«Θα ‘προκάμω’;» αναρωτιέται ο κιλκισιώτης δικηγόρος της Θεσσαλονίκης, Κώστας Χορομίδης, στην εισαγωγή του βιβλίου του με τίτλο «Μέρες δύσκολες και καλές», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός.Έχει ορίσει και το στόχο του, που είναι μια αναδρομή «στα ‘περασμένα’ και τα ‘πεπραγμένα’, στα καλά, τα ‘ευ δεδραμένα’, αλλά και τα κακά». Δεν είναι ο μόνος, αφού θέλει να τολμήσει και κάτι ακόμη «να βάλω τάξη» γράφει, και προσθέτει «νιώθω σαν καθυστερημένος αναχωρητής, δοκιμάζομαι από την αγωνία του ‘ελλείποντος χρόνου’».
Ευτυχώς που δεν τον κατέβαλε αυτή η αγωνία και ολοκλήρωσε την αναδρομή στο παρελθόν το δικό του, η οποία έγινε και αναδρομή στα περασμένα της χώρας και στις πληγές που άφησαν στο σώμα της.
Έτσι, αφενός ο αναγνώστης γνωρίζει έναν άνθρωπο, που θα μπορούσε να είναι και μέλος της δικής του οικογένειας, ο οποίος αφηγείται με ειλικρίνεια όσα πέρασε στη διάρκεια του βίου του, και αφετέρου ο Κώστας Χορομίδης δίνει στους αναγνώστες και άφθονο υλικό για γόνιμο προβληματισμό, όπως υποδηλώνει και ο υπότιτλος του βιβλίου του: «Αναμνήσεις, σκέψεις και αναστοχασμοί για θέματα ανοιχτά».
Γεννημένος το 1926, σπούδασε Νομικά, και από νεαρή ηλικία άρχισε να συμμετέχει στα κοινά. Με την ΕΠΟΝ στη διάρκεια της Κατοχής, με την ΕΔΑ στη συνέχεια, ενταγμένος στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πλήρωσε βαρύ τίμημα γι' αυτό, αλλά δεν υποχώρησε. Παράλληλα, δεν παρέλειψε την ενασχόλησή του με τη νομική επιστήμη, είτε συμμετέχοντας σε σημαντικές δίκες, είτε δημοσιεύοντας άρθρα και βιβλία για επίκαιρα θέματα.
Επίκαιρα στον καιρό που τα έγραψε, πολλά από τα οποία παραμένουν -δυστυχώς- επίκαιρα και στις μέρες μας
Ενδιαφέρον για το λεηλατημένο περιβάλλον
«Το Κτηματολόγιο χαρακτηρίσθηκε ορθά ‘το μεγαλύτερο από τα μεγάλα έργα’ και κατάντησε να αποτελεί ‘εθνική αναπηρία’» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του, ενώ σε άλλα τον απασχολούν θέματα, όπως η διαδικασία κατασκευής των Ολυμπιακών έργων. Δύο αναφορές ενδεικτικές του ενδιαφέροντός του για το λεηλατημένο περιβάλλον, που είχε φανεί και από τη γνωστή στους νομικούς κύκλους ειδίκευσή του στο δίκαιο του πολεοδομικού σχεδιασμού.
Όλο το βιβλίο το διατρέχουν οι αναφορές, όχι μόνο σε καταστάσεις, αλλά και σε πρόσωπα. Από τους συγκρατούμενούς του στις φυλακές όπου είχε οδηγηθεί, ως την Γιάννα Αγγελοπούλου, από τα κομματικά μέλη με τα οποία είχε συναντηθεί, ως τα πρόσωπα που είχαν εμπλακεί στη δίκη Σωτήρη Κούβελα.
«Δεν φιλοδοξώ να γράψω για να διαβαστεί κάτι συνταρακτικό, ένα κείμενο με βαθύ νόημα ή ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για να περάσει ο χρόνος. Δεν είμαι λογοτέχνης. Δεν υπόσχομαι χάρη του λόγου, μουσικότητα των λέξεων» γράφει στην εισαγωγή του. Αλλά κάνει ένα μεγάλο λάθος... Έγραψε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ή μάλλον ένα ανάγνωσμα που θα ικανοποιήσει τον αναγνώστη, που θα το πιάσει στα χέρια του και θα το κρατήσει μέχρις ότου φθάσει στην τελευταία σελίδα.
