Ποιοι κλείνουν
τις επιχειρήσεις;

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, «Η μητέρα Συνθήκη», η Βίβλος της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «μήτρα» που γέννησε όλες τις άλλες συνθήκες και στρατηγικές, ψηφίστηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1992(από την Ελληνική Βουλή ψηφίστηκε τον Ιούλη του 1992). Μεταξύ άλλων προέβλεπε και θέσπισε τις περιβόητες «4 ελευθερίες» που είναι:
1) Η Ελευθερία μετακίνησης των Αγαθών (δίχως δασμούς μεταξύ κρατών-μελών)
2) Η Ελευθερία μετακίνησης του Κεφαλαίου (από χώρα σε χώρα και μάλιστα με επιδότηση με σκοπό τη μέγιστη κερδοφορία)
3) Η Ελευθερία των Υπηρεσιών (να διεθνοποιούνται)
4) Η Ελευθερία μετακίνησης των Προσώπων (να πωλούν την εργασία τους όπου-όπου και μάλιστα όσο-όσο).
Την Συνθήκη την ψήφισαν όλα τα κόμματα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ εκτός από το ΚΚΕ που ζήτησε δημοψήφισμα και ήταν το μόνο κόμμα που εξέδωσε ειδική πολυσέλιδη έκδοση για να ενημερώσει τον λαό και τους φορείς του.
Τα αποτελέσματα της ψήφισης της Συνθήκης άρχισαν να φαίνονται σταδιακά από το 1993-94. Πρώτα με το κλείσιμο και την μεταφορά επιχειρήσεων στις γειτονικές χώρες και μάλιστα με επιδότησή τους (για να κατακτήσουν τα Βαλκάνια οι «Μεγαλέξανδροι»).
Σήμερα οι  ελληνικές επενδύσεις στην ΠΓΔΜ ανέρχονται σε περισσότερα από 1 δις. Ευρώ, ενώ το εμπορικό επιμελητήριο στη  Βουλγαρία καταγράφει περίπου 800 ελληνικές επιχειρήσεις με 82.000 εργαζόμενους  στο σύνολο.  Ακόμη:
Ελληνικές εταιρίες που μετακόμισαν στην Κύπρο στο 20μηνο ως τον Αύγουστο του 2011: 1.500
 Ελληνικές εταιρίες που μετακόμισαν στην Αλβανία, 2010-2011: 200
Ελληνικές εταιρίες που λειτουργούν στη Ρουμανία: 5.200.
Η αποβιομηχάνιση, και γενικά η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας, συνεχίστηκε  με το οριστικό κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων, γιατί δεν μπορούσαν να αντέξουν στον οξύτατο ανταγωνισμό μεταξύ των καπιταλιστών στα πλαίσια εφαρμογής του Μάαστριχτ. Την τριετία 2009-2011 έκλεισαν 486.000 επιχειρήσεις και ούτε μισές δεν ήταν αυτές που άνοιξαν στο ίδιο διάστημα οι οποίες ανήλθαν σε 22.728 εταιρείες.
Αποτέλεσμα το χάσιμο χιλιάδων θέσεων εργασίας των Ελλήνων εργαζομένων, ενώ σταδιακά, μέχρι σήμερα,  αυξήθηκε η ανεργία, αυξήθηκε το ποσοστό των εργαζομένων με μειωμένα ωράρια, με μερική και περιοδική εργασία. Παράλληλα αυξήθηκαν οι καταγγελίες για  συμβάσεις εργασίας, οι εργασιακές διαφορές για την καθυστέρηση ή μη καταβολή δεδουλευμένων, μειώθηκαν οι μισθοί, οι υπερωρίες.
Προεκλογικά η ΝΔ ανέπτυξε την παρακάτω θεωρία στην προσπάθεια να συκοφαντήσει τους εργατικούς αγώνες, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Στην ίδια κατεύθυνση και το ΠΑΣΟΚ και ο συγκυβερνήτης Βενιζέλος.
« η αριστερά  εξανάγκασε με στοχευμένες κινητοποιήσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις να βάλουν "λουκέτο", καταδικάζοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Ανέφερε μάλιστα για παράδειγμα ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1990 Pirelli και Goodyear αποχώρησαν απ’ την Ελλάδα, επειδή τα συνδικάτα δεν δέχθηκαν τη μείωση του προσωπικού κατά 10%. Πρόκειται για συνειδητό ψέμα. Οι  ίδιες οι πολυεθνικές  και τα ξεπουλημένα ΜΜΕ αποκάλυψαν την πραγματικότητα.
Ακόμα και το ΒΗΜΑ της εποχής, διαχρονικός εκφραστής της αστικής προπαγάνδας, σε σχετικό δημοσίευμα (27/8/1996) αναγκαζόταν να ομολογήσει: «Κάποιες θυγατρικές μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα κερδίζουν για λογαριασμό τους τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάποιες τη χάνουν. Οι πολυεθνικές συγκεντρώνουν λοιπόν τις δραστηριότητές τους σε ορισμένες χώρες, συνεκτιμώντας το κόστος παραγωγής και πολλά άλλα κριτήρια κάνοντας «γεωγραφική διαφοροποίηση της παραγωγικής ικανότητας...».. Αυτό συμβαίνει και με την Goodyear και την Pirelli».
Με άλλα λόγια, το λουκέτο στα εργοστάσια, που ήταν κερδοφόρα, ήταν προμελετημένο και καμιά σχέση δεν έχει με τους αγώνες των εργαζομένων για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς.
Σήμερα με τον μεγαλειώδη αγώνα των χαλυβουργών ενάντια στις απολύσεις, στις μειώσεις μισθών και την εκ περιτροπής εργασία, η συμβολή του ΠΑΜΕ στην οργάνωση της αλληλεγγύης απ' όλη τη χώρα αλλά και απ' όλο τον κόσμο, έγινε καρφί στο μάτι των αστών των επιτελείων τους, και κάθε λογής νεόκοπων φίλων των εργατών, όπως π.χ. κάποιοι που συμμετείχαν στο χτύπημα της 48ωρης απεργιακής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ τον περασμένο Οκτώβρη. Όλοι αυτοί λοιπόν, που στηρίζουν την άποψη πως για να έχουν δουλειά οι εργάτες πρέπει να στηριχτούν τ' αφεντικά, ξεσπάθωσαν κατά του ΠΑΜΕ με τη βρώμικη προπαγάνδα ότι «το ΠΑΜΕ κλείνει τις επιχειρήσεις». Ας απαντήσουν: Ποιος έκλεισε τις επιχειρήσεις στο Λαύριο, στη Νάουσα, στη Βόρεια Ελλάδα; Ποιος έκλεισε τις επιχειρήσεις στον τόπο μας, στον νομό Κιλκίς; Ποιος ενίσχυσε τους καπιταλιστές για να μεταφέρουν επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και να κερδοσκοπούν; Δεν είναι η πολιτική των κυβερνήσεων του κεφαλαίου με τις πλάτες των εργοδοτικών-κυβερνητικών συνδικαλιστών;  «Σε μια κοινωνία που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία, στην υποδούλωση των εκατομμυρίων φτωχών και εργαζομένων από μια χούφτα πλουσίων, η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι ο πιο πιστός φίλος και σύμμαχος των εκμεταλλευτών, ο πιο πιστός φρουρός της εξουσίας τους. Δεν είναι η ίδια η καπιταλιστική οικονομία που ωθεί τους καπιταλιστές να επενδύουν με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και το μεγαλύτερο κέρδος; Οι θιασώτες αυτής της προπαγάνδας, στηρίζοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες, θέλουν οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους να δέχονται αδιαμαρτύρητα να ζουν με όλο και λιγότερα και οι εργοδότες μαζί με το κράτος να τους κλέβουν όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που παράγουν. Και τρομοκρατούν με τα εκβιαστικά διλήμματα: Δουλειά χωρίς δικαιώματα, μειώσεις μισθών, άθλιες εργασιακές συνθήκες ή ανεργία; Και το κάνουν πασχίζοντας να ανακόψουν την ταξική πάλη. Αλλά σε ποιο μέρος του κόσμου δεν κλείνουν, δε συγχωνεύονται, δε μετακομίζουν επιχειρήσεις, όσο φθηνοί κι «υπάκουοι» κι αν είναι εργαζόμενοι; Η πραγματικότητα είναι πως οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και η κρίση, οδηγούν αναπόφευκτα κάποιες επιχειρήσεις στο κλείσιμο. Για παράδειγμα, ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτος - και χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο - παρά τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο διαπρέπει παγκοσμίως και στη χώρα χιλιάδες ναυτεργάτες είναι χωρίς δουλειά, τα νησιά χωρίς καράβι ή με σαπιοκάραβα και τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια απλησίαστα. Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα εργαζομένων που δέχτηκαν περικοπή των δικαιωμάτων τους και αυτό δεν τους εξασφάλισε δουλειά, ούτε «γλίτωσε» την επιχείρηση από το λουκέτο. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια οι μισθοί μειώνονται, οι εργασιακές σχέσεις ελαστικοποιούνται και ταυτόχρονα η ανεργία αυξάνει, επιχειρήσεις κλείνουν. Ο πλούτος που παράγεται μεγαλώνει, οι εργαζόμενοι κι οι οικογένειές τους ζουν χειρότερα και ο πλούτος αυτός συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα μονοπώλια, τα κέρδη των οποίων πολλαπλασιάζονται.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να το αντιληφθούν: Ο καπιταλισμός δεν αλλάζει μούτρα. Ανατρέπεται με την ταξική πάλη. Στο διάβα των αιώνων δεν σταμάτησε η ταξική πάλη, η αγωνιστική διεκδίκηση. Θα υπάρχει όσο υπάρχει η βασική αντίθεση στην κοινωνία μεταξύ ¨Κεφαλαίου-Εργασίας.  Εκεί στους καταπέλτες των πλοίων, στα γιαπιά, στα εργοστάσια, στους δρόμους, η αντίσταση στον Ευρωμεσαίωνα... Το ΠΑΜΕ αποκαλύπτει τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου. Η ίδια η καθημερινότητα των εργατών δέχεται ισχυρά χτυπήματα απ' την καπιταλιστική νομοθεσία. Η ανυπακοή στη βαρβαρότητά τους είναι μονόδρομος.