Η κρίση που διαπερνά όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα της πατρίδος μας δεν είναι κρίση συγκυριακή, ή δεν είναι κρίση μόνο συγκυριακή, είναι κυρίως κρίση διαρθρωτική. Η ανάπτυξη εξαιρετικά σύγχρονων εργαλείων πώλησης μέσω διαδικτύου, η μετατόπιση της παγκόσμιας παραγωγής σε χώρες χαμηλού κόστους όπως η Κίνα και η Ινδία και η ενσωμάτωση μας στην Ευρωζώνη σε συνδυασμό με την απελευθέρωση του παγκόσμιου εμπορίου έχει οδηγήσει τη χώρα μας στο περιθώριο της διεθνούς κατανομής παραγωγής.
Δεν είχαμε ποτέ πυξίδα για το τι θέλουμε να παράγουμε, σε ποιες ποσότητες και ποιές προδιαγραφές. Δεν υπάρχει ένας εθνικός προσανατολισμός για το που πρέπει να οδεύσει η οικονομία. Σπασμωδικά πουλάμε δημόσιες επιχειρήσεις και Τράπεζες μήπως και καταφέρουμε να σταματήσουμε τον ιλιγγιώδη ρυθμό αύξησης του Δημοσίου χρέους.
Πριν φθάσουμε στο στάδιο της εκβιομηχάνισης περάσαμε στην παροχή υπηρεσιών και το εμπόριο κυρίως εισαγόμενων ειδών. Έγινε «εθνικό προϊόν» το αυτοκίνητο. Μειώθηκε ο τζίρος κατά 60% στην πώληση αυτοκινήτων και οδυρόμαστε τι θα απογίνουν οι αντιπροσωπείες μας. Οδυρόμαστε αντί να χαιρόμαστε που σταμάτησε έστω και λίγο αυτή η ασταμάτητη κατασπατάληση κεφαλαίων για την εισαγωγή όλο και πιο ακριβών αυτοκινήτων.
Το υπουργείο οικονομικών οδύρεται που μειώθηκαν τα έσοδα του από την φορολόγηση των καινούριων αυτοκινήτων χωρίς να προβληματίζεται για την ακατάσχετη αύξηση του ελλείματος στο εξωτερικό εμπόριο λόγω εισαγωγής των πάντων. Αναρωτηθήκαμε τι επιτέλους παράγουμε;
Πως μιλάμε για κρίση απασχόλησης όταν αυτή η οικονομία μέχρι το 2007 απασχολούσε περί της 800.000 οικονομικούς μετανάστες ενώ ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να απασχολεί περί τους 500.000.
Είναι η Ελλάδα χώρα υποδοχής μεταναστών; Το ερώτημα δεν απαντήθηκε ποτέ. Στην πράξη βέβαια φθάσαμε στο σημείο κάθε πέμπτος εργαζόμενος να είναι ξένος.
Στο διεθνή καταμερισμό της παραγωγής ακόμα δεν έχει κατασταλάξει η ελληνική πολιτική ηγεσία εδώ και 30 χρόνια που θέλει να πάει. Θέλει την οικονομία να είναι ο προορισμός 20 εκατομ. τουριστών το χρόνο, θέλει να αναπτύξει τα τρόφιμα (αγροτικά και κτηνοτροφικά) και τα κρασιά και παράλληλα να δημιουργήσει ένα δυναμικό παραγωγής διαδικτυακών υπηρεσιών; Ας το ξεκαθαρίσει, να θέσει ποσοτικούς και χρονικούς στόχους και να ξεκινήσουμε, έστω και το 2011.
Αντ’ αυτού συνεχίζεται η (εξοντωτική) διαρκής αλλαγή των όρων εργασίας και συνταξιοδότησης κάθε φορά προς το χειρότερο με αποτέλεσμα κανείς να μη μπορεί να προγραμματίσει τη ζωή του. Η ανασφάλεια αυτή είναι καταστροφική για την κατανάλωση. Κανείς εχέφρων επενδυτής δεν πρόκειται να προχωρήσει στην υλοποίηση του επενδυτικού πλάνου μη γνωρίζοντας τι του ξημερώνει αύριο. Παράλληλα τα φορολογικά μέτρα δεν αφήνουν κανένα φορολογούμενο να ηρεμήσει. Ενεργούν ως κινούμενη άμμος. Η όποια παρεχόμενη πίστωση από το Δημόσιο στις Τράπεζες δεν μετακυλίεται στις μικρομεσαίες επιχείρησεις αλλά χρησιμοποιείται για να «βουλώσει» τα ρήγματα ρευστότητας που οι Τράπεζες έχουν υποστεί λόγω της καταναλωτικής τραπεζικής που άσκησαν την τελευταία δεκαετία (2000-2010).
Γίνεται μία προσπάθεια από μέρους της Κυβέρνησης να μειωθεί το κόστος εργασίας κατά 30% τουλάχιστον ώστε να γίνει φθηνή η παραγωγή και να καταστεί έτσι ανταγωνιστική η ελληνική παραγωγή. Δεν έχει απαντηθεί, ανταγωνιστική σε ποιά προϊόντα και σε σύγκριση με ποιές χώρες παραγωγής. Έτσι κοιταγμένος ο στόχος αυτός μοιάζει ξεκάρφωτος και αποτελεί μια λογικοφανή αλλά ανέφικτη στοχοθεσία από την Τρόϊκα, δηλαδή να είχαμε να λέγαμε! Αντίθετα είναι γνωστό και από τον πατέρα της κρατικής παρέμβασης Κέϊνς ότι όταν παρεμβαίνεις στους μισθούς και τις συντάξεις συμπιέζοντας το ύψος τους προς τα κάτω κλυδωνίζεται όλο το σύστημα ροών του καπιταλιστικού συστήματος. Η οικονομία επανευρίσκει την ισορροπία της σε ένα κατώτερο σημείο. Αυτό σημαίνει μικρότερο ΑΕΠ. Μικρότερο ΑΕΠ σημαίνει λιγότερα έσοδα από τον ΦΠΑ για το κράτος και μικρότερη καταναλωτική ζήτηση. Η μικρότερη ζήτηση «εξαφανίζει» μικρομεσαίες οριακές επιχειρήσεις από την αγορά. Το κλείσιμο επιχειρήσεων σημαίνει απολύσεις εργαζομένων. Η διόγκωση της ανεργίας σημαίνει παραπέρα μείωση του ΑΕΠ και ισορροπία σε ένα σημείο πιο κάτω.
Θα πείτε η Τρόϊκα δεν τα ξέρει όλα αυτά; Ασφαλώς τα γνωρίζει αλλά κάτι πρέπει να πει περί αύξησης της παραγωγικότητας κτλ. Τι περιμένετε να πει, ότι «ξεπατώνει» το εργατικό και το ασφαλιστικό οικοδόμημα των τελευταίων 50 ετών στην Ελλάδα; Ότι η οικονομία της χώρας στις αρχές του 2011 θα τρεκλίζει προσπαθώντας να βρει την ισορροπία της όταν κάθε έβδομος εργαζόμενος ή κάθε έκτος έλληνας εργαζόμενος δε θα βρίσκει δουλειά;
Σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον και σε πείσμα πολλών που ασκούν μόνο κριτική θα εισηγηθούμε προς την κοινωνία του Δυτικού Κιλκίς συγκεκριμένο αναπτυξιακό σχέδιο. Αυτό περιλαμβάνει τα ακόλουθα:
Α) Σύνταξη και θεσμοθέτηση ενός Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου για τον ευρύτερο χώρο της πόλης μας με οριστικοποίηση επιτέλους των χρήσεων γης. Να μην μπορεί δίπλα από έναν οικισμό να ξεφυτρώνει ένα ασβεστάδικο ή μία μάντρα οικοδομικών υλικών.
Β) Θεσμοθέτηση και οριστική χωροθέτηση ενός Βιομηχανικού Πάρκου (ΒΙΟΠΑ) έκτασης 250 στρεμμάτων σε ευνοϊκό σημείο επί του διεθνικού οδικού άξονα 10. Πρόβλεψη στο Νέο Αναπτυξιακό Νόμο για παροχή πρόσθετων αναπτυξιακών κινήτρων σε όσες επιχειρήσεις εγκαθίστανται στο ΒΙΟΠΑ Πολυκάστρου. Το ΒΙΟΠΑ θα πρέπει να ξεκαθαριστεί από παραχωρητήρια σε δυνητικούς επενδυτές οι οποίοι μετά από χρόνια δεν υλοποίησαν τα προταθέντα από αυτούς επενδυτικά σχέδια. Το Δημόσιο πρέπει να πάρει πίσω την ιδιοκτησία των ακινήτων αυτών και τα οποία θα παραχωρηθούν σε σοβαρούς αξιολογημένους επενδυτές, οι οποίοι θα προσκληθούν για να υλοποιήσουν συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια.
Γ) Κτηνοτροφικό Πάρκο: Συμβιώνει μαζί με το προσωρινό ΒΙΟΠΑ σε απόσταση 50 μετρών από τη διασταύρωση Νέας Καβάλας. Πρέπει να αποφασιστεί η μετατόπιση του διότι η συγκατοίκηση του με το ΒΙΟΠΑ είναι σχεδόν αδύνατη. Επίσης πρέπει να αποφασιστεί σε ποίες παραγωγικές μονάδες θα δίνεται προτεραιότητα παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων.
Δ) Εμπορευματικό Κέντρο: Μέχρι σήμερα το μεγάλο αυτό έργο δεν υλοποιήθηκε είτε με υπαιτιότητα των προηγούμενων δημάρχων είτε με ευθύνη της κεντρικής γραφειοκρατίας. Το θέμα είναι ότι το έργο θεωρείται σήμερα παρωχημένο ιδίως αφού στην ευρύτερη περιοχή έχουν δημιουργηθεί 5-6 μεγάλα ιδιωτικά κέντρα διανομών ( logistic centers).
Ε) Αντί του εμπορευματικού κέντρου προτείνουμε την ίδρυση ενός εμπορικού κέντρου που θα συνδυάζει ψώνια και διασκέδαση. Η εγκατάσταση των τοπικών επιχειρήσεων θα γίνει με την ίδρυση υποκαταστημάτων έτσι ώστε να εξακολουθήσει σε πλήρη λειτουργία η τοπική αγορά. Στόχος μας δεν είναι η δημιουργία προβλημάτων στους εμπορικούς δρόμους των πόλεων μας, αλλά η προσέλκυση αγοραστικού κοινού από τις γειτονικές πόλεις του εσωτερικού και εξωτερικού.
Θα διαθέτει μία συνολική ελάχιστη επιφάνεια 10.000 τ.μ. στεγασμένων χώρων, θα λειτουργεί υπό ενιαία διαχείριση και εκμετάλλευση και θα διαθέτει χώρους εύκολα προσβάσιμους για την παράδοση αγαθών. Τέλος θα διαθέτει από σουπερμάρκετ και μπουτίκ μέχρι εστιατόρια και κινηματογράφους.
ΣΤ) Όχθες του Αξιού Ποταμού: Αξιοποίηση τους με έργα αθλοπαιδιών, γυμναστηρίων, γηπέδων τένις κλπ. Η ιδέα ενός πλωτού εστιατορίου υπό την αιγίδα του «καλλικρατικού» Δήμου εξακολουθεί να αποτελεί έναν πιθανό πόλο έλξης νέων καταναλωτών. Το μεγάλο αυτό έργο δε μπορεί βεβαίως να λάβει χώρα χωρίς απομάκρυνση όλων των οχλουσών δραστηριοτήτων, ειδικότερα των χοιροστασίων, ποιμνιοστασίων κτλ.,ζητήματα άλλωστε που θα λύσει το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο κάθε αναπτυσσόμενης πόλης τπυ Δυτικού Κιλκίς.
