Απλώς θαυμαστοί άνθρωποι, με ενεργητικότητα και άπειρη διάθεση κοινωνικής προσφοράς ενώνουν τις δυνάμεις τους, οργανώνονται, προσελκύουν συνεργούς κι από διπλανά χωριά και ιδού: Το Ελευθεροχώρι των 50 σπιτιών δημιούργησε ένα πρωτοχρονιάτικο σκηνικό που μάλλον όμοιό του δεν υπήρξε φέτος σε ολόκληρο το νομό.
Παιδιά τόσα να συνωστίζονται και να φωτογραφίζονται με τον Ρούντολφ, να λένε τις ευχές τους στον Τάσο Ιωαννίδη, πρωτομάστορα του διοργανωτή Πολιτιστικού Συλλόγου Ελευθεροχωρίου, μανάδες και γιαγιάδες παππούδες να περιφέρονται στις ουκ ολίγες φωτιές που άναψαν για να ζεστάνουν τον κόσμο – ήταν σχεδόν τσουχτερό το κρύο, φανταστείτε πόσοι θα έρχονταν αν ήταν και καλοκαιρία.
Ήταν εκεί και ο Δήμαρχος Κιλκίς Δημήτρης Κυριακίδης ο οποίος κλήθηκε να χαιρετίσει και μαζί με τις ευχές του προέβη στην διαπίστωση η οποία έγινε δεκτή με ενθουσασμό: Το Ελευθεροχώρι δεν είναι μικρό χωριό. Για να μαζεύει τόσο κόσμο…
Το είπαμε και στην αρχή.
Ήταν εκεί και ο αντιδήμαρχος – εκ καταγωγής Ελευθεροχωρίτης- Θέμης Ανθρακίδης και χαιρέτισαν κι οι πρόεδροι πολιτιστικών συλλόγων γειτονικών χωριών, οι οποίοι εξήραν το έργο του διοργανωτή συλλόγου.
Είχε κεράσματα, είχε περίπτερα με γλυκά και ζαχαρωτά και πάνω απ’ όλα είχε ο Άη Βασίλης δώρα για όλους. Μικρούς, μεγάλους και πολύ μεγάλους.
Κατέφτασε λίγο πριν τις 7.30, σχεδόν με μια ώρα καθυστέρηση διότι έπαθε …φούιτ το έλκηθρο καθώς ερχόταν από Δροσάτο. Ο Άη Βασίλης με τους βοηθούς του να ξεφορτώνουν τα δώρα είδε κι έπαθε να κατέβει από το κάρο…σόρι από το έλκηθρο.
Ανέβηκε μετά κόπων στη σκηνή κι έγινε το σώσε. Να παρελαύνουν ένα ένα τα παιδιά, κι αργότερα κι οι μειζέτεροι και να λαμβάνουν το δώρο τους, να φωτογραφίζονται μαζί τους, να ψάλλουν τα κάλαντα…
Ήταν ανοιχτό και το σχολείο στη μια αίθουσα του οποίου μάθαμε γράμματα. Κι εδώ και χρόνια λειτουργεί ως λαογραφική συλλογή-μουσείο.
Το επισκέφθηκα και για άλλη μια φορά συγκινήθηκα καθώς πάτησα τα σκαλοπάτια του. Και όταν περιηγήθηκα το χώρο όπου εκτίθεται γεωργικά εργαλεία, είδη της καθημερινής ζωής του ‘50 και του ‘60, φωτογραφίες, η συγκίνησή μου έγινε σχεδόν αφόρητη. Καθώς σε έναν τοίχο είναι αναρτημένη μια φωτογραφία σαν αφίσα. Και εικονίζομαι, εννιάχρονος (? τότε, μαζί με τον μακαρίτη τον πατέρα μου να πριονίζουμε ένα σανίδι στη σκεπή ενός παραπήγματος που έχτισε ο μπάρμπα Γιάννης και το χρησιμοποιούσαμε σαν κουζίνα τα καλοκαίρια. Μέσα δεκαετίας του ’60.
Παρένθεση τέλος: Να είμαστε γεροί και να είναι καλά και πάντα άξια τα παιδιά του Ελευθεροχωρίου για να προσφέρουν απλόχερα τόση χαρά.
Και να είναι γερή και τυχερή η μικρούλα που όταν πλησίασε το μικρόφωνο να ευχηθεί για τη νέα χρονιά, ήταν τόσο ουσιώδης σε εννιά λεξούλες μόλις: Να έχουν υγεία και να είναι καλοί οι άνθρωποι:
Αμήν.
Θεοφύλακτος Παγλαρίδης
