Του Δημήτρη (Μ, ήτου) Ιωαννίδητ. Συντονιστή Σχολικών Συμβούλων ΠΕ.  Ομολογώ  πως γαλουχήθηκα, μεγάλωσα και ανδρώθηκα με την εν λόγω εφημερίδα των Λαμπράκηδων.

Στο μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα των 50 χρόνων υπήρχαν και στιγμές «απείρου» κάλους» όπως, όταν καίγαμε ομαδικά την εφημερίδα στην περίοδο της « αποστασίας» όταν έκανε μια μικρή μεταστροφή προς τους αποστάτες για να επιστρέψει τάχιστα, μετά την κατακραυγή, στη δημοκρατική της πορεία. Και, είναι γεγονός, πως όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε μαζί με το «Βήμα» ως πυλώνας της δημοκρατικής παράταξης, αλλά, και των δημοκρατικών θεσμών, γιαυτό, και είχε όλα αυτά τα χρόνια την πρωτιά στην κυκλοφορία των εφημερίδων με πάνω από 100χιλ.φύλλα ημερησίως.

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Ο Γήγας Κ. ήταν ένας υψηλόσωμος συνομήλικος πάνω – κάτω και κοντοχωριανός. Στα μαθητικά μου χρόνια, παίζαμε συχνά μπάλα μαζί από κοινού, ως μία ομάδα τα δύο χωριά της ίδιας κοινότητας Κοκκινιάς, ή κόντρα, χωριό με χωριό, όταν δε βρίσκαμε τρίτο αντίπαλο. Ήταν βλέπετε οι αποστάσεις και τα μέσα μετακίνησης…

Του Αναστάσιου Αμανατίδη. 

Στα χρόνια της κατοχής στο Παρόχθιο του Κιλκίς ( Χότσια Μαχαλά) και στους γύρω μικρο οικισμούς, ιερουργούσε ο παπά Τρύφων Υφαντίδης. Η καταγωγή ήταν από το Τάμαλαν της περιοχής της Ορντού ( Τσιανίκ ) και ήταν μακρινός συγγενής της μάνας μας Κεράσας. Τον είχε τοποθετήσει εκεί ο αείμνηστος δεσπότης Πολυανής και Κιλκισίου Κύριλλος Αφεντουλίδης, Πόντιος από την Σινώπη (+ Δεκέμβριος 1942 ).

Του Ευστάθιου Παπαδόπουλου, Πολιτικού Μηχανικού.  Πολύς λόγος γίνεται τελευταία μέσω διάφορων και ταυτόχρονα μαζικών δημοσιευμάτων για μία μορφή ενέργειας μέσω της θερμοπυρηνικής σύντηξης. Τί ακριβώς όμως είναι αυτή και τί οφέλη ή κινδύνους μπορεί να συνεπάγεται για την ανθρωπότητα;
Με.. (πάρα πολύ) λίγα λόγια.

Γράφει ο Σπύρος Νικ. Καρτσώνης. 

● « - Παίρνουν τους, κοπέλια, παίρνουν τους…
Μέσα στη σιγηλή νύχτα, πριν χαράξει το πρώτο φως, έρχονταν οι δήμιοι και παίρνουν τους τους μελλοθάνατους της ΕΟΚΑ για την αγχόνη. Κι αντηχούσαν τότε τραγούδια τα κελιά, ριγούσαν οι παγωμένοι διάδρομοι κι απλωνόταν βαθύς, ασυγκράτητος, ωσάν λυγμός, ο ευχαριστήριος ύμνος του Γένους ‘‘Τη Υπερμάχω Στρατηγώ’’. Έτσι πέθαιναν οι λεβέντες για την Πατρίδα και το Χριστό. Για τη λευτεριά».

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

Πρωί Μεγάλης Παρασκευής του Απριλίου 2003 στο Κιλκίς . Η αγορά κλειστή. Η καμπάνα της Μητρόπολης χτυπάει πένθιμα, όπως το θέλει η μέρα. Κόσμος πολύς πάει στην εκκλησία να προσκυνήσει. Γυναίκες οι περισσότερες, τις βλέπω από το παράθυρο του απέναντι ιατρείου μου, του επί της Βενιζέλου 9,  αλλά και αρκετοί νέοι, οι περισσότεροι με αραιό γενάκι και μακριά μαλλιά, σταυροκοπιούνται πριν ακόμη διαβούν την πόρτα της εκκλησίας.

Γράφει ο Ανέστης Σπυρίδης, Ρευματολόγος.

Πόνος: Ορίζεται ως µία δυσάρεστη αισθητική και συγκινησιακή εµπειρία που σχέση έχει µε πραγµατική ή δυνητική καταστροφή ιστών (International Association for the Study of Pain, 1994) .  Αφορά την ταυτόχρονη επεξεργασία των βλαπτικών ερεθισµάτων από το Νωτιαίο Μυελό .  Τα βλαπτικά ερεθίσµατα ενεργοποιούν ένα κεντρικό δίκτυο που καταγράφει την εµπειρία του πόνου σε πολλαπλές περιοχές του εγκεφάλου.

Του Ανδρέα Μακρίδη.

Όσοι ζήσαμε την τουρκική εισβολή του 1974 και την μεταπολίτευση που ακολούθησε, θυμόμαστε και το σύνθημα “Δεν ξεχνώ” σε αυτοκόλλητα, λεζάντες, δημοσιεύματα. Στην πορεία το σύνθημα ατόνησε, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, και οι νεώτερες γενιές δεν γνώρισαν τίποτα για να ξεχάσουν.
Η Κύπρος ακολουθεί την Ελλάδα σε κάθε βήμα της νεώτερης Ιστορίας της. Βοηθά την επανάσταση του '21, τους εθνικούς αγώνες - και στα 1931, έξι χρόνια μετά απ' την ανακήρυξη του νησιού σε βρετανική αποικία, οι Κύπριοι θα ξεχυθούν στους δρόμους, ζητώντας την απαλλαγή τους από τον βρετανικό ζυγό και την Ένωσή τους με την Ελλάδα.

Ειρήνη-Ελένη Αγαθοπούλου, τ. βουλευτής Κιλκίς.

Ο νομός Κιλκίς έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: συνορεύει με το νομό Θεσσαλονίκης και η πρωτεύουσά του βρίσκεται τόσο κοντά στην πόλη της Θεσσαλονίκης, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και προάστιο αυτής. Το γεγονός αυτό, κατά καιρούς έχει εκτιμηθεί ως μεγάλο πλεονέκτημα.

Γράφει ο,  Ιωσηφίδης ΜάκηςΔάσκαλος.

Φλεβάρης μήνας απόγευμα και το τσουχτερό κρύο τρυπάει κόκαλα. Η εικόνα γνωστή σε όλους. Η μεσόκοπη γυναίκα κάθεται σ’ ένα σκαμνάκι έξω από την είσοδο του σούπερ μάρκετ. Στην αγκαλιά της ένα κακοντυμένο παιδάκι με βρώμικα ρούχα. Το ύφος του, κουρασμένο και μελαγχολικό. Η γυναίκα έχει ύφος αδιάφορο αλλά με το που αντιλαμβάνεται κάποιον να πλησιάζει, μεταμορφώνεται. Στο πρόσωπό της σχηματίζεται ένα ψεύτικο κλαψιάρικο ύφος και το χέρι της απλώνεται ικετευτικά: ‘’Βοηθήστε καλέ να πάρω λίγο ψωμάκι για το παιδάκι μου που είναι άρρωστο’’.