 αιώνα της μουσουλμανικής ιστορίας) και επειδή ενσωματώνει παραδόσεις του τότε αραβικού κόσμου γι’ αυτό περιλαμβάνει πλήθος υποχρεώσεων και περιορισμών που φαίνονται αναχρονιστικοί στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου.
Το ισλαμικό δίκαιο κατατάσσει τις πράξεις των ανθρώπων σε πέντε κατηγορίες 1) τις υποχρεωτικές πράξεις πχ την νηστεία, την ελεημοσύνη, 2) τις επιτρεπόμενες πράξεις όπως π.χ. την απόφαση ενός άνδρα να πάρει διαζύγιο ή να παντρευτεί μία χριστιανή 3) τις συνιστώμενες ενέργειες των οποίων όμως η παράλειψη δεν τιμωρείται π.χ. να παραχωρεί ο άνδρας ξεχωριστή οικία σε κάθε μία από τις συζυγούς του 4) τις κατακριτέες πράξεις που πρέπει να αποφεύγονται πχ οινοποσία, χαρτοπαιξία και 5) τις ρητώς απαγορευμένες (haram) πχ τον φόνος μουσουλμάνου ή την κλοπή (τιμωρείται με κόψιμο του δεξιού χεριού στο ύψος του καρπού). Δημιουργήθηκαν τέσσερεις διαφορετικές νομικές μουσουλμανικές σχολές η κάθε μία από τις οποίες κατατάσσει τις ανθρώπινες πράξεις με διαφορετικό τρόπο σε κάθε μία από τις πέντε κατηγορίες. Μια πράξη που είναι συνιστώμενη για μια σχολή μπορεί να είναι κατακριτέα για μια άλλη. Έτσι εξηγείται γιατί ο μουσουλμανικός νόμος εφαρμόζεται με διαφορετική αυστηρότητα σε κάθε χώρα. Κάθε μουσουλμάνος ακολουθεί τις απαγορεύσεις μίας σχολής (όταν έχει την δυνατότητα επιλογής) και κάθε χώρα μπορεί να επιβάλει στους κατοίκους της τους κανόνες δικαίου της σχολής που επιθυμεί. Αυστηρότερη θεωρείται αυτή που επικράτησε στην Αραβία και λέγεται σχολή Hanbali.
Τρία θέματα σοκάρουν στο islam: η θέση που δίνει στην γυναίκα, η θεσμοθέτηση της δουλείας και ο ιερός πόλεμος (djiha’d).
Α) Όσον αφορά την θέση της γυναίκας: 1. Είναι σαφής η υποτίμηση της γυναίκας και σκανδαλώδης η μονομέρεια που δείχνει η θρησκεία, υπέρ του άνδρα, σε ζητήματα γάμου και διαζυγίου.: «οι γυναίκες είναι χωράφια σας, πηγαίνετε μέσα στα χωράφια σας όπως σας αρέσει» (κοράνι κεφάλαιο αγελάδα), «οι άνδρες εξουσιάζουν τις γυναίκες επειδή ο Αλλάχ τους έκανε ανώτερους από τις γυναίκες και επειδή ξοδεύουν τα αγαθά τους για να τις συντηρούν…». «Αυτές που φοβάστε πως είναι ανυπάκουες…..να τις χτυπάτε…». Με πρωτοβουλία του άνδρα ένας γάμος λύνεται αυτομάτως ενώ με πρωτοβουλία της γυναίκας ο γάμος λύνεται μόνο συναινετικά. Η μοιχεία καταδικάζεται και τιμωρείται με 100 μαστιγώσεις για τους δύο μοιχούς, αλλά για την γυναίκα υπάρχει και θανατική καταδίκη «αν κάποια από τις γυναίκες σας διαπράξει μοιχεία …να την περιορίσετε μέσα στον σπίτι της μέχρι να πεθάνει». Υπάρχει επίσης άνιση αντιμετώπιση και στην κληρονομιά «ένα αγόρι θα κληρονομεί το διπλάσιο από ένα κορίτσι» (κοράνι, κεφάλαιο γυναίκες)
2. Το κοράνιο καθοσιώνει σε μία και μοναδική αναφορά την πολυγαμία του άνδρα. «…Τότε μπορείτε να παντρευτείτε άλλες γυναίκες που σας φαίνονται καλές ή δύο ή τρείς ή τέσσερεις από αυτές». (κοράνιο, κεφάλαιο γυναίκες). Ο ίδιος ο Μωάμεθ, του οποίου η ζωή αποτελεί υπόδειγμα για τον πιστό, έδειξε με το παράδειγμα του τον δρόμο της πολυγαμίας. Παντρευόταν γυναίκες από τις φυλές που συμμαχούσαν μαζί του, είχε πολυάριθμες παλλακίδες, παντρευόταν και τις γυναίκες των γενναίων πολεμιστών που σκοτώνονταν στην μάχη. Ο πιστός σύντροφος του Αλή (που παντρεύτηκε και την κόρη του Μωάμεθ), παντρεύτηκε και χώρισε με περισσότερες από 200 γυναίκες.
3. Η μαντήλα δεν είναι ένα απλό ένδυμα, είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα του σώματος της πιστής μουσουλμάνας. Στην εποχή μας έχει γίνει το πιο διακριτό σύμβολο θρησκευτικής ταυτότητος. Μόνο αυτές που φορούν μαντήλα θεωρούνται αγνές και κατάλληλες για γάμο, ενώ όλες οι άλλες θεωρούνται του δρόμου. Ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες υπάρχει τόσο ισχυρή οικογενειακή πίεση πάνω στις μουσουλμάνες που δεν διανοούνται να κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα. Οι μουσουλμάνες προσφυγοπούλες πνίγονται στο Αιγαίο φορώντας την μαντήλα στο κεφάλι. Στα δε σύνορα της Ειδομένης, που οι κοπέλες είναι εκτεθειμένες σε τόσο κόσμο, δεν αποχωρίστηκαν την μαντήλα ούτε στην καλοκαιρινή ζέστη ούτε τα βράδια.
Β) με το islam ο προϋπάρχων θεσμός της δουλείας αποκτά, για πρώτη φορά στην ιστορία και θρησκευτική νομιμοποίηση. Σκλάβος είναι ο αιχμάλωτος πολέμου (πάντα ο άπιστος, ποτέ ο μουσουλμάνος) ή το παιδί μίας σκλάβας. Ο δούλος είναι ιδιοκτησία τού (μουσουλμάνου) κυρίου του και ως ιδιοκτησία αγοράζεται, πωλείται ή χαρίζεται. Τελευταία χώρα που την κατήργησε ήταν η Σαουδική Αραβία το 1962. Ο φόβος της δουλείας υπήρξε ένα ισχυρότατο κίνητρο εξισλαμισμού των αλλόθρησκων πληθυσμών και συνδέεται απολύτως με τον ιερό πόλεμο.
3) Η λέξη dJihad (που σημαίνει προσπάθεια-αγώνας) είχε από την αρχή ένα πνευματικό (πόλεμο κατά του εαυτού μας) και ένα πολεμικό περιεχόμενο (πόλεμο κατά του απίστου). Επικράτησε το πολεμικό περιεχόμενο. Το κοράνιο δίδει εντολή για εξάπλωση της θρησκείας μέσω του πολέμου, χωρίς να αναφέρει περισσότερες λεπτομέρειες. «Όσοι πιστεύουν, πολεμούν στον δρόμο του θεού» (κοράνιο, κεφάλαιο γυναίκες). «Πολεμάτε αυτούς μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλο πειρασμός μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλη θρησκεία πάρα μόνο η θρησκεία του μόνου Θεού». «Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Κόψτε τους τα κεφάλια, ακρωτηριάστε τους κάθε μέλος». «Δεν είσαστε εσείς αλλά ο Αλλάχ που τους έσφαξε» (κοράνιο, κεφάλαιο τα λάφυρα). «Μόνη τιμωρία γι’ αυτούς που πολεμούν τον Θεό και τον προφήτη του… ( είναι) να σκοτωθούν, να σταυρωθούν, να τους κοπούν τα χέρια και τα ποδιά διαγωνίως ή να εξοριστούν». Παραδόξως ο ιερός πόλεμος δεν αναφέρεται κατά την περίοδο της αστραπιαίας εξαπλώσεως των μουσουλμάνων. Ανευρίσκεται στα νομικά κείμενα μετά από το 700, τότε που εμφανίζεται η έννοια του μάρτυρα που πεθαίνει για τον Αλλάχ με αντάλλαγμα τα καλά του παραδείσου. Βασίζεται στην παραδοχή ότι 1) το islam είναι η μόνη πραγματική θρησκεία 2) ότι όλοι οι άπιστοι θα γίνουν μια μέρα μουσουλμάνοι 3) ότι η εξάπλωση του προς την γη των απίστων ( την ονομάζουν οίκο του πολέμου) αποτελεί μία (ομαδική) υποχρέωση των πιστών 4) ιερός πόλεμος νομιμοποιείται μόνο κατά των μή μουσουλμάνων.
Είναι εντελώς παράλογο το γεγονός ότι μια θρησκεία, που απαγορεύει τον φόνο, που έχει θεό σπλαχνικό και ελεήμονα (όπως συνεχώς επαναλαμβάνει το κοράνιο), στηρίζει την εξάπλωση της στην σφαγή των αλλοθρήσκων. Το κλειδί για την κατανόηση του ισλάμ βρίσκεται στην πρώτη φράση αυτού του άρθρου: όλα είναι θέμα ερμηνείας των γραφών και την ερμηνεία την κάνουν οι σοφοί μουσουλμάνοι νομομαθείς. Άκουσα στην τηλεόραση του MEGA ( 15 Νοεμβρίου- εκπομπή Ορίζοντες) έναν εκπρόσωπο των μουσουλμάνων της Ελλάδος να λέει ότι: «εάν το κοράνι πει να σκοτώσω θα σκοτώσω, όμως το κοράνι λέει να μην σκοτώσω». Είναι και αυτό ένα ζήτημα ερμηνείας. Εύχομαι (για το καλό μας) αυτός ο κύριος να μην διαπιστώσει κάποια ημέρα ότι έδωσε λάθος ερμηνεία στα ιερά κείμενα και αρχίσει να σκοτώνει.
Πηγή . Κοράνι. Εκδόσεις Κάκτος. Αθηνά 1980.
