Ο Περικλής Βακουφάρης, τ. σχολικός σύμβουλος, φιλόλογος, σηειώνει για το ποιητικό έργο του Ιγνάτιου Σαμουηλίδη:  
Ο μύθος ξετυλίγεται μέσα στο ποιητικό μανδύα με το στημόνι της γνωστής ικανότητας του Σαμουλίδη και το υφάδι της γλωσσικής απλότητας, αλλά και χτυπημένη με το χτένι της μαστοριάς στον αργαλειό της ποιητικής ευρύτητας του συγγραφέα. Η εξέλιξη είναι τοπική και χρονική και ο αναγνώστης επαφίεται σε αυτή  με αδημονία και καρτερικότητα επιθυμώντας να δει όλες τις πτυχές του μύθου και να πλησιάσει στο τέλος του.
Μέσα σε αυτό το ποιητικό κατασκεύασμα δοκιμάζονται, όλες οι μορφές των στίχων, πολυσύλλαβων ή ολιγοσύλλαβων και όλες οι μορφές της ρίμας. Είναι ένα έργο με ισχυρή διεισδυτικότητα και δύναμη, όπου οι δύο κεντρικοί ήρωες της ιστορίας και τα δευτερεύοντα δρώντα πρόσωπα αναδεύονται και δρουν εξελικτικά και προξενούν στον αναγνώστη τη δοκιμασία, αλλά και την προσμονή και το θαυμασμό για την ολοκλήρωση του θεατρικού αυτού καλοδουλεμένου έργου.
Η «Μελίτα» αποτελεί μια ανάσα για τον σημερινό αναγνώστη που συνθλίβεται από πάμπολλες δοκιμασίες και αναμένει λύτρωση από τα δεινά της καθημερινότητας. Είναι ένα έργο καλοδουλεμένο, καλοϋπολογισμένο και ισοζυγιασμένο σε όλες τις πτυχές και αποτελεί πραγματική «κάθαρση» εκ των τοιούτων παθημάτων. Ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση των δρώντων προσώπων και να αναφωνήσει το γνωστό  "mea res agitur" = παίζεται δική μου υπόθεση.
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Θα περιμένω να γυρίσεις
Όσοι, πολλοί και να περνάνε
Χρόνοι γεμάτοι συγκινήσεις
Καθώς οι σκιές σου τριγυρνάνε

Θα περιμένω κι ας γεράσω
Μέσα στους άξενους γειτόνες
Κορμί βαρύ και ας κουβαλάω
Γεμάτο τραύματα και πόνους

Στη λοιδωριά όλων κι αντίκρα
Το γυρισμό σου περιμένω
Κι ας ζω με της φυγής την πίκρα
Σαν βρόχι στο λαιμό σφιγμένο

Θέλω να ζω αξιωμένος
Ως ο χωρίς κανένα χρέος
Κι αν σ’ ανταμώσω κουρασμένος
Ορθός θα να’ μια και ωραίος

Θα περιμένω γιατί ξέρω
Μόνον εγώ που σ’ αγαπούσα
Πόνους πολλούς να υποφέρω
Ανάλλαγη, γλυκιά μου ρούσα