Ο καθένας τα γεγονότα μπορεί να τα ερμηνεύσει όπως τον βολεύει, αδιαμφισβήτητα όμως ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση η οποία συμπύκνωνε μέσα της τον θυμό και την αγανάκτηση της Ελληνικής κοινωνίας για αυτά που βιώνει τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Η Ελληνική κοινωνία σηκώθηκε από τον καναπέ της πρόσκαιρης ευμάρειας και του καταναλωτισμού.  Είδε μπροστά της σιγά - σιγά να ορθώνονται τα τείχη της ανασφάλειας, της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, της εργασίας με μπλοκάκι, την καθήλωση των μισθών και των συντάξεων ,την εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, και από την άλλη πλευρά την ασυδοσία των τραπεζών, την εξασφάλιση προνομίων των πολυεθνικών, την καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας, την διεύρυνση της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και πτωχών και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακροσκελής.
Και όλα αυτά στο όνομα του νεοφιλελευθερισμού, τον οποίο σε μικρό ή μεγάλο βαθμό ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις, πλην εκείνες των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων. Ήταν οι εποχές που ο Θατσερισμός και ο Ρηγκανισμός υπόσχονταν ότι οι νόμοι της αγοράς και του άκρατου καταναλωτισμού, από μόνοι τους θα έδιναν λύση σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα των ανεπτυγμένων αλλά και των χωρών του τρίτου κόσμου. Η κατάρρευση του μοντέλου, το οποίο τόσο πολύ διαφημίστηκε, άρχισε να μας κτυπάει την πόρτα με απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες, όχι μόνο για την χώρα μας αλλά παγκοσμίως.
Οι κοινωνικές εντάσεις σε όλο τον πλανήτη όλο και εντείνονται, αφού ο παγκόσμιος παραγόμενος πλούτος κατανέμεται άνισα μέχρις σημείου να έχουμε ξανά ορατά τα φαινόμενα της δουλείας σε αρκετές τριτοκοσμικές και αναπτυσσόμενες χώρες. Μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντάσεις και εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις που πολλές φορές παίρνουν την μορφή της τυφλής βίας, κάτω από την λογική ότι στην βία απαντούμε με την βία. Βούτυρο στο ψωμί της κάθε εξουσίας η οποία έχει την δυνατότητα να απαντήσει με ακόμη μεγαλύτερη βία, σε τέτοιο σημείο που να έχει επιβάλλει στην παγκόσμια κοινότητα συνθήκες έκτακτης ανάγκης, να σπέρνει πολέμους και να θερίζει θύελλες.
Οι πόλεμοι στον περσικό, στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, οι εξεγέρσεις στην Λατινική Αμερική, στο Σιάτλ, στο Κιότο, στην Γένοβα, στο Παρίσι, στην Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα του κέρδους και της εκμετάλευσης.
Κάτω από αυτές τις εξελίξεις πολλές χώρες, υποταγμένες στις εντολές του ΔΝΤ , ανέπτυξαν τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς σε βαθμό τέτοιο που ο απλός πολίτης να αρχίζει να αισθάνεται εδώ και καιρό ότι αυτοί που ετάχθησαν, σύμφωνα με το Σύνταγμα να είναι δίπλα του και να τον προστατεύουν, τους βρίσκει απέναντι και ας είναι τα δικά του παιδιά, εργαζόμενοι και αυτοί σε δύσκολες πραγματικά συνθήκες και με μικρές απολαβές όπως οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Με άνωθεν όμως εντολές, της τήρησης της τάξης, της τάξης που βολεύει τους βολεμένους, της τάξης που αφήνει κάποιους να ξεφεύγουν, της τάξης που αισθάνονται  τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα του πολίτη  ως απειλή των δικών τους συμφερόντων.
Είναι πραγματικά άδικο το ανάθεμα αυτής της κοινωνικής εξέγερσης να ρίχνεται σε όλους τους ένστολους εργαζόμενους της αστυνομίας, επειδή στα σπλάχνα της κατά καιρούς δρούν θερμοκέφαλοι νοσταλγοί του παρελθόντος, κρατικοί ή παρακρατικοί δεν έχει τόση σημασία διότι το αποτέλεσμα μετράει. Σε περιόδους κοινωνικών αγώνων έχουμε προκλήσεις, καταστολή, καταστροφές, συλλήψεις των γνωστών άγνωστων  και στο τέλος συνεπικουρούμενοι από τα << ανεξάρτητα>> ΜΜΕ, δυσφήμηση των κοινωνικών αγώνων. Το παιχνίδι παίχτηκε πολλές φορές και από αυτούς τους << μυστικούς θύλακες>> μέσα στα σώματα ασφαλείας αλλά και από τους γνωστούς άγνωστους κουκουλοφόρους, τους οποίους σαφώς και πρέπει να ξεχωρίσουμε από το αυθόρμητο κίνημα της νεολαίας που ξεχύθηκε στους  δρόμους διότι στο πρόσωπο του Αλέξη έβλεπαν τις δικές τους αγωνίες για το μέλλον τους.
Τα πράγματα δυστυχώς δεν σταματούν εδώ, οι τρείς απόπειρες για την δημιουργία και άλλων θυμάτων, η στοχοποίηση ενός ένστολου εργαζόμενου  για να χτυπηθεί το σύστημα, είναι από ανόητη έως ύποπτη και σε κάθε περίπτωση είναι απόλυτα καταδικαστέα από εμάς αλλά και προφανώς από οποιονδήποτε δημοκράτη που πιστεύουμε στην αξία της ίδιας της ζωής ως υπέρτατο αγαθό. Το δολοφονικό και άνανδρο αυτό χτύπημα,  είτε είναι δουλειά παρακρατικών οργανώσεων είτε είναι από ψευτοεπαναστατικές τρομοκρατικές οργανώσεις, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όσοι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, συνιστούν περισσότερη αστυνομοκρατία, περισσότερους κατασταλτικούς μηχανισμούς, περισσότερη βία, θα πρέπει να ξέρουν ότι πουθενά αυτές οι μέθοδοι δεν συνέτισαν έναν λαό που διεκδικεί τα δικαιώματά του, απλώς τις περισσότερες φορές κατέληξαν σε δικτατορικά καθεστώτα και τέτοια κατάληξη ο Ελληνικός λαός δεν θα την ξανανεχθεί. Όπως θα πρέπει να ξέρουν και όσοι ενεργούν στο όνομα των <<επαναστατικών >>δράσεων, ότι για να σε ακολουθήσει ο λαός, εκτός από <<στόχο>>, θα πρέπει να έχεις και πρόσωπο, διαφορετικά το νερό πέφτει στον μύλο που συντρίβει τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα του πολίτη.