Οι μέρες είναι τέτοιες που απαιτούν λίγο χιούμορ. Βρήκα χαριτωμένο και σας το μεταφέρω αυτό που άκουσα σε ραδιοφωνική εκπομπή. «Τι να πούμε για μια χώρα που έχει πρωθυπουργό Πικραμένο, βουλευτή Βαρεμένο, αρχηγό κόμματος Καμμένο, Γραμματέα Πρωθυπουργού Χάρου και λαό απογοητευμένο!»Εντάξει, αυτό το τελευταίο είναι λίγο υπερβολικό. Λίγο εκτός. Διότι Τσίπρας και λαός απογοητευμένος δεν γίνεται. Το λέει άλλωστε και το επικαιροποιημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, «στις 17 Ιουνίου αντιπαρατίθεται το χτες με την ελπίδα».  Επαναφορά κατώτατου μισθού 751 ευρώ, επίδομα ανεργίας 461 ευρώ, διάρκειας 2 χρόνων, παρακαλώ. Και πολλά πολλά ακόμη θα δώσει αφού μεταξύ άλλων θα πετύχει «τον εκσυγχρονισμό και τη στελέχωση των εφοριών με ειδικευμένο προσωπικό». Διότι κακώς, κάκιστα αντί να μιλάμε αποκλειστικά και μόνο για «την απληστία των ανώτερων τάξεων» πιστεύουμε ότι «φαρμακοποιοί και ταξιτζήδες, πρυτάνεις και συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ανάμεσα σε άλλους, οδήγησαν με τις ανερμάτιστες αξιώσεις τους την κοινωνία μας εκεί που την οδήγησαν» (Εφημ. ΑΥΓΗ 3/6:23).
Μήπως φταίει η απληστία αμφοτέρων των μερών; Εντάξει, αιρετικό το ερώτημα και απάντηση δεν μπορεί να δοθεί πριν από τις εκλογές, καθότι η ψήφος είναι για ορισμένους σαν το χρήμα. Δεν έχει μυρωδιά, ούτε πατρίδα. Άλλωστε ο τερατώδης συνδικαλισμός και τα κλειστά επαγγέλματα σπαταλούν λιγότερα απ’ όσα μπορεί να δώσει ο κλάδος της ναυτιλίας και ο εφοπλιστικός κόσμος.
Βέβαια, δεν αγγίζεις εύκολα έναν κλάδο που ακόμη και τώρα συνεισφέρει 13δις το χρόνο, περισσότερα δηλαδή από όσα ο τουρισμός. Ήταν αρκούντως ενδεικτικός ο τρόπος που το ανέφερε ο εκ των συγγραφέων του Συριζικού προγράμματος κ. Σταθάκης (ΝΕΤ, πρωί 4/6). Αλλά τι σημασία έχουν τα λεφτά μπροστά στη διεθνιστική υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ «Να αγωνιστούμε για να εδραιώσουμε την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευαίσθητη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου» Και ούτε λέξη, μωρέ, για το Συριακό λαό της Νοτιοανατολικής Μεσογείου που τον δολοφονούν την ώρα που διαβάζεις το πρόγραμμά σου; Αλλά τέτοιες ώρες άλλα έχουν προτεραιότητα, όπως ας πούμε η ερώτηση «Μπορεί να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός; Η απάντηση είναι απλή… Εδώ έγινε πρωθυπουργός o Παπανδρέου, δεν μπορεί να γίνει ο Τσίπρας;» » (Εφημ. ΑΥΓΗ 3/6:10).
Εδώ έχουμε ένα μικρό πρόβλημα. Δηλαδή τα τεράστια προβλήματα της χώρας! Το να μεταφέρω το ύφος, το ήθος και τα τερτίπια των πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων, την αντιδημοκρατικότητα δηλαδή των δήθεν δημοκρατικών φοιτητικών συνελεύσεων στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης στην προεκλογική μου εκστρατεία με κάνει σίγουρα αποτελεσματικό. Πόσο πολιτικό όμως με κάνει; Το να ανταγωνίζομαι στις άνωθεν αναφερόμενες πλατείες με γενναία παροχολογία τον αντίπαλο παροχολόγο δούλο το καπιταλιστικού ανθρωποφάγου Μνημονίου πόσο σύγχρονο πολιτικό με κάνει;
Εντάξει, το Tsipars political style έπιασε στην πόλη. Αυτό σημαίνει ότι ακολουθεί τυφλά πολλάκις κραυγαλέα και άκομψα σύμπασα η ελληνική επαρχία. Είναι φανερό, η προσπάθεια απέφερε καρπούς απροσδόκητα περισσότερους των αναμενόμενων. Και η πολιτική; Πού είναι η πολιτική μέσα σε όλα αυτά?; Που είναι οι πολιτικοί; Και πού οι λύσεις οι πολιτικές, άμεσα αποτελεσματικές, τις οποίες απαιτεί η κατάσταση της χώρας;
Βεβαίως και μπορεί να γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Το θέμα είναι σε τι είδους χώρα. Θα είναι η χώρα των θαυμάτων του ΣΥΡΙΖΑ? Η χώρα των αυτόκλητων θυμάτων ανεύθυνων πολιτικών; Μήπως θα είναι η χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα; Για να γελάσει δηλαδή το χείλι κάθε πικραμένου.