«…Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα, για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Παλαμάς. Δωδεκάλογος του Γύφτου). Η χώρα, πράγματι, βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πιο κάτω από εδώ δεν υπάρχει. Η πορεία προς το φως είναι αναπόδραστη ανάγκη, καθώς τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό εκείνο, που για της πατρίδας του τη σωτηρία, είναι έτοιμος να υποστεί την κάθε θυσία.

Η πατρίδα μας είναι μια μεγάλη χώρα όπου όλοι περηφανεύονται για το μέλλον όμως αυτής της χώρας θα πρέπει να αλλάξουν πολλά. Είναι πλέον κοινή διαπίστωση πως δεν μπορεί η χώρα να πορευτεί με τον τρόπο που πορεύτηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι δύο διαχειριστές της εξουσίας, μετά την μεταπολίτευση συνέχιζαν να «ποτίζουν» το χωράφι δίχως ποτέ να το έχουν σπείρει ή μάλλον έσπειραν θύελλες, κρύβοντας πάντα την αλήθεια από τον ελληνικό λαό. Έτσι για μια ακόμη φορά ως χώρα φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού δίνοντας την ευκαιρία στους γνωστούς κυνοδοφόρους τελάληδες των ξένων οίκων αξιολόγησης να καλούν τους διεθνείς τοκογλύφους στο ξεζούμισμα της ελληνικής οικονομίας.

Η ξενιτιά είναι γνωστή στον Έλληνα από παλιά. Τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος πόνος κι όταν «ζυγίσθηκε», αποδείχθηκε βαρύτερη κι από το θάνατο. Ο ξενιτεμός από το σπίτι που γεννήθηκες, ο μισεμός από τη γη που φιλοξενεί τα κόκαλα των προγόνων σου, και ο ξεριζωμός από την αυλή που αντηχεί το κλάμα των παιδιών σου, είναι οδυνηρός.

Ο άνθρωπος, όπως και το λουλούδι, ριζώνει κυρίως στα μέρη που γεννιέται, αφού μέρος της ίδιας Φύσης είναι κι ο ίδιος. Το αγριολούλουδο, όπως και το προσφυγόπουλο, φυτρώνει σε τόπους όπου το σκόρπισε ο άνεμος. Κι αν εκριζωθεί από τη γη, μέσα στην οποία μόλις έχει βγάλει ρίζες, θα μαραθεί.
Είναι λογικό, πως, όπως το κάθε δέντρο ανήκει στο οικόπεδο εκείνο όπου φυτρώνει κι όχι στο διπλανό, έτσι και το κάθε παιδί, ανήκει στη χώρα όπου έχει γεννηθεί, αφού εννοιολογικά, γέννα και (ιθα)γένεια πάνε μαζί.

Αν είναι αληθινό αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, ότι ένας άνθρωπος, αν είναι ικανός, κάνει όσο οι δέκα χιλιάδες, τότε οι λίγοι  ικανοί είναι πιο σημαντικοί από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων. Είναι γνωστό, πως κάθε εποχή συνδέεται ιστορικά με τους ταγούς της. Πως το κάθε δημιούργημα είναι πρώτα έργο του ιδίου του δημιουργού και κατόπιν του λαού, αν κρίνουμε από τις επιγραφές, που υπάρχουν στις ένθετες πλάκες στα δημόσια κτήρια.

Είμαστε ωραίοι εμείς οι Έλληνες, πάσχουμε εδώ και αιώνες από μία αμετροέπεια και αρχαιολαγνεία η οποία στην πράξη δεν έχει καμία σχέση μαζί μας. Ο μέχρι σήμερα νεολληνικός μας βίος δεν πείθει πλέον κανένα, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Αν πράγματι είχαμε ως πρότυπα τα έργα και τον βίο των αρχαίων υμών προγόνων, η εικόνα της χώρας μας θα ήταν πολύ διαφορετική, σε όλα τα επίπεδα.

Την απώλεια ενός ξεχωριστού φίλου (και κατά διαστήματα σχολιογράφου) θρηνούμε στις ΕΙΔΗΣΕΙΣ και την ΠΡΩΙΝΗ.  Ο αείμνηστος Νίκος Χαρτοματσίδης μας τίμησε με την φιλία του από τις πρώτες ημέρες έκδοσης των εφημερίδων μας. Είχαμε όμως  την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συνδεθούμε φιλικά μαζί του αφ’ όταν ασκήσαμε το επάγγελμα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, ως απλοί συντάκτες.
Άνθρωπος με χιούμορ, με αγάπη για τη ζωή, παθιασμένος με την πολιτική, αλλά πάντα έτοιμος να συζητήσει και την αντίθετη άποψη ή να αναγνωρίσει πτυχές της αλήθειας σε θέσεις των αντιπάλων, που δεν βόλευαν σε μια μονόχνωτη αντίληψη κομματισμού.
Ο Νίκος ήταν πάντα έτοιμος να συντρέξει όσους είχαν ανάγκη, να συνεισφέρει στην κοινωνία, στο διπλανό του…Καμιά σχέση με τον ωχαδελφισμό που σκοτεινιάζει τη ζωή. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς, με το απλόχωρο χαμόγελό του, με την ποντιακή του αθωότητα.
Τίποτε δεν του ήρθε στη ζωή χωρίς κόπο. Ίδρωσε, δούλεψε πολύ, αντιμετώπισε τις αναποδιές της ζωής πάντα με αισιοδοξία, πάντα με πρωτοβουλίες που γεννούσε το «θηλυκό» μυαλό του.
Απόλαυσε τη μέγιστη χαρά να δημιουργήσει μαζί με την σύζυγό του, την γλυκύτατη Πηνελόπη που λάτρευε, μια θαυμάσια, μια υποδειγματική οικογένεια. Με τις δυο κορούλες του που φώτιζαν τη ζωή του, την Χαρούλα και την Άννα, και το στερνοπαίδι του τον Ηλία, τον συνεχιστή που φέρνει τη σφραγίδα του.
Τα τελευταία χρόνια πύκνωσε τις επισκέψεις του στα γραφεία μας. Να μας κεράσει με τις νόστιμες πίττες του. Και να συζητήσει μαζί μας για τις πολιτικές εξελίξεις, εντός και εκτός Κιλκίς. Με κριτικό και ανοιχτό πνεύμα. Και να αφήσει ένα σημείωμα συνήθως δηκτικό και ενίοτε ελευθερόστομο προς την κομματική εξουσία.
Την απώλεια αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου και φίλου θρηνούμε. Και συμμεριζόμαστε την οδύνη των δικών του, της οικογένειάς του.
Να σταλάξει ο Πανάγαθος λίγο βάλσαμο στις ψυχές τους να αντέξουν τον χαμό του.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.

Δεν το έγραψα ποτέ, θα το αποκαλύψω τώρα ως χρέος τιμής στη μνήμη του Νίκου Χαρτοματσίδη, του εκλεκτού φίλου που χάθηκε τόσο πρόωρα και τόσο άδικα.
Ήταν καλοκαίρι του 1990, και μόλις η Ν.Δ. δια του Μητσοτάκη είχε κερδίσει τις εκλογές (τρίτες συνεχόμενες σε 14-15 μήνες).
Πρώτη δουλειά του τότε υπουργού Προεδρίας Μιλτιάδη Έβερ να ξηλώσει τα γραφεία τύπου των νομαρχιών. Στη νομαρχία  Κιλκίς δούλευα εγώ και το έγγραφο ήταν σαφές,. Εντέλλεστε μέχρι 31 Αυγούστου να παρουσιαστείτε στην κεντρική υπηρεσία (Αθήνα). Για να αξιοποιηθεί η εμπειρία μας, όπως σχεδόν κυνικά αναγραφόταν στο ίδιο έγγραφο, στα υπόγεια αρχεία της υπηρεσίας!
Η μετάθεση εκείνη σαφώς υποκινούμενη από κομματικά κίνητρα, όπως αναγράφεται ρητά σε δικαστική απόφαση που κέρδισα λίγους μήνες αργότερα με συνήγορο -δικηγόρο τον  Γιώργο Φλωρίδη,  διέλυε την οικογένειά μου και μου προκάλεσε μεγάλη στεναχώρια.
Δεν χρειάστηκε να ζητήσω τίποτα από τον Νίκο Χαρτοματσίδη. Προσέτρεξε και έκανε αγωνία του την αγωνία μου. Προσπάθησε με όσες δυνάμεις διέθετε να αναστείλει τη μετάθεση. Αναζήτησε τον φίλο του από την εποχή της Βόλβης, τον. Πυλαρινό που ζούσε τότε στην Αθήνα και κλείσαμε ραντεβού με συνεργάτη του στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε εκεί και ο Νίκος έκανε όσα θα έκανε και για το παιδί του. Δηλαδή τα πάντα. Καμιά σημασία δεν έχει που δεν απέφερε καρπούς ο αγώνας του.
Κρατώ πολύτιμο θυμητάρι της φιλίας μας  αυτήν την ανάμνηση.
Και βάζω το χέρι μου στην φωτιά πως είναι πολλοί ακόμα που είδαν δίπλα τους τον Νίκο, όταν η χρεία προσκαλούσε. 

Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Ένας καλός άνθρωπος, ένας πολίτης που πλούτισε με την παρουσία και δράση του τον τόπο μας κι ένας εξαιρετικός φίλος, ο Νίκος Χαρτοματσίδης, έφυγε ξαφνικά από την ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου 2 Ιανουαρίου. Ο άδικος χαμός του Νίκου βύθισε στο πένθος την κοινωνία του Πολυκάστρου   και της ευρύτερης περιοχής.  Πασίγνωστος για την κοινωνική δράση και προσφορά του ο αείμνηστος Νίκος Χαρτοματσίδης υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητός και τιμήθηκε από τους κατοίκους του Πολυκάστρου επανειλημμένα με την εκλογή του ως δημοτικού συμβούλου. Διετέλεσε επίσης και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πολυκάστρου.

Πολιτική σημαίνει να κοιτάς μπροστά. Να πατάς γερά στο παρόν στοχεύοντας στο μέλλον. Να βαδίζεις από τ’ αναγκαία στα απώτερα. Κι αν είσαι πολιτικός, οφείλεις, πριν από τον κόσμο, να  γνωρίσεις τον τόπο σου. Να μην ξεχάσεις ότι εκεί που είσαι το χρωστάς σε άλλους. Πέρασαν ήδη οι εκατό πρώτες μέρες από τότε που τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Ένα διάστημα αρκετό για μια πρώτη αξιολόγηση.