Μετά την αποστασία του 1965 και τη σύγκρουση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού με αυτό που ήταν κατεστημένο δηλαδή τα Ανάκτορα, οι στρατιωτικοί σύνδεσμοι και ο ξένος παράγοντας, ήταν φανερό ότι οι εκλογές του 1967 θα έδιναν λύση και τέλος στην μετεμφυλιακή περίοδο,τέλος στο πλέγμα της δύναμης της Δεξιάς, που είχε συντεθεί μετά τον Εμφύλιο και που είχε στερεωθεί αλλά είχε φτάσει πλέον στο όριο της ανικανότητάς του και των εγκληματικών βιαιoτητών του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Την άνοιξη του 1967 όλη η χώρα προετοιμαζόταν για αυτήν την απελευθέρωση από αυτό το πλέγμα, ήταν παραπάνω από σίγουρο ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωση Κέντρου θα έπαιρνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και υπενθυμίζω ότι 52% είχε πάρει το 1964 και η προοδευτικότερη πτέρυγα του Ανδρέα Παπανδρέου που είχε βγάλει ήδη προς τα έξω τα συνθήματα "Η Ελλάδα στους Έλληνες", "Ο στρατός στο Έθνος" και "Η εξουσία στο λαό", φαινόταν να είναι η κυρίαρχη τάση.
Από την άλλη πλευρά στο παρασκήνιο, οι δυνάμεις αυτές οι οποίες ήταν το κατεστημένο, δηλαδή ο ξένος παράγοντας, τα Ανάκτορα προσπαθούσαν να ανακόψουν αυτή την εξέλιξη μέσω των εκλογών σε μια άλλη περίοδο. Έτσι εκ των υστέρων επιβεβαιώθηκε ότι πολλές κινήσεις γίνονταν για την αναστολή των εκλογών, για την επιβολή δικτατορίας από τους στρατηγούς, από μικρότερους αξιωματικούς, από τους ακόμα νεότερους, τους λεγόμενους "κανταφικούς".
Με βάση αυτά τα δεδομένα το κλίμα τις παραμονές των εκλογών ήταν από τη μια πλευρά ενθουσιασμός και αισιοδοξία σε όλο τον κόσμο και από την άλλη αγωνία και φόβος για το αν θα φτάσουμε προς τις εκλογές. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν από αυτούς που σε κάθε κουβέντα που γινόταν για την προεκλογική περίοδο και τις εκλογές έλεγε "να δούμε αν θα φτάσουμε στις εκλογές". Είχε δηλαδή τους φόβους του και πιθανότατα τις πληροφορίες του. Και βέβαια παραμονές της 21ης Απριλίου, η Θεσσαλονίκη, η Κεντρική Μακεδονία ετοιμαζόταν να υποδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου για την προεκλογική του ομιλία ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Όλες οι οργανώσεις της ΕΔΗΝ, της οποίας ήμουν τότε στέλεχος, είχαν κινητοποιηθεί και η ανταπόκριση του κόσμου έδειχνε ότι θα γινόταν κάτι συγκλονιστικό. Το βράδυ της παραμονής της 21ης Απριλίου εγώ ήμουν σε μια περιοδεία στο Νομό Κιλκίς. Τα ξημερώματα από το τυπογραφείο της "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" ειδοποιήσαμε ότι ο Βαγγέλης ο Παγανός ξεκίνησε την δικτατορία. Αμέσως ειδοποιήθηκαν όλοι οι στενοί συνεργάτες, πήραμε τον Λιβάνη που είχε φθάσει στη Θεσσαλονίκη και έγινε η πρώτη σύσκεψη στο βιβλιοδετείο του Γιώργου Δεληδημητρίου στην πλατεία Ναυαρίνου δίπλα και εκεί αποφασίστηκε η αντίδραση στις 11 το πρωί.
Ονομάσαμε την προσπάθειά μας, Συντονιστική Επιτροπή Αντιδικτατορικού Δημοκρατικού Αγώνα. Το απόγευμα έγιναν συσκέψεις, επαφές με τον Τερζόγλου από τους μεγάλους της Ένωσης Κέντρου, ενώ ταυτόχρονα πήραμε από όλη τη Θεσσαλονίκη τα αρχεία της ΕΔΗΝ για να μην έχει υλικό η Ασφάλεια για πιέσεις και συλλήψεις.
Στις 12 το μεσημέρι μια ομάδα ανθρώπων της Νέας Γενιάς, δηλαδή του συγκροτήματος των εφημερίδων που έβγαιναν για τους Νομούς Κιλκίς, Πέλλας, Ημαθίας, Καβάλας, Πιερίας και Δράμας, τη Δημοκρατία των Μεταναστών και τη Φοιτητική, κατεβήκαμε στην Τσιμισκή σε μια μικρή διαδήλωση, ήμασταν περίπου 30 άτομα.
Έκπληκτοι οι χωροφύλακες που ήταν β' επιλογής όχι οι έμπιστοι που έκαναν τις συλλήψεις μας έβλεπαν να προχωρούμε και μας συμβούλευαν να πάμε στα σπίτια μας. Περνούσαμε ανάμεσα από τα τανκς τα οποία ήταν σταθμευμένα σε διάφορα σημεία της Τσιμισκή. Οι στρατιώτες είχαν εντολή να μην μιλάνε με κανένα. Η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη. Το απόγευμα βγάλαμε την πρώτη προκήρυξη με τέσσερις παραγράφους που απευθυνόταν στους φοιτητές, τους εργάτες, τους αγρότες, τις γυναίκες και τους στρατιώτες. Αυτή η προκήρυξη τυπώθηκε το ίδιο βράδυ από τον Γιώργο Γιαννούτσο αρχιμηχανικό της "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ" και κυκλοφόρησε το ίδιο βράδυ. Ένα αντίτυπό της δημοσιεύθηκε στη "Δημοκρατία των Μεταναστών" στη Γερμανία.
Τα πρώτα βράδια της δικτατορίας φύγαμε όλοι από τα σπίτια μας και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μια επαφή και να συνδέσουμε όλον τον κόσμο που κάτω από καινούριες συνθήκες πια ημιπαρανομίας δούλευε. Η μεγαλύτερη πρώτη απογοήτευση ήταν η μέρα που διοργανώθηκαν εκδηλώσεις, όπου περιμέναμε ότι ο λαός θα αντιδρούσε ή δεν θα πήγαινε, είδαμε ότι πήγαιναν κατά κύματα να πηγαίνουν χιλιάδες πολίτες. Ακολούθησε μια περίοδος με πιέσεις και συλλήψεις πολλών στελεχών από την ομάδα μας.
Τον Οκτώβριο είχαμε ήδη διασυνδεθεί με την Αθήνα. Ήταν γνωστό ευρύτερα ότι επρόκειτο να υπάρξει μια αντικίνηση απο τον Κωνσταντίνο. Έτσι στις 26 Οκτωβρίου η Ασφάλεια συνέλαβε αρκετά άτομα από το πανεπιστήμιο, τον Παπαδάκη, εμένα, τον Σιδηρόπουλο και άλλους. Όταν βγήκαμε μάθαμε ότι είχε αναβληθεί για 15 ημέρες η κίνηση του βασιλιά.
Μετά τη δολοφονία του Τσαρουχά έγινε ένα πογκρόμ συλλήψεων της Δημοκρατικής Άμυνας και των στελεχών της ΕΑΔΑ και μετά από βασανισμούς και απομόνωση στάλθηκαν περίπου 30 στελέχη από τη Θεσσαλονίκη σε φυλακές και εξορίες.
Εκεί το κύριο μέλημα ήταν να παραδοθεί η σκυτάλη στη καινούρια γενιά. Αρχίσαμε να έχουμε έμμεσες επαφές με ανθρώπους με φοιτητές από τα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, επαφές που τελικά οδήγησαν στην ικανοποίηση ότι τα νέα παιδιά πήραν τη σκυτάλη στα χέρια τους και ακολούθησαν τα γεγονότα της Νομικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη και του Πολυτεχνείου.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια της δικτατορίας ο κόσμος ήταν μουδιασμένος, κάποιοι βολεύτηκαν αλλά η φλόγα έμεινε αναμμένη στις φυλακές της εξορίας και μέσα στη νεολαία. Η πτώση της δικτατορίας το 1974 με το βαρύ τίμημα της προδοσίας στην Κύπρο και των θυμάτων του Πολυτεχνείου, έκλεισε μια περίοδο μεταμφυλιακή στη χώρα αφού η αντίδραση είχε χρησιμοποιήσει και το τελευταίο χαρτί της: τη δικτατορία.
πηγή: Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεω
