Και μια και στον Νομό Κιλκίς έχουμε πολλούς που  επικαλούνται κατά καιρούς τους Αρχαίους Έλληνες για να υποστηρίξουν διάφορα, ας δούμε τι λέει ο Αριστοτέλης στα ‘Πολιτικά’ του: «ένα χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι να άρχεται και να άρχει κανείς με την σειρά του» (Πολιτικά Ζ’) και «το κύριο γνώρισμα της Δημοκρατίας είναι οι άρχοντες να αναδεικνύονται με κλήρωση και όχι με εκλογή» (Πολιτικά Δ’) και ακόμη «ο δήμος είναι ο κύριος των πάντων και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια που ο ίδιος κατέχει την εξουσία» (Αθηναίων Πολιτεία). Βέβαια αν τώρα αναρωτηθούμε τι από όλα αυτά ισχύει σήμερα, μάλλον η απάντηση θα είναι απογοητευτική!
Έτσι αυτό που ισχύει σήμερα είναι να καλούμαστε κάθε τέσσερα χρόνια για να ανανεώσουμε εξουσίες που κρατούν εδώ και πολλά χρόνια. Όμως στην σημερινή κατάσταση της βαθύτατης κρίσης (οικονομικής, οικολογικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής) δεν μας έχουν φέρει μόνο τα κόμματα, κυρίως αυτά της εξουσίας, αλλά και αυτό το ίδιο το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορούν (τα κόμματα) και να μας βγάλουν από αυτήν την κρίση. Μπορεί τώρα κάποιος να αρνηθεί αυτό το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής, αλλά ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πως έχει διαμορφωθεί σήμερα το πολιτικό γίγνεσθαι.
Όλοι συμφωνούν ότι σήμερα έχει συντελεστεί μια αναδιάταξη των εξουσιών και πρώτη έχει πλέον αναδειχθεί (και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά) η οικονομική εξουσία. Αυτή όμως η διεθνοποιημένη και κραταιά οικονομία έχει συντελεστεί ως φυσική εξέλιξη των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς και οι διάφορες διεθνείς συμφωνίες (Μάαστριχτ, Λισσαβώνα κ.α.) απλώς θεσμοποίησαν αυτή την δομική αλλαγή. Έτσι κορυφαίοι πολιτικοί παραδέχονται (αλλά βέβαια μετά τις εκλογές) ότι μέσα σε αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια για άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής (Ε. Βενιζέλος 06\09),και ότι η συγκέντρωση ψήφων από τα κόμματα στηρίζεται στην εξαπάτηση(υποσχέσεις που ξεχνιούνται), τον εκβιασμό (συμβασιούχοι, οφειλέτες κ.α.) και την συναλλαγή (Α. Τσίπρας 04\09). Σ’ αυτό το τελευταίο, την συναλλαγή, αξίζει να σταθούμε για να αναλογιστούμε τον πραγματικό ρόλο των βουλευτικών και υπουργικών γραφείων που λειτουργούν σαν μαγαζάκια που πωλούν εξυπηρετήσεις και αγοράζουν ψήφους. Κατ’ αναλογία το ίδιο συμβαίνει και στα ‘ανώτερα’ κλιμάκια όταν η διαπλοκή με τους επιχειρηματίες-νταβατζήδες (Κ. Καραμανλής 04\04) και τους πολιτικούς είναι πλέον κοινό μυστικό και τα διάφορα σκάνδαλα φυσιολογικό παρεπόμενο.
Το πολιτικό-Δημοκρατικό έλλειμμα αποδεικνύεται βέβαια και από πολλά άλλα, όπως και από αυτό το ίδιο το εκλογικό σύστημα με την αποχή, άκυρα, λευκά ως μη γενόμενα, και με το μπόνους του πρώτου κόμματος να πλησιάζει τα μπόνους των γκολντεν μπόις (!). Και όλα αυτά στο όνομα μιας επιτακτικής αυτοδυναμίας, για να βγαίνει μετά η κάθε κυβέρνηση να δηλώνει ότι έχει την λαϊκή εντολή, αρνούμενη κάθε διάλογο σε σοβαρότατα θέματα, λες και οι εκλογές είναι η κολυμπήθρα που ξεπλένει όλες τις αμαρτίες. Ακόμη και αυτή η εσωτερική λειτουργία των κομμάτων απέχει πολύ από αυτό που λέμε Δημοκρατία, μια και μπορεί μεν να έχουν κάποιες τυπικές διαδικασίες, αλλά στο τέλος αποφασίζει για όλα ο αρχηγός-ηγέτης, φανερώνοντας έτσι και την δομή της κοινωνίας την οποία οραματίζονται.
Άμεση συνέπεια όλων των παραπάνω είναι η αναξιοκρατία, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, η αδυναμία αλλά και η απροθυμία για άσκηση πραγματικής πολιτικής-οράματος για την κοινωνία, κάτι που αποδεικνύεται και με την απροθυμία παραίτησης από υψηλά πολιτικά πρόσωπα όταν ξεσπούν τεράστια σκάνδαλα. Αλλά πώς να παραιτηθεί κάποιος όταν κατέλαβε το αξίωμα με τους τρόπους που προαναφέραμε, όταν κατέβαλε υψηλότατο οικονομικό  κόστος για την συμμετοχή στις εκλογές, όταν μέρος του κόστους αυτού το κατέβαλαν επιχειρηματίες στους οποίους είναι και υπόχρεος, όταν πολύ πιθανά η προηγούμενη  εργασία του ήταν σε μεγάλη επιχείρηση (και μάλλον και η επόμενη) η οποία περιμένει πολλά από αυτόν. Που να βρεθεί η πολιτική ποιότητα όταν στον στίβο της πολιτικής κατεβαίνουν πρόσωπα με μοναδικό προνόμιο το όνομα τους, την δημοτικότητα τους (ηθοποιοί κ.α.), την εμφάνιση τους (!) ή απλά και μόνο την οικονομική τους επιφάνεια. Για να βγαίνουν μετά με τους ίματζ μέικερ και τους ¨διανοούμενους¨, που τους γράφουν τους λόγους, πουλώντας αυτό ακριβώς που ζητά η κοινωνία του θεάματος, δηλαδή μονάχα μια εικόνα.
Εμείς, στην Οικοκοινωνική Δράση από τους βασικούς στόχους που έχουμε θέσει από την αρχή, είναι η προώθηση της άμεσης Δημοκρατίας, η αυτοοργάνωση των πολιτών και η ενεργή συμμετοχή όλων στην ισότιμη λήψη των αποφάσεων. Και μόνο έτσι αντιλαμβανόμαστε την Δημοκρατία θεωρώντας ακόμη και αυτή την έννοια της αντιπροσώπευσης ασύμβατη με την έννοια της Δημοκρατίας. 
Σε αυτές τις εκλογές λοιπόν ας μην λησμονήσουμε ότι το τέλος των ιδεολογιών (για κάποιους τέλος της ιστορίας) έχει έρθει, αλλά ευτυχώς μόνο για κάποιους επαγγελματίες πολιτικούς και την οικονομική ελίτ που υπηρετούν.
Για τους ΠΟΛΙΤΕΣ αυτού του κόσμου δεν έχει τελειώσει τίποτα. Ο αγώνας συνεχίζεται…