Tα νοσοκομεία έχουν γεμίσει με μαύρες σακούλες από ακρωτηριασμένα μέλη παιδιών.
Οι ιατροί, άυπνοι επί τρία 24ωρα, χειρουργούν στο πάτωμα, τις πιο πολλές ώρες της ημέρας δίχως φως. Η Γάζα είναι  ένα μέρος όπου, πλέον, δεν κοιμάται κανείς. Και ενώ προσπαθώ, μάταια, να διώξω από το στήθος μου αυτό το βάρος που μου κάνει ακανόνιστη την αναπνοή, έρχεται η Τσεχία, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως  θεσμικός «μου» εκπρόσωπος και προσπαθεί να εξοστρακίσει τις τύψεις μου: οι Ισραηλινοί εισβολείς βρίσκονται σε άμυνα.

Μια πόλη είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας ή αν θέλετε, της ευρύτερης διοικητικής επικράτειας στην οποία ανήκει. Οπότε, καταστάσεις που καταγράφονται σε μια πόλη ισχύουν, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον και σε ολόκληρη την επικράτεια. Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο. Στην φωτογραφία έχει συλληφθεί μια στιγμή, από ένα τυπικό κρύο κυριακάτικο πρωινό λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις Άγιες Μέρες των Χριστουγέννων σε μια πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Ο γραφών και επίδοξος φωτογράφος στον δρόμο του για τον κυριακάτικο εκκλησιασμό, στο πλαίσιο της αιώνιας και διακαούς προσπάθειας του ανθρώπου για την ανεύρεση της λυτρωτικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ, δεν προσπέρασε αδιάφορα αυτό το κυριακάτικο σκηνικό αλλά θεώρησε εύστοχο να το αιχμαλωτίσει.

Η φράση του τίτλου τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια φιγουράριζε στον γραπτό τοπικό τύπο τακτικά με αποτέλεσμα να εγγραφή με μελανά χρώματα στο μυαλό μου και να βγαίνει κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω τις σύγχρονες παραλλαγές της. Παρά φύση θεωρώ την χρήση της για βουλευτές ή υπουργούς σε έργα δημοτικού, νομαρχιακού, περιφερειακού και γενικά τοπικού ενδιαφέροντος. Μόνο σε εθνικά έργα αρμοδιότητας των υπουργών θα μπορούσα να δεχθώ φράσεις «με παρέμβαση του ….».

Β’ μέρος

2. Εκπαιδευτικοί
Οι εκπαιδευτικοί (κι εγώ μέσα σε αυτούς μέχρι πρότινος) πρέπει νάχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε και το ποσοστό της δικής μας ευθύνης στην εκπαίδευση, το οποίο, βέβαια, σε καμιά περίπτωση, δεν είναι αμελητέο. Δεν γνωρίζω αν είναι μόνο η έλλειψη πληροφόρησης-ενημέρωσης των αποσπασμένων εκπαιδευτικών για τα σχολεία του εξωτερικού.

Η τελευταία ένταξη στο κτηματολόγιο των πρωτευουσών των νομών της χώρας έφερε στην επιφάνεια της συνείδησης μου πολλά οικιστικά θέματα που με απασχόλησαν το νου από το απώτερο και εγγύς παρελθόν. Από την δικτατορία ακόμα ήταν θέμα η παράνομη οικοδομική δραστηριότητα στις παρυφές των πόλεων για την επίλυση του στεγαστικού προβλήματος φουκαράδων που είχαν ή έψαχναν πλάτες στις ελεγκτικές αρχές του αστυνομικού και στρατιωτικού κράτους. Όσοι δεν είχαν ή δεν ήθελαν πλάτες του αστυνομικού κράτους δεν μπορούσαν ούτε στην Γερμανία να πάνε και ποτέ δεν σκεφτόταν να υλοποιήσουν παράνομες οικοδομικές πράξεις.

Οι αγωνιστές δεν φοράνε κουκούλες. Δεν φορούσανε ποτέ, όσο δύσκολες συνθήκες κι αν είχαν να αντιμετωπίσουν.
+
Δεν φοβούνται να δείξουν το πρόσωπό τους, γιατί το δίκιο το έχουν με το μέρος τους και το ξέρουν. Γιατί αγωνίζονται να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα. Γιατί αγωνίζονται για να ανοίξει ο δρόμος μιας πραγματικής ανατροπής προς όφελος της εργατικής λαϊκής εξουσίας.

Στο άκουσμα της είδησης της σύνταξης του τοπογραφικού διαγράμματος για την δασική έκταση της Ουρανούπολης από καλόγερο τοπογράφο με ανεβοκατέβαιναν σε πρώτη χρήση αμέτρητα θέματα που αγιασμένα συμβαίνουν στην Ελλάδα μας με προεξέχον την Ναοδομία που γέννησε και τον τίτλο του κειμένου αυτού. Η Ναοδομία είναι αδιάφορη για τους πολεοδομικούς κανόνες και νόμους που παρακολουθούν οι κατά τόπους πολεοδομικές υπηρεσίες του Ελληνικού κράτους.

Καλημέρα αδέλφια

Πολλά DVD, CD, βίντεο, κοριοί, υποκλοπές, φίλοι που μαγνητοφωνούν φίλους…
+
Και «παραπλανηθέντες» υπουργοί, εκπρόσωποι κομμάτων και στενοί συνεργάτες πολιτικών αρχηγών που «δεν κατάλαβαν» ή  «δεν είχαν αρμοδιότητα», βουλευτές που υπογράφουν «πονηρές» τροπολογίες και μετά επικαλούνται λόγους..βλακείας. Είναι αυτό που λέμε «Επίπεδο-δάπεδο»…

Από την τηλεοπτική της ΝΕΤ εκπομπή «Εξάντας» του Γεώργιου Αυγερόπουλου ορμώμενος περπάτησα τον Αμαζόνιο μέχρι τα σύνορα Εκουαδόρ – Κολομβίας ψάχνοντας μάταια την περιοχή των αυτοχθόνων «Κοφάν». Ζούσαν στην ζούγκλα χωρίς επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, πίνοντας νερό από τα ποτάμια και θεραπεύοντας με βότανα προβλήματα υγείας που παρουσιαζόταν.

Τι άλλαξε αλήθεια δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, από τούτη την επισήμανση του μεγάλου φιλόσοφου; Βλέπουμε καθημερινά τους πολιτικούς μας να κατακλύζουν τα παράθυρα των καναλιών, προσπαθώντας να πείσουν πως μοναδική τους έγνοια είναι ο λαός! η ευημερία του λαού που εκπροσωπούν. Κουραφέξαλα! Για το μόνο που νοιάζονται είναι η σακούλα τους! Γιατί πως αλλιώς εξηγείται, καμπόσα λαμόγια κ’ άλλοι τόσοι τραπεζίτες να κυβερνούν τούτη εδώ τη χώρα;