Είναι γνωστό πως ο Ν. Καζαντζάκης μαζί με τον Καβάφη είναι πιο πολυδιαβασμένοι Έλληνες λογοτέχνες σ’ όλο τον κόσμο.
Πολύτροπος, όπως ο Οδυσσέας, ο Καζαντζάκης υπήρξε άτομο αμφιλεγόμενο για τα Ελληνικά Γράμματα. Ήταν όντως μεγάλος συγγραφέας. Ο Σεφέρης παραδέχεται πως μαζί με τον Σικελιανό είναι “οι πιό αξιόλογες πνευματικές φυσιογνωμίες που έχει σήμερα (1940) ο τόπος μας”.
Η ζωή του ήταν πολυτάραχη. Το έργο του τεράστιο και πολυσχεδές και ο ίδιος μανιώδης ταξιδευτής (έγραψε 7 τόμους ταξιδιωτικών περιηγήσεων).
Μια εσώτερη φλόγα, συνεχώς, τον ωθούσε στην αναζήτηση. Απέληξε, τελικά, μετά από έντονο, πεισματώδη, υπαρξιακό και πνευματικό αγώνα σε ένα προσωπικό είδος μηδενισμού, ταυτίζοντας την εσωτερική ελευθερία του ανθρώου με την εκδίωξη κάθε φόβου, κάθε ελπίδας, κάθε οράματος “Δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι λεύτερο”.
Πολλά έχουν γραφτεί για τον μεγάλο Κρητικό συγγραφέα. Αγαπήθηκε και πολεμήθηκε. Ίσως τον καλλίτερο ορισμό για το τι ήταν ο Καζαντζάκης τον έγραψε ο ίδιος. “Με θεωρούν λόγι, διανοούμενο, γραφιά  και δεν είμαι τίποτε απ’ αυτά. Τα δάχτυλά μου, όταν γράφω δεν μελανώνονται αιματώνονται. Θαρρώ δεν είμαι παρά τούτο μια απροσκύνητη ψυχή”.