Αλλά εμείς ως άλλος αχάριστος Ισραήλ δεν αποδεχθήκαμε την δωρεά. Μικροί και μεγάλοι σήμερα γυρεύουν ψευτολυτρώσεις. Τέτοιες ψευτολυτρώσεις είναι ο μαζικός τρόπος ζωής του καταναλωτισμού, ο τρόπος των έξαλλων διασκεδάσεων που απομειώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου και η μίμηση του αλλοτριωμένου τρόπου ζωής που προβάλλεται σαν πρότυπο ζωής παντοιοτρόπως με κάθε μέσο στην κοινωνία μας.
Όμως, ο Κύριος ως Θεάνθρωπος (υποφέροντας, πονώντας, πεθαίνοντας, νικώντας) ανέστησε την φύση μας από την καταδυναστεία του διαβόλου και την φθορά του θανάτου. Ο Εαυτός Του, η Ύπαρξή Του (σαν Θεός και σαν Αναστημένος Άνθρωπος) έγινε ο Ίδιος και γιατρός και γιατρικό αθανασίας. Αυτό σημαίνει ότι πεθαίνουμε σωματικά, αλλά δεν σβήνουμε. Η ζωντανή παρουσία των Αγίων είναι μεγάφωνο αυτής της δωρεάς μέχρι την οριστική ανάσταση. Επιπλέον ο Αναστημένος Χριστός δίνει σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα να μπορεί να δεχθή προσωπικά το δώρο της Αναστάσεως. Αν θελήσει. Αν πιστέψει και δεχθή τον Σταυρό, την Ταφή, την Ανάσταση μέσα στα άγια μυστήρια, στο Βάπτισμα, στη θ. Λειτουργία, στη ζωή της Εκκλησίας. Διότι κανείς δεν γίνεται με το ζόρι μέτοχος της σωτηρίας και πολίτης της Βασιλείας του Θεού.
Είπε ο Χριστός στους Αποστόλους ότι θα ξανάρθει αμέσως μετά τη θυσία, για να Τον ξαναδούν (Ιωάν. 16, 16). Και έγινε, όπως το είχε πει. Τον ξαναείδαν για σαράντα μέρες, είδαν τα σημάδια στα χέρια και στα πόδια. Συνομιλούσαν και συνέτρωγαν μαζί Του. Έζησαν χαρούμενοι τον μοναδικό Θεό και Κύριο, αναστημένο εκ νεκρών.
Κι εμείς απόψε, ξαναζούμε την Ανάσταση και το Πάσχα. Η ευλογία του Θεού φέρνει την Ανάσταση του Χριστού μέσα στο χώρο και στο χρόνο μας, απόψε, εδώ, ανάμεσά μας. Είναι δώρο του Θεού. Κι ο καθένας συμμετέχει, ανάλογα με την λαχτάρα που έχει για τον Χριστό και τον εκκλησιασμό, ανάλογα με το τι θυσιάζει από τον εαυτό του. Διότι δεν αρκεί η σωματική παρουσία, όταν το βλέμμα, ο νους  και η καρδιά "ταξιδεύουν" αλλού.
Η πρώτη Εκκλησία είχε το "ομοθυμαδόν": όλοι "με όλη την ψυχή, με όλη την καρδιά, με όλη την διάνοια".   Αφού και ο Χριστός ολόκληρος τα έδωσε όλα για όλα, για να μας σώσει. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας ολόκληρος_ όχι ένα "μερίδιο" της παρουσίας Του. Αυτό γίνεται όπως Εκείνος γνωρίζει. Όμως, γίνεται αληθινά. «Όπου είναι δύο η τρεις ενωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι ανάμεσά τους»! Γιαυτό ερχόμαστε στην Εκκλησία. Όπου αλλού να πάμε αυτήν την ώρα, όσο να διασκεδάσουμε, τι θα αποκομίσουμε; Τίποτα περισσότερο από το "φάγωμεν, πίωμεν", για να επακολουθήσει το φοβερό "αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Δίχως Χριστό, όλα αποπνέουν την δομή του θανάτου. Ενώ ο "Χριστός ανέστη εκ νεκρών". Έκανε "οδό ζωής" τον ίδιο Του τον Εαυτό με την σταύρωσή Του και την ανάστασή Του.
Και δεν στέκεται από μακριά θεατής. Δίνει πνοή ζωής το Άγιο Πνεύμα, σε κάθε βαπτισμένο Χριστιανό που με καλή διάθεση το παίρνει απόφαση να βαδίσει αυτόν τον "δρόμο". Τρέφει τους οδοιπόρους με το δικό Του σώμα και το δικό Του αίμα. Κανείς οδοιπόρος δεν βαδίζει μόνος του αβοήθητος τον "δρόμο" του σταυρού μέχρι την ανάσταση. Μόνος Του, τον βάδισε ο Σωτήρας Χριστός και άνοιξε διάπλατα την διαδρομή.  Έγινε ο Ίδιος Οδός.    Από τότε, κάθε οδοιπόρος έχει από κοντά επιπλέον την Παναγία, τον Βαπτιστή, τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Αγίους, τους Δικαίους. Βοηθούς και συναντιλήπτορες.
Δεν είναι λοιπόν "δρόμος" για αλαζόνες, αυτάρεσκους, αυτάρκεις και εγωκεντρικούς. Είναι "δρόμος" για ταπεινούς, πράους, ελεήμονες, που ζουν με μετάνοια και αγάπη. Είναι περίεργο όμως να διαλέγουμε διαδρομές μελλοθανάτων και όχι την Οδό που είναι Εκείνος, ο σταυρωμένος για μας και αναστημένος για μας, ο Δρόμος της παρούσης ζωής με προοπτική την αιώνια ζωή.
Καλό ξεκίνημα, αδελφοί μου, παιδιά του Αναστάντος Χριστού. Αρχίζοντας από τη σημερινή Λειτουργία μέχρι το τέλος της. Συνεχίζοντας με όλες τις Λειτουργίες του χρόνου. Και προχωρώντας αποφασιστικά, με πίστη και προσευχή, με αγώνα σαν τον αγώνα του Χριστού. Ακολουθώντας τον Αναστημένο Κύριό μας και Θεό μας. Μαζί με την Εκκλησία Του.

Ο Μητροπολίτης
† Ο Γουμενίσσης,
Γεφύρας, Αξιουπόλεως
& Πολυκάστρου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ