Από τον περασμένο Μάιο ο μικρός αριθμός των Πολυκαστρινών συγγραφέων μεγάλωσε. Μετά τους Βασιλειάδη Δίκαιο, Καραμήτσο Στέλιο, Φιτηλή Γεώργιο, Καρακατσανίδη Μιχάλη και Χαρούδη Ελένη ο Κατραμάδας Ν. Ζαφείρρης είναι το νέο μέλος της μικρής οικογένειας των Πολυκαστρινών συγγραφέων. Τίτλος του βιβλίου του: «Ηθοποιός χωρίς Αυλαία».
Ο τίτλος του βιβλίου σίγουρα δεν επιλέχθηκε τυχαία από τον Ζαφείρη. Για τέσσερις και πλέον δεκαετίες ο Ζαφείρης έπαιξε σε περισσότερες από εκατό παραστάσεις, σε σαράντα και πλέον τηλεοπτικές σειρές, καθώς επίσης συμμετείχε σε δεκαοχτώ κινηματογραφικές ταινίες από τις οποίες μερικές ήταν γαλλικής και αμερικανικής παραγωγής.
Στο τριακοσίων σελίδων βιβλίο και στα είκοσι πέντε κεφάλαια του ο αναγνώστης -ειδικά, οι άνω των …ήντα- θα δει πολλές φορές το ίδιο τον εαυτό του, θα θυμηθεί σκηνές και βιώματα ίδια με αυτά που έζησε και περιγράφει ο συγγραφέας. Καθηλώνεται ο αναγνώστης από την πρώτη κιόλας σελίδα σ’ ένα μαραθώνιο διάβασμα, παρασυρόμενος από το περιεχόμενο αλλά, περισσότερο θάλεγα, από τον θαυμάσιο και γλαφυρό τρόπο που εξιστορεί και εκφράζεται ο συγγραφέας με την γραφίδα του.
Είναι εξαίρετος λογοπλάστης που ξέρει να εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική γλώσσα, η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον έτη και έχει γραπτή παράδοση 3.500 ετών, τη γλώσσα την οποία, όπως και τόσα άλλα ελληνικά, δικά μας, γραικικά που λέει και ο ποιητής, εμείς οι νεοέλληνες την έχουμε κακοποιήσει βάναυσα τα τελευταία χρόνια.
Ας δώσουμε όμως το λόγο στον συγγραφέα.
Το ταξίδι του Ζαφείρη Κατραμάδα, πίσω στο χρόνο, ξεκινάει κάπου εκεί γύρω στη δεκαετία του 1960, στα χρόνια της εφηβικής αναστάτωσης όπως γράφει που «όσοι την ξεπερνούν με αντοχές, νοιώθουν νικητές ενός αόρατου αγώνα», και συνεχίζει ... εκεί στο προσφυγικό λοξοτάβανο χαμόσπιτο, ένα γλυκό απόγευμα Κυριακής, ο έφηβος πια Ζαφείρης προσπαθεί να βάλει σε τάξη παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, να βάλει σε τάξη πικρές μα και χαρούμενες παιδικές αναμνήσεις, αναμνήσεις μια άλλης εποχής, τότε που στα χωριά οι πόρτες δεν είχαν κλειδαριές, παρά μόνο ένα μάνταλο.
Εξ’ άλλου ποιος να κλέψει τη φτώχεια, ήταν ο καιρός που κυριαρχούσαν οι Άγγελοι και όχι, όπως σήμερα οι διάολοι!
Θυμάται ο έφηβος Ζαφείρης τα δύσκολα παιδικά χρόνια, σκηνές από το άγριο παιδικό παιχνίδι του πετροπολέμου, το σχολείο, τις δουλιές στα χωράφια, γεγονότα που έμειναν μέχρι και σήμερα ανεξίτηλα στη μνήμη του, μα και ένα σωρό άλλα πράγματα μιας άλλης εποχής, φτωχής και ταπεινής.
Όμως όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν, πάει η παιδική αθωότης, πάει και ο παράδεισος, ήρθε η ώρα των αμαρτιών, η ώρα της πραγματικότητας, της ελληνικής πραγματικότητας, της φτώχειας, της μιζέριας, της ανεργίας και του μεγάλου ξενιτεμού.
Με τον ερχομό της εφηβείας, εκτός από τις σωματικές αλλαγές, εμφανίζονται συγχρόνως κι ο φόβος, η μελαγχολία, η υπερευαισθησία, η αχαλίνωτη αισιοδοξία, η αμφιβολία, η αμφισβήτηση, η επαναστατικότητα, τα πάντα μας φταίνε. Ο χρόνος όμως καλπάζει σαν ατίθασο άτι και οι ανησυχίες για το μέλλον του γιγαντώνονται μέσα του καθώς το πληκτικό περιβάλλον του χωριού δεν εναρμονίζονταν με τα όνειρα του, που ήταν πολλά και κυρίως δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τη φτώχεια και τη μίζερη οικονομική ανέχεια. Έψαχνε αγωνιωδώς να βρει το δρόμο του, ν’ απαγκιστρωθεί από το βαρύ πεπρωμένο της επαρχίας.
Έτσι ένα πρωϊ, κατά το 1961, δεκαπεντάχρονο πλέον παλληκαράκι, ένα πρωί με το δισάκι της Μάνας, τις αυστηρές συμβουλές του Πατέρα, το χαρτζιλίκι των 50 δρχ. του μεγάλου αδελφού, πήρε το δρόμο για την πόλη, τη Θεσσαλονίκη. Ο Ζαφείρης, εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το γνωρίζει έγινε οδηγός σκηνής, μόλις είχε ανοίξει την Αυλαία της ζωής του, μια Αυλαία που τελικά τον έκανε καλλιτέχνη, ηθοποιό χωρίς Αυλαία και όπως δηλώνει θα συνεχίσει την καλλιτεχνική του δραστηριότητα καθότι η Αυλαία στον Ηθοποιό πέφτει μαζί με την αδήριτη δύση του βίου του.
Τα υπόλοιπα όμως στο βιβλίο του. Όσοι ενδιαφέρονται θα το βρουν στο γραφείο του Χρήστου Ζαφειρούδη (λογιστή) στο Πολύκαστρο.
Για επικοινωνία με τον Ζ. Κατραμάδα τηλ. 6932962705- 2109916052.
Νίκος Σιάννας
