Άκουσαν ιστορίες παιδιών που αντιμετώπισε το «χαμόγελο του παιδιού» , είδαν εικόνες, συζήτησαν, ρώτησαν και κατέληξαν:
o Το σώμα μου και το μυαλό μου είναι δικά μου. Οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, πρέπει να σέβονται το δικαίωμά μου αυτό.
o Μπορώ να πω «όχι» σε κάποιον που θέλει να με αγγίξει ενώ εγώ δεν το επιθυμώ.
o Πρέπει να λέω «όχι» σε κάθε συμπεριφορά που με κάνει να ανησυχώ, να φοβάμαι ή να νιώθω μπερδεμένος/η.
o Τρέχω μακριά από όποιον με κάνει να φοβηθώ.
o Λέω πάντα στους γονείς μου – και στους δύο ή στον ένα από τους δύο ό,τι μου συμβαίνει κυρίως αν με κάνει να νιώθω άσχημα.
o Οι γονείς μου και οι δικοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πάντα που βρίσκομαι και με ποιον.
o Δεν πηγαίνω ποτέ κάπου όπου δεν γνωρίζω και αν μου συμβεί κάτι δεν θα ξέρω πώς να βοηθήσω.
o Δεν ακολουθώ ποτέ αγνώστους και δεν πλησιάζω περισσότερο από όσο πρέπει αυτοκίνητα με ανθρώπους που δεν γνωρίζω.
o Βρίσκω πάντα κάποιον που να μπορώ να του έχω εμπιστοσύνη για να με βοηθήσει, όπως οι δάσκαλοί μου.
o Γνωρίζω τον αριθμό 10 56 για να τηλεφωνήσω από παντού και χωρίς χρήματα και να ζητήσω βοήθεια, συμβουλή και υποστήριξη.
Η συμμετοχή των παιδιών ήταν εκπληκτική. Η γνωριμία τους με το σύλλογο «Χαμόγελο του παιδιού» ήταν πολύτιμη. Γνώρισαν ένα σύλλογο εθελοντικό, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με κύριο μέλημά του την προάσπιση  των  δικαιωμάτων των παιδιών όχι μόνο στη θεωρία αλλά στην πράξη, καθημερινά, 24 ώρες την ημέρα, 365 ημέρες το χρόνο. Ένα σύλλογο που στηρίζεται στο συναίσθημα, αλλά δε μένει σ’ αυτό και στα λόγια, αλλά κάνει πράξη την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των παιδιών και που τώρα παραδίδει μαθήματα ζωής στα σχολεία.