Από την δριμεία κριτική που άσκησαν για τις συνθήκες στους χώρους εργασίας, ύστερα από επισκέψεις στα μεγάλα εργοστάσια του νομού στελεχών και βουλευτών του κόμματος, δεν εξαίρεσαν τα υποταγμένα στην εργοδοσία  σωματεία και τη συμβιβασμένη διοίκηση του εργατικού Κέντρου Κιλκίς.
Αιχμές επίσης άφησαν για το ρόλο των τοπικών αρχών (δημάρχων και νομάρχη) και όπως είναι προφανέστερο επιτέθηκαν στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους.
Τα στελέχη του Κ.Κ.Ε. τόνισαν ότι οι διαπιστώσεις που περιέχονται στην έκθεσή τους θα εξειδικευτούν στο μέλλον και σε επόμενη συνέντευξη τύπου όταν θα μιλήσουν πιο συγκεκριμένα.
Με τον τρόπο αυτό καθώς και με την προειδοποίηση ότι θα σπάσουν το κλίμα αυταρχισμού και τρομοκρατίας, το Κ.Κ.Ε ουσιαστικά εξειδικεύει τον αγώνα του - χτυπάμε καμπανάκι, ήταν η έκφραση- και στέλνει μήνυμα σε εργοδοσία και εργαζόμενους, σε φίλους και εχθρούς,  να πράξουν τα «δέοντα».
Ειδικότερα οι διαπιστώσεις των στελεχών του Κ.Κ.Ε, όπως διατυπώθηκαν στη συνέντευξη τύπου, έχουν ως εξής:


 Η κατάσταση στα εργοστάσια του Κιλκίς

Ξεκινήσαμε από την προεκλογική περίοδο τον Αύγουστο του 2007 με επίσκεψη του υποψήφιου τότε βουλευτή Γ. Μαρίνου σε ΑΛΟΥΜΥΛ και ΚΛΕΕΜΑΝ και συνεχίσαμε με προσπάθεια να γίνουν επισκέψεις τη βουλευτή του ΚΚΕ Σ. Καλαντίδου σε ΦΙΕΡΑΤΕΞ, ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΚΙΛΚΙΣ, ΤΖΑΝΙΣ, ΕΛΒΙΑΛ, ΦΑΡΜΠΕΤΕΞ και Κονσερβοποιία Βορείου Αιγαίου. Επίσης επίσκεψη με στελέχη της Επιτροπής Περιοχής στην ΠΡΕΚΟΝΣΤΡΟΥΚΤΑ.
Την ίδια περίοδο έγιναν συχνές εξορμήσεις έξω από εργοστάσια με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ με αιχμή το Ασφαλιστικό και τις Συλλογικές Συμβάσεις.

Τι συμπεράσματα βγαίνουν από όλη αυτή τη δραστηριότητα:

Στα μεγάλα εργοστάσια του Κιλκίς, στα περισσότερα από αυτά η δημοκρατία σταματάει έξω από τις πύλες των εργοστασίων. Σε πολλές περιπτώσεις είχαμε το φαινόμενο της άρνησης να δεχθούν την βουλευτή του ΚΚΕ(ΕΛΒΙΑΛ, ΤΖΑΝΙΣ, ΦΙΕΡΑΤΕΞ) και σε ‘άλλες που τον δέχτηκαν δεν μας επέτρεψαν να μιλήσουμε σε εργαζόμενους παρά μόνο να επισκεφτούμε τους χώρους της παραγωγής(Κλεεμαν, Αλουμύλ). Σε πολλές περιπτώσεις εξορμήσεων και στην πύλη της ΒΙΠΕ και έξω από εργοστάσια της ΒΙΠΕ Σταυροχωρίου με εντολές της εργοδοσίας είχαμε τις προειδοποιήσεις της ιδιωτικής φύλαξης ότι εδώ είναι ιδιωτικός χώρος και με την παρουσία μας τον παραβιάζουμε. Υπήρχε και περίπτωση όπου εργοδότης επιχείρησης ενόψει εξόρμησης του ΠΑΜΕ για την Απεργία φώναζε επιδεικτικά ’ αν τολμούν    ας απεργήσουν’.
Στις περιορισμένες δυνατότητες των μικρών συζητήσεων που είχαμε με εργαζόμενους εκφραζόταν ο φόβος να απεργήσουν βάζοντας ερωτηματικά για το ποιος θα τους στηρίξει αν απολυθούν κ.α. Στην συζήτηση για την ανάγκη δημιουργίας σωματείων σχεδόν όλοι ανέφεραν ότι αν γίνει κάτι τέτοιο τότε κινδυνεύουν άμεσα με απόλυση.
Να σημειώσουμε ότι παρά τον μεγάλο αριθμό εργοστασίων έχουμε πολύ λίγα σωματεία και τα περισσότερα από αυτά δυστυχώς είναι υποταγμένα στην εργοδοσία.
Την ίδια περίοδο έχουμε ένα μπαράζ απολύσεων στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας που εκφράζεται και στο νομό μας με απολύσεις κάθε μήνα στις επιχειρήσεις ΦΙΕΡΑΤΕΞ και ΦΑΡΜΠΕΤΕΞ. Την ίδια περίοδο απόλυση ενός εργαζομένου πήγε να γίνει και στο πλεκτήριο ΤΣΟΜΠΑΝΙΚΟΛΙΔΗΣ, όμως αποτράπηκε και από την άμεση παρέμβαση των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.
Στα περισσότερα εργοστάσια δεν τηρείται η κλαδική σύμβαση πληρώνονται με το κατώτερο της ΕΓΣΣΕ. Σε πολλές περιπτώσεις δουλεύουν εργαζόμενοι με εποχιακή απασχόληση, κάποιες μέρες της εβδομάδας κλπ
Έλεγχοι σε ζητήματα υγιεινής και ασφάλειας είναι ανύπαρκτοι.
Επίσης είναι σε όλους γνωστό ότι ακόμη και το ποιος θα δουλέψει στις περισσότερες περιπτώσεις περνάει από χίλια κόσκινα και εδώ παίζουν έναν ρόλο και τα γραφεία των τοπικών βολετών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Άρα είναι καθαρή πέρα από την πολιτική που εφαρμόζουν είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση και η τοπική στήριξη των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Βλέπουμε λοιπόν ότι εκτός απ το σκάνδαλο της Ζήμενς υπάρχει και το σκάνδαλο της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας και της εκμετάλλευσης στα μεγάλα εργοστάσια του Κιλκίς όπου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συναινούν, βάζουν πλάτη και οι δύο.
Επίσης ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση έχουνε και η συμβιβασμένη πλειοψηφία του Ε.Κ. Κιλκίς που βρίσκεται μακριά από τέτοια προβλήματα και ακόμη όταν κάποιοι εργαζόμενοι σηκώνουν κεφάλι τους ποδηγετεί στην λογική της συναίνεσης με την εργοδοσία.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση εμείς θέτουμε δύο ζητήματα:

ΠΡΩΤΟ ΖΗΤΗΜΑ

Να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα
να δημιουργηθούν σωματεία ταξικά, να γίνουν πλειοψηφία οι ταξικές δυνάμεις που θα παλεύουν σύμφωνα με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι με τα συμφέροντα των βιομηχάνων.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια συσσωρεύουν μεγάλο πλούτο. Προκλητικά κέρδη. Τα κέρδη αυτά προέρχονται από τη δουλιά και τον ιδρώτα του λαού μας. Το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ είναι δύναμη στα χέρια της Εργατικής Τάξης. Είναι εργαλείο που απαιτεί ουσιαστική χρησιμοποίηση. Ποια είναι η λογική που το διαπερνάει; Είναι η εναντίωση στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, η εναντίωση στην εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο. Η αντίθεση στους καπιταλιστές και στα κέρδη τους, η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική.
Η εργατιά παράγει τον πλούτο και επιβάλλεται να τον διεκδικήσει. Να τον διεκδικήσει με στόχους πάλης που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της, που μειώνουν το βαθμό εκμετάλλευσης, αλλά δε μένουν σε αυτό. Αμφισβητούν την ίδια την εκμετάλλευση και τη στρατηγική του κεφαλαίου, θέτοντας ζήτημα ανατροπής του καθεστώτος της πλουτοκρατίας, γιατί αυτή είναι η ιστορική αποστολή της Εργατικής Τάξης.
Μόνο με αυτή τη γραμμή πάλης, που οδηγεί σε ένα δρόμο ανάπτυξης, που έχει κριτήριο τις ανάγκες, τα συμφέροντα των εργαζομένων και όχι τα κέρδη της πλουτοκρατίας, μπορεί το εργατικό κίνημα να αντισταθεί, να διεκδικήσει και να έχει κατακτήσεις.
Στα πλαίσια αυτά θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας και να λειτουργήσουν τα όποια σωματεία υπάρχουν σήμερα και να δημιουργηθούν νέα κλαδικά σωματεία που θα αποτελέσουν το αποκούμπι τους εργαζόμενου, ώστε να βρει διέξοδο η αγανάκτηση που νιώθουν χιλιάδες εργαζόμενοι σήμερα και να μετατραπεί σε ταξική πάλη μέσα από τα  ταξικά σωματεία.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΖΗΤΗΜΑ

Ο λαός πρέπει να ζητήσει το λογαριασμό από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την κοροϊδία που ο καθένας με τα δικά του μέσα και το δικό του τρόπο έκανε «περί της νέας εποχής που φέρνει στους λαούς η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή ενοποίηση» για τη σύγκλιση, την αλληλεγγύη, την ισοτιμία.
Αναμφισβήτητα θεωρούμε θετικό ότι λαϊκά στρώματα έχουν την τάση να αποσκιρτήσουν τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Κερδίζει έδαφος σε μεγαλύτερο τμήμα του λαού η πεποίθηση ότι ανάμεσα στα δύο κόμματα δεν υπάρχουν διαφορές και ότι δεν μπορεί να περιμένουν τίποτα από την αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στα δύο κόμματα.
Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της, οι οικονομικοί παράγοντες τα επιχειρηματικά μεγαθήρια θα κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα ή ότι αλλάξει να μην επιφέρει σοβαρές αλλαγές, να μην απειληθεί η κερδοφορία τους, τα ερείσματα που έχουν σήμερα χάρη στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Επομένως τα σενάρια για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος για τη δημιουργία ενός νέου σκηνικού προχωράνε, «ψήνονται». Είτε στη στροφή περιμένει τους εργαζόμενους μια κυβέρνηση ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και να μην έχουμε καμία έκπληξη γι αυτό εάν συμβεί, είτε αν δεν μπορεί να υπάρξει αυτή η πρώτη λύση, σαν σοβαρή εφεδρεία υπάρχει και μια κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Σήμερα αυτό που έχει ανάγκη ο λαός είναι να παλέψει όχι για μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά για εναλλακτική διακυβέρνηση εξουσίας.
Τίποτε  θεαματικό και διαφορετικό δεν μπορεί να συμβεί για το λαό όσο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, η ιδιοκτησία του πλούτου που διαθέτει η χώρα βρίσκεται στα χέρια των μονοπωλίων. Όσο η αναπτυξιακή πορεία της χώρας καθορίζεται από την κερδοφορία του κεφαλαίου και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Επιμέρους κατακτήσεις μπορεί να υπάρξουν για λίγους, και αυτές θα είναι πολύ προσωρινές.
Ο δρόμος πάλης που προτείνει το ΚΚΕ είναι δύσκολος αλλά εφικτός, είναι σκληρός γιατί απαιτεί θυσίες, πολύ λιγότερες από τις θυσίες που απαιτεί η συμμόρφωση και η υποταγή με τη σημερινή τάξη πραγμάτων. Θυσίες που θα φέρουν το άλφα ή το βήτα θετικό αποτέλεσμα ακόμα και αν οι δυσκολίες προς το παρόν είναι πιο μεγάλες από τη δύναμη του κινήματος για ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο διάστημα.
Ο δρόμος πάλης που προτείνει το ΚΚΕ είναι ρεαλιστικός γιατί ξέρει τη δύναμη και την επικινδυνότητα του εχθρού, όμως δεν τον θεωρεί ανίκητο.