Σε δεινή
οικονομική
κατάσταση
Το πρώτο έχει να κάνει με την δεινή οικονομική κατάσταση που μαστίζει τους Δήμους, ιδιαίτερα θα έλεγα τους Καποδιστριακούς και την προτεινόμενη μεταρρύθμιση.
Ακούω από πολλούς δημάρχους ότι η μεταρρύθμιση με τον «Καποδίστρια 1» απέτυχε γι’ αυτό να πάμε στον «Καποδίστριας 2»  και δεν ξέρω αν θα ακολουθήσει ο 3, 4,  κ.λ.π.
Οσοι «Καποδίστριες» και αν εφευρεθούν, δεν πρόκειται η Αυτοδιοίκηση να προχωρήσει, αν η νοοτροπία και η συμπεριφορά της κεντρικής κυβέρνησης σε όλο το φάσμα άσκησης της εξουσίας της δεν αλλάξει.
Και αυτό δεν γίνεται ούτε με αναμονή, ούτε με παρακάλια.
Θεωρώ ότι όλα τα θέματα έχουν συζητηθεί διεξοδικά και δεν βοηθούν πλέον τα συνέδρια και τα πολλά λόγια.
Χρειάζεται επιτέλους και άμεσα η αγωνιστική διεκδίκηση όσων δικαιούμαστε.
Όσοι υπηρετούμε την Αυτοδιοίκηση, δεν είμαστε «γρανάζι» της κεντρικής μηχανής. Έχουμε εκλεγεί για να υπηρετήσουμε από κοντά τον πολίτη και τις ανάγκες του και τίποτα άλλο.
Ο σημερινός οικονομικός στραγγαλισμός μάς σπρώχνει στην απραξία και γενικότερα το θεσμό της Αυτοδιοίκησης σε ανυποληψία.
Διότι οι ανάγκες και τα δίκαια αιτήματα των πολιτών αυξάνονται, ενώ εμείς αδυνατούμε να προσφέρουμε στην καθημερινή επίλυση των προβλημάτων.
Σχεδόν όλοι οι Δήμοι, είναι υπερχρεωμένοι και ήδη δαπανούμε τα αναμενόμενα έσοδα των επόμενων ετών.
Με όρους αγοράς και υγιών οικονομικών οργανισμών, έπρεπε να είχαμε βάλει «λουκέτο»  προ πολλού. Τα έσοδα από τους κεντρικούς πόρους είναι καθηλωμένα σε ποσά όπως πριν από 4  και 5 χρόνια. Με τα χρήματα της ΣΑΤΑ  κάνουμε έργο ίσο με  το 50% του έργου που γινόταν πριν από 4 χρόνια.
Η αύξηση των εσόδων από τους ΚΑΠ δεν καλύπτει ούτε την αύξηση της ΔΕΗ.
Για ποια Αυτοδιοίκηση λοιπόν μιλάμε. Μήπως  χρειάζεται συνέδριο για να αντιληφθούμε, ότι με 5100 _!!! δεν μπορείς να κάνεις συντήρηση σε οκτώ σχολικές μονάδες, όπως για παράδειγμα στον Δήμο Ευρωπού.
Θα αναγκασθείς να παρακαλέσεις τον… κολλητό σου Υπουργό ή Βουλευτή, οπότε και θα πάρεις για την ίδια αιτία 100.000_.
Αυτή όμως είναι η Αυτοδιοίκηση που έχει ανάγκη ο τόπος μας;
Γιατί αναγκαζόμαστε στον αυτοεξευτελισμό και μάλιστα το υπερηφανευόμαστε στις μεταξύ μας συζητήσεις. Πήγα λέει στον….(τάδε)  και πήρα πολλά χρήματα.

Διεκδίκηση
Οφείλουμε να διεκδικήσουμε αγωνιστικά και θεσμικά αυτά που χρωστάει η κεντρική κυβέρνηση στους πολίτες, από τους οποίους και τα εισπράττει μέσω της φορολογίας.
Δεν είναι δυνατόν η κάθε Κυβέρνηση να κατηγορεί την προηγούμενη για παράνομες παρακρατήσεις από τους θεσμοθετημένους πόρους της Αυτοδιοίκησης και η ίδια να συνεχίζει το ίδιο βιολί.
Στο τελευταίο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ ο κ. Κακλαμάνης, ως Πρόεδρος, πολύ εύστοχα και ολοκληρωμένα περιέγραψε το διεκδικητικό πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σ’ αυτό συμφώνησε και η πλειοψηφία των επόμενων ομιλητών. Φτάνει βέβαια αυτές τις θέσεις να τις απαιτήσουμε με όλους τους τρόπους. Τότε μόνο θα έχουν αξία και σημασία για τους πολίτες.  
Η ΤΕΔΚ οφείλει να πρωτοστατήσει στην κατεύθυνση αυτή και πιθανόν με τον τρόπο αυτό να κάνει γνωστή  και την παρουσία της στους πολίτες.
Επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά, ότι έχουμε υποχρέωση  να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο τα δίκαιά μας, αγωνιστικά και ενωτικά και χωρίς καμία καθυστέρηση

Ευθύνη
ή ασυδοσία;
Το δεύτερο πρόβλημα που επιθυμώ να θέσω είναι ένα ζήτημα που  έχει να κάνει με την ελευθερία των αιρετών να διαχειρίζονται το Δημόσιο χρήμα και  κυρίως των Δημάρχων και πώς αυτή η ελευθερία πολλές φορές αγγίζει τα όρια της ασυδοσίας, γεγονός που ευτελίζει στα μάτια των πολιτών και τον θεσμό της Αυτοδιοίκησης και τον ρόλο της.
Είναι γνωστό και ως θέση αρχής είναι σωστό,  ότι ο έλεγχος σκοπιμότητας των διάφορων πράξεων και αποφάσεων της Αυτοδιοίκησης έχει καταργηθεί. Θεωρώ βέβαια ότι συνολικά η Αυτοδιοίκηση μέσα από μακροχρόνιους αγώνες πέτυχε αυτή την θετική εξέλιξη, όχι για να φθάσει στα όρια της ασυδοσίας, αλλά για να υπερασπίσει την αξιοπρέπειά της και την αυτονομία της από  την κεντρική εξουσία με όποια μορφή εκδηλώνεται αυτή.
Και για να γίνω πιο σαφής και λίγο αιρετικός, θέλω να πω, πώς γίνεται να μην έχω καμία ευθύνη όταν εγώ ως Δήμαρχος και Πρόεδρος μιας Δημοτικής Επιχείρησης με μια απλή υπογραφή μου υποθηκεύω οικονομικά το μέλλον του τόπου μου και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο;
Μη μου πει κανείς το πιο σύντομο ανέκδοτο, που ονομάζεται «πολιτική ευθύνη».
Έχεις, λέει, πολιτική ευθύνη. Ή ανέλαβα τις πολιτικές ευθύνες, δηλαδή τι;
Και για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός, έχω να πω, ότι όταν ανέλαβα τον Δήμο Ευρωπού, βρήκα στην Αμιγή του Επιχείρηση 37!!! εργαζομένους σε διάφορα προγράμματα, οι οποίοι επιβάρυναν την επιχείρηση (βλέπε το Δήμο) με ποσά τεράστια για τις δυνατότητές μας.
Η οικονομική λειτουργία είχε ήδη υποθηκευτεί για τα επόμενα  χρόνια.
Στη συνέχεια χάνουμε τις εκλογές και έτσι αναλαμβάνουμε τις πολιτικές μας ευθύνες! Και οι πολίτες… αναλαμβάνουν το  οικονομικό κόστος.
Τι «σόι» ελευθερία και δυνατότητα των Δημάρχων ή των αιρετών, που συμμετέχουν στα διάφορα συμβούλια είναι αυτή;
Kαταθέτω αυτή τη σκέψη μου, με την ελπίδα να αρχίσει ένας προβληματισμός ως προς τα όρια της ευθύνης ή μη των αιρετών και έτσι να συμβάλλουμε θετικά στην αξιοπιστία και την αξιοπρέπεια της Αυτοδιοίκησης.
O αγώνας προς την κεντρική κυβέρνηση πρέπει να είναι επίμονος και συνεχής, αλλά και ο αγώνας με τον κακό μας εαυτό και τις αδυναμίες μας, είναι εξίσου σημαντικός και δεν πρέπει να τον υποτιμούμε.