Από τα παιδικά χρόνια η μνήμη «Εκάεν και το Τσάμπασιν…», που πόνος δεν ήταν, δεν ήταν πικρής ανάμνησης ο ρυθμός, όταν παππούδες και γιαγιάδες, «…κι επέμναν τα τουβάρια…» τραγούδαγαν και χόρευαν. Μαζί τους κι οι νεότεροι, οι γονείς μας, που άλλοι τους, κάτι θυμόντουσαν από την εποχή εκείνη κι άλλοι, οι ακόμα πιο νέοι, μεγαλωμένοι με την ιστορία της φωτιάς που έκανε στάχτη το Τσάμπασιν, στο σκοπό του τραγουδιού, «…τ’ ορντούς τα παλικάρια», κι αυτοί χόρευαν. Κι ένα με τους μεγαλύτερους ευφραίνονταν, όπως σαν να το έζησαν το γεγονός, γεγονός που έμοιαζε ν’ άναψε, βαθιά μέσα τους φωτιές, τότε.

Ονειροπολώντας για την Υγιεινή και Ασφάλεια των Εργαζομένων αναμένω την παγκόσμια ημέρα της στις 28 Απριλίου με ανάμικτα και άναρχα εμφανιζόμενα στην σκέψη μου συναισθήματα. Σε ένα κόσμο με τους μισούς εργαζόμενους χωρίς ασφάλιση όπως πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε από τον αρμόδιο διεθνή φορέα δυσκολεύομαι να βρω δίοδο προβληματισμών για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων.

Το έχουμε ξαναγράψει η λειτουργία του ΚΕΝ δεν είναι πανάκεια, δεν λύνει όλα τα προβλήματα του Κιλκίς. Κάποιοι επαγγελματίες μπορεί να ωφελούνται. Θα πεις, εάν είναι να λειτουργήσει σε κάποια άλλη περιοχή, γιατί να μην μείνει εδώ. Πάντως από την εκδήλωση που έγινε στον πεζόδρομο, απουσίαζε ο επαγγελματικό κόσμος που εννοείται ότι ενδιαφέρεται. Ούτε η αγορά έκλεισε όπως θα έπρεπε. Καλά που έκλεισαν Νομαρχία και Δήμος και έσωσαν την κατάσταση οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τόσο καλά, δηλαδή, τόση αγανάκτηση!…

Ο σημερινός τρόπος λειτουργίας των πολιτικών γραφείων των βουλευτών έχει αποκτήσει ρουσφετολογικό χαρακτήρα, προσδίδει σαφές προβάδισμα στους ιδιοτελείς προσωπικούς στόχους του βουλευτή και αποτελεί τροχοπέδη για την παραγωγή πολιτικής με πολιτικοκοινωνικά συλλογικά κριτήρια.
Τα πολιτικά γραφεία έχουν μετατραπεί σε μικρομάγαζα που παζαρεύουν και διαπραγματεύονται την ψήφο του πολίτη, φακελώνουν την προσωπικότητά του, εξαγοράζουν τη συνείδησή του.

ΜΕΡΟΣ Δ’

Όμορφη η πόλη της Οινόης, απ’ τα αρχαία χρόνια κι αυτή μας έρχεται. Το όνομά της – το πήρε από τη νύμφη της Αρκαδίας, την Οινόη, που το Δία ανέθρεψε κι έμεινε αθάνατη κι αυτή και τ’ όμορφο όνομά της. Κατά μία άλλη εκδοχή πήρε τ’ όνομά της η πόλη, που κάποια στιγμή στην Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας αποτέλεσε το δυτικό όριό της, από την τροφό του θεού Πάνα, την Οινόη. Πώς και γιατί ποιος ξέρει. Μπορεί η νύμφη Οινόη ή η τροφός Οινόη του θεού Πάνα ή όποια άλλη Οινόη, στον Πόντο να πρωτοεμφανίστηκε κι από εκεί να ξεχύθηκε προς όλο τον κόσμο τον ελληνικό. Αν κι αυτό καμιά σημασία δεν έχει. Ο κόσμος είναι σαν μια σφαίρα, ένας κύκλος, στο οποιοδήποτε σημείο του μπορεί να βρίσκεται η αρχή του.

Ο αντικομμουνισμός χρησιμοποιήθηκε ιστορικά και χρησιμοποιείται πάντα για να κτυπήσει τις λαϊκές δυνάμεις και τους αγώνες τους, γι αυτό τώρα στις συνθήκες κρίσης, στον τόπο μας αλλά και στην ΕΕ και μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση και στους διαφαινόμενους αγώνες, «τα τσακάλια του αντικομουνισμού ουρλιάζουν».

Οι Έλληνες του Πόντου «εις Αμισόν», έλεγαν και στα ώτα των Τούρκων, μας λέει ο φίλος μας Ναζμή, έφτανε άκουσμα S a m s u n. Κι η Αμισός, αποικία των Μιλησίων τον 7ο π.Χ αιώνα, μετονομάζεται Σαμψούς-Σαμψούντα. Όπως είναι γνωστό εξάλλου, κι όπως μας ιστορεί ο ξεναγός μας, που και σε δευτερεύουσας ακόμα σημασίας γεγονότα κάνει αναφορά, όλες οι πόλεις και τα χωριά, περιοχές ολόκληρες, κρατούν την Ελληνική τους ονομασία. Προσαρμοσμένη στην Τουρκική προφορά. Ή κι ερμηνεία ωρισμένως, όπως, Αργυρούπολη-Γκιουμουσχανέ.

Στα πλαίσια του μέτρου 121 του προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης της Ελλάδας 2007 – 2013 και στο καθεστώς ενίσχυσης για την ενθάρρυνση των επενδύσεων μικρού κόστους στις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, με στόχο τη βελτίωση των συνολικών τους επιδόσεων, υπογράφθηκε η κοινή υπουργική απόφαση για τα μικρά σχέδια βελτίωσης.

Ο Τούρκικος Εθνικισμός βρήκε την εφαρμογή του επί ημερών Κεμάλ Ατατούρκ με την συνέργεση του Τουρκικού Λαού στον λεγόμενο «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας»,  την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας και την κατάργηση του Χαλιφάτου. Ωστόσο οι διαδικασίες αφύπνισης της εθνικής συνείδησης των Τούρκων με σκοπό την δημιουργία ενός κράτους με «μια γλώσσα, μια θρησκεία, μια πατρίδα» είχαν αρχίσει  πολύ νωρίτερα όταν εμιγκρίδες θεωρητικοί του Παντουρκισμού και Παντουρανισμού (Ζιγιά Γκοκάλπ, Γιουσούφ Ακτσουρά, κλπ) διακήρυτταν ανοιχτά τον κυρίαρχο ρόλο της Τουρκικής φυλής σε τουρκογενείς λαούς και εκτός των συνόρων της Οσμανικής Αυτοκρατορίας.

Ένα από τα πιο τοξικά παράγωγα προϊόντα της παρούσας οικονομικής κρίσης είναι οι πιπίλες που φέρουν το όνομά της. Οι πιπίλες με γεύση οικονομικής κρίσης αρέσουν έτσι κι αλλιώς στους πολιτικούς, ιδίως σε κυβερνητικά στελέχη, φανταστείτε λοιπόν τη χρήση τους εν μέσω παγκόσμιας ύφεσης από φορείς εξουσίας γενικώς, και από πάσης φύσεως καλοβολεμένους στο άνω σκέλος της οικονομικής ψαλίδας!  Οι κύριοι αυτοί δεν πάνε πουθενά χωρίς την πιπίλα τους: «δυστυχώς η οικονομική κρίση δεν μας επιτρέπει…».