Φίλοι αναγνώστες πριν απ’ όλα να ευχηθώ Καλή Χρονιά σ’ όλους, επίσης να ευχηθούμε στο καράβι που λέγεται Ελλάδα, η πλεύση του να γίνει επιτέλους σε πιο ήρεμες θάλασσες. Γιατί και η χρονιά που πέρασε ήταν για τη χώρα μας μια ακόμη δύσκολη χρονιά.
Τον τίτλο για το σημερινό μου άρθρο τον δανείστηκα από μια σιδερένια πεζογέφυρα της γερμανική πόλης Φρανκφούρτη και είναι στίχος (I 183) από την «Οδύσσεια» του μεγαλύτερου ποιητή όλων των αιώνων, του Ομήρου. Παρακαλώ όμως μη με ρωτάτε τι ξέρω για τον Όμηρο και το έργα του «Ιλιάδα» και «Οδύσσεια» γιατί η απάντηση είναι: τι δουλειά έχω εγώ, ο αγράμματος, και τολμώ να βάλω έστω και ως τίτλο έναν στίχο του Ομήρου;
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και θα μάθετε!
Τέλη Νοεμβρίου βρέθηκα μετά από 40 χρόνια και πάλι στη Γερμανία, στη χώρα που ηγεμονεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μας κουνάει «τρεις και λίγο» το δάκτυλο. Όχι δεν νοστάλγησα την χώρα των Αλεμάνων, της Μέρκελ και του Σόιμπλε, ούτε όμως φαντάστηκα ποτέ πως θα έρχονταν μια μέρα όπου για να δω τα εγγόνια μου θα πρέπει να ταξιδέψω στη Γερμανία. Βλέπετε η οικονομική κρίση αναγκάζει τα παιδιά μας να πάρουν τον δρόμο της ξενιτειάς, τον ίδιο δρόμο που πήραν πριν μερικές δεκαετίες και οι παππούδες τους.
Για την νέα αφαίμαξη της πατρίδος μας «φρόντισαν» τα καλόπαιδα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και εδώ και ένα χρόνο τα παιδιά των καταλήψεων και του «δεν πληρώνω». Και το κακό δεν λέει να σταματήσει. Η ασυνεννοησία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας ζει και βασιλεύει, ο κομματικός Μινώταυρος είναι πανταχού παρών.
Όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης στην πατρίδα μας περίσσεψαν δυστυχώς οι ανεπάγγελτοι πολιτικοί απατεώνες και μαζί τους και οι λίστες με τα εκατομμύρια των καταθέσεων στο εξωτερικό. Περίσσεψαν οι ψευτοδιανοούμενοι, οι προοδευτικοί και αντιστασιακοί και οι «αγωνιστές» που αγωνίζονται σκληρά για να μας σώσουν, που θέλουν την Ελλάδα αγρόν «αέρκτον», δηλαδή χωράφι ξέφραγο. Είναι αυτοί που μόλυναν τον τόπο και τα νιάτα με τροπάρια αίσχους και προδοσίας και πολτοποιούν το εθνικό συναίσθημα, την εθνική μας ταυτότητα. Όμως για το σημερινό μας χάλι, μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς, με την ευκολοπιστία μας και τις επιλογές μας.
Με αυτά και με τ΄ άλλα νάτη πάλι η πατρίδα μας να πουλάει τις σάρκες της, και να πάλι η Ελλάδα στο σφυρί να πουλιέται λουρίδα, λουρίδα, φιλέτο, φιλέτο. Και να τα μνημόνια που όλο σχίζονται και όλο νέα έρχονται για να πληρωθεί λέει το χρέος! Πρόστυχη κάλυψη προδοτών, που ξεγελάει τον λαό. Πληρώνουμε τα σπασμένα του πολέμου έλεγαν πριν μερικές δεκαετίες. Πληρώνουμε τα ψέματα μας και τα ξένα συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν στην πατρίδα μας οι λακέδες των «μεγάλων», αυτή είναι η αλήθεια.
Πληρώνει ο ευκολόπιστος και πάντα προδομένος «κυρίαρχος λαός» και ο καστανάς χωρίς άδεια. Όχι αν είναι μεγαλοαπατεώνας μπορεί οι λακέδες να σου ζητήσουν και συγνώμη ή το πολύ πολύ να σε δικάσουν σ’ ένα χρόνο φυλακή, ή δέκα ευρώ πρόστιμο την ημέρα.
Οι σκέψεις αυτές στριφογύριζαν στο μυαλό μου, κατά την διάρκεια της πτήσης από Θεσσαλονίκη προς Φρανκφούρτη και ίσα που πρόλαβα να δω τον ταμιευτήρα της πάλαι ποτέ λίμνης Αρτζάν που λαμπύριζε από κάτω μας σαν τεράστιος καθρέπτης. Ήταν αυτό που βοήθησε να προσανατολιστώ, έτσι μπόρεσα να διακρίνω και από ψηλά το Βαφειοχώρι, και στο βάθος το Πολύκαστρο και την Αξιούπολη.
Ώρα 28.30 φθάνουμε στο επιβλητικό αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης (στο οποίο εργάζονται 21.000 άτομα και άλλα 4.000 εκτός) και από εκεί μετά το περιαστικό τρένο στην μικρή πόλη RusseLsheim, στην πόλη του ADAM OPEL που ήταν και ο προορισμός μου. Ο πρώτος που μας καλωσόρισε έξω από τον σταθμό και την κεντρική πύλη των εγκαταστάσεων της μεγάλης αυτοκινητοβιομηχανίας OPEL, ήταν το μπρούτζινο άγαλμα του ιδρυτή της. Όπως κάθε συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα. Ιδιαίτερα μάλιστα και με τα παιδιά σου είναι πάντα μια στιγμή ξεχωριστής χαράς και συγκίνησης και δεν ανταλλάσσεται με τίποτα.
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν με επισκέψεις στις γύρω κοντινές πόλεις και φυσικά με περιηγήσεις στην πόλη Russselsheim, η οποία στην δεκαετία του 60-70 είχε έντονο ελληνικό χρώμα. Μέχρι και παρέλαση έφτιαχναν ανήμερα της 25ης Μαρτίου! Σήμερα στην πόλη αυτή αλλά και γενικότερα στη Γερμανία σε σχέση με παλαιότερα οι Έλληνες αποτελούν ανάμεσα στους μετανάστες μικρή μειονότητα και μακάρι να μείνει έτσι, όμως τα στοιχεία δυστυχώς μαρτυρούν το αντίθετο.
Η Γερμανία σήμερα μοιάζει σαν ένα τεράστιο χωνευτήρι λαών και πολιτισμών, ένας πολύβουος ωκεανός ανθρώπων, γλωσσών από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Βλέπετε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι «από πάνω» θέλουν τα πάντα να χωνεύονται δηλαδή να ισοπεδώνονται και να ομογενοποιούνται. Θέλουν κοινά γούστα με όλους, κοινές ενδυμασίες και ίδιο τρόπο συμπεριφοράς.
Σε μια μάλιστα Γερμανία της οποίας ο πληθυσμός γηράσκει – όπως άλλωστε και σ’ όλη την Ευρώπη – η ένταξη και η αφομοίωση όλων αυτών των μεταναστών και προσφύγων είναι το μεγάλο στοίχημα. Γι’ αυτό και το γερμανικό κράτος καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ξεκινώντας από την εκμάθηση της γλώσσας, προκειμένου να ενταχθούν όσο γίνεται πιο γρήγορα στον γερμανικό τρόπο ζωής και κατ’ επέκταση στο δυτικό. Μιας Δύσης που είναι εξαιρετικά ανεκτική, ενώ ταυτόχρονα υποχωρεί ημέρα με την ημέρα σε βασικές αρχές και αξίες του πολιτισμού της, ακόμη χειρότερα υπό την κάλυψη μιας κακώς νοούμενης πολυπολιτισμικότητας, διαβρώνοντας και το πνευματικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το χωνευτήρι ανθρώπων και πολιτισμών τα νέα ξενιτεμένα παιδιά της πατρίδας μας, προσπαθούν όσο μπορούν να ισορροπήσουν, να κρατήσουν και να μεταλαμπαδεύσουν στα μικρά παιδιά τους τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα. Σ’ αυτό βέβαια συμβάλλουν σύλλογοι και φυσικά η εκκλησία μας, με τις διάφορες δραστηριότητες τους. Μια τέτοια δραστηριότητα είχαν την ευκαιρία να δω από κοντά, ήταν η πρόβα της παιδικής θεατρικής ομάδας του τμήματος εκμάθησης ελληνικής γλώσσας που λειτουργεί στην πόλη RussesLsheim, και να γνωρίσω τους μικρούς ηθοποιούς αλλά και τις νεαρές μητέρες που έφτιαξαν την θεατρικιή ομάδα και όχι μόνο. Στην Όλγα Μιχαλούδη, Χριστίνα Σόκκα, Βαγγέλη Κατσογιάννη και Χρύσα Γκοτσίρη (από Βαφειοχώρι) αλλά και σ’ όλους του αφανείς, όπου γης εργάτες, που βοηθούν στην διατήρηση του ελληνικού πολιτισμού οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Βέβαια όλα αυτά, πάντα κάτω από την ομπρέλα που λέγεται γερμανική τάξη, πειθαρχία και σεβασμό στους νόμους. Οποιαδήποτε σύγκριση στον τομέα αυτό μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας είναι νομίζω άσκοπη.
Φίλοι αναγνώστες ζητώ συγνώμη για την εκτροπή του κειμένου μου, ήθελα πριν σας πω για τον στίχο του Ομήρου, να σας δώσω μια μικρή γεύση από την σημερινή ευημερούσα Γερμανία, η οποία με έδρα του οικονομικού τραπεζικού συστήματος της την Φρανκφούρτη κυριαρχεί στα ευρωπαϊκά και στα παγκόσμια οικονομικά πράγματα και φυσικά στην οικονομική κρίση της χώρας μας.
Την Φραγκφούρτη διασχίζει ο ποταμός Μάιν, υπάρχουν πολλές γέφυρες που ενώνουν τα τμήματα της πόλης. Εκείνη όμως η γέφυρα που κερδίζει την προσοχή του επισκέπτη είναι η σιδερένια γέφυρα (Eiserne Steg) η οποία ενώνει την παλαιότερη συνοικία της πόλης, το Σαξενχάουζεν, με την κυρίως πόλη, στο ύψος του Δημαρχείου. Το Σάξενχαουζεν είναι οι μαγνήτης των τουριστών και βρίσκεται ανατολικά της πόλης. Η σιδερένια γέφυρα όπως λέει και το όνομα της, είναι σιδηροκατασκευή και στήθηκε το 1868 για τους πεζούς, οι οποίοι πλήρωναν διόδια! Έχει μήκος 170 μέτρα και στηρίζεται πάνω σε δύο βάθρα. Ανακατασκευάστηκε πολλές φορές, και τελευταία μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Αποτέλεσε και αποτελεί ξεχωριστό μοτίβο για πολλούς πίνακες ζωγραφικής με θέμα στην Φρανκφούρτη, είναι η πιο πολυσύχναστη γέφυρα της πόλης, ιδιαίτερα δε για τους ερωτευμένους, οι οποίοι «κλειδώνουν» τον έρωτα τους κρεμώντας ένα λουκέτο πάνω στο κιγκλίδωμα της γέφυρας. Στην ανατολική πλευρά της από την μεριά των μουσείων γίνεται κάθε Σάββατο το γνωστό εβδομαδιαίο παζάρι και ολόκληρη η περιοχή σφύζει από ζωή.
Όλοι οι περαστικοί θέλουν δεν θέλουν βλέπουν την τεράστια επιγραφή της γέφυρας που δεσπόζει κι από τις δύο πλευρές με κεφαλαία ελληνικά γράμματα και προσπαθούν να τη διαβάσουν. Στην επιγραφή είναι γραμμένο σε γλώσσα Ομήρου: ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (Πλέων επί οινόπα πόντον επ’ αλλθρόους ανθρώπους) που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: Πλέοντας σε βαθυκκόκινη θάλασσα προς αλλόγλωσσους ανθρώπους. Είναι σημαδιακό για την πόλη, αλλά και την Γερμανία όλη, αφού φιλοξενεί σήμερα όλες τις φυλές και τους λαούς της γης. Έτσι ένα μουντό πρωϊνό νάμαι και εγώ πάνω στη γέφυρα, ανάμεσα στους τουρίστες και όχι μόνο, οι οποίοι προσπαθούσαν να φωτογραφηθούν έχοντας στο κάδρο και την επιγραφή, την οποία δεν μπορούσαν να διαβάσουν αλλά ούτε φυσικά να κατανοήσουν. Εγώ βέβαια μπόρεσα να την διαβάσω όχι όμως και να την κατανοήσω, αυτό έγινε μετά. Δυστυχώς δεν υπάρχει πια ούτε η μετάφραση στα Γερμανικά, αφού ύστερα από εργασίες βαφής πριν μερικά χρόνια, δεν ξανατοποθετήθηκε η πινακίδα με την μετάφραση.
Αλήθεια οι μορφωτικοί μας ακόλουθοι, οι ελληνικές κοινότητες και οι τόσες οργανώσεις γιατί αδιαφορούν; Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι; Εκεί λοιπόν πάνω στη σιδερένια πεζογέφυρα της Φρανκφούρτης αισθάνθηκα για λίγο υπερήφανος ως Έλληνας, αισθάνθηκα να παίρνω πίσω λίγο από την χαμένη μας εθνική αξιοπρέπεια, αυτήν που μας αφαίρεσαν οι μαυρογιαλούροι πολιτικοί μας, παλαιοί και νέοι. Όλοι αυτοί που επικέντρωσαν και επικεντρώνουν την πολιτική τους στο χρυσίον και όχι στην αρετή.
Η θρησκεία μας, η πατρίδα μας, οι οικογένειες μας, τα κοινά ήθη και έθιμα, η γλώσσα μας και ο πολιτισμός μας είναι εκείνα που μπορούν να προσφέρουν όση δύναμη χρειαζόμαστε για να μείνουμε όρθιοι στις δύσκολες ημέρες που περνάμε.
