Πριν δώδεκα χρόνια βγήκε ένας πρωθυπουργός, γόνος γνωστός και μη εξαιρετέος, από τον χώρο της πολιτικής οικογενειοκρατίας, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Το πού πήγαν κατόπιν τα λεφτά αυτά και πτώχευσε η χώρα, δεν το ξέρω. Αυτό που βλέπω είναι ότι δώδεκα χρόνια ήταν αρκετά για να ξεχαστούν τα οικονομικά σκάνδαλα, που γονάτισαν τη χώρα για τα καλά. Και να σου και πάλι, στο ίδιο πολιτικό μεϊντάνι, κάποιοι από το ντουλάπι της πρόσφατης ιστορίας και το σεντούκι της ναφθαλίνης, έρχονται να μας πουν ξανά, πως μόνον αυτοί μπορούν να μας σώσουν!
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιος σώζει ποιον; Ο πολιτικός σώζει τον λαό ή ο λαός σώζει τον πολιτικό; Γιατί με τη φόρα που έχουν πάρει κάποιοι θα βγάλουν άσχετο και τον Καζαντζάκη που λέει: "Ο Λαός δεν σώζεται, σώζει». Γιατί, αν όντως ήταν σωσίες και Μεσσίες αυτοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, πώς εξηγείται το γεγονός να έχουμε πάνω 400 δις ευρώ σε εξωτερικό χρέος;
Δεν δικαιούνται τα κόμματα που χρωστούν από 400 εκατομμύρια το καθένα σε δάνεια να ασκούν κριτική στο κόμμα εκείνο που έβγαλε τη χώρα από της βαθιάς χρεοκοπίας τα τάρταρα. Δεν δικαιούνται τα κόμματα, που κάποια από τα επιφανή τους στελέχη τους, έχουν καταδικαστεί και έχουν μπει φυλακή για δωροδοκία, να ασκούν κριτική στο κόμμα που άφησε 37 δις στα κρατικά ταμεία!
Δεν δικαιούνται αυτοί που, ενώ έταζαν «καλύτερες μέρες» στο λαό, τις μέρες αυτές τις έζησαν οι ίδιοι, και μάλιστα σε δεκαετίες, ξεκινώντας την πολιτική τους σταδιοδρομία από την επαρχία και καταλήγοντας σε ιδιωτική κατοικία, δίπλα στην Ακρόπολη. Δεν δικαιούνται εκείνοι που, ενώ υπερθεμάτιζαν σε ηθική να εμπλέκονται τώρα σε δουλειές του δημοσίου, αποκομίζοντας παράνομα προσωπικά οφέλη.
Δεν δικαιούνται όσοι έκλεισαν νοσοκομεία κι άφησαν χωρίς φάρμακα τη χώρα να μιλούν για αυτούς που πρόσφεραν φαρμακευτική περίθαλψη στους ανασφάλιστους, στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων. Δεν δικαιούνται αυτοί που, για είκοσι και πλέον χρόνια, δεν τολμούσαν να λύσουν ένα χρόνιο εθνικό θέμα να μιλούν για εκείνους που το έλυσαν κι έφεραν την ειρήνη στα βόρεια σύνορά μας, επ’ ωφελεία της χώρας!
Λαϊκιστές είναι κάποιοι πρώην σοσιαλιστές, που στο όνομα του πεπλανημένου και παραπλανημένου λαού, έστησαν στις ισχνές του πλάτες περιουσίες. Είναι όσοι μπήκαν φτωχοί στην πολιτική και βγήκαν ζάπλουτοι. Είναι και μερικοί «προοδευτικοί» που, ενώ στο ακρωνύμιο του ονόματος του κόμματός τους είναι ενσωματωμένη η λέξη «σοσιαλιστικός» στον προφορικό τους λόγο, ολόκληρη δεν την χρησιμοποιούν ποτέ. Λαϊκιστές είναι τέλος και τινές πολιτογραφημένοι σοσιαλιστές, που τώρα φτύνουν στο πιάτο που άλλοτε έτρωγαν από αυτό.
Καταφύγιο των πάσης φύσεως δημαγωγών είναι η γλώσσα. Μεγαλύτερος δυνάστης είναι ο λόγος, λέει ο ρήτορας Γοργίας. Γιατί ο λόγος μπορεί να μετατρέπει εντέχνως τη Τέχνη σε τεχνική, μεταβάλλοντας τη φραστική ύλη σε εκφραστική ιλύ (λάσπη). Μπορεί επιπλέον να συγχέει σκοπίμως το λαό με τον λαϊκισμό και την ηθική με τον ηθικισμό, αλλοιώνοντας την πραγματικότητα. Να γιατί πολλές λέξεις στην πορεία του χρόνου έχουν διαγραφεί από το λεξιλόγιό μας όπως: φιλότιμο, φιλία, μπέσα, ευεργεσία κ.ά. Χάθηκαν ως έννοιες, χάθηκαν και ως λέξεις.
Ο μεγαλύτερος παραχαράκτης της αλήθειας είναι η γλώσσα. Μια οξεία αρκεί να κάνει τη διαφορά. Άλλο ο υψιπέτης κι άλλο ο υψιπετής. Προσέξτε την οξεία. Η διαφορά βρίσκεται σ’ αυτήν. Μια μικρή μετατροπή στην κατάληξη μπορεί να αλλάξει το νόημα στη λέξη. Άλλο ο «λόγος» κι άλλο τα «λόγια». Άλλο ο «έξυπνος» κι άλλο ο «εξυπνάκιας».
Έξυπνος σήμερα δεν θεωρείται ένας με μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αποκτημένα και τα δύο στην Ελλάδα, αλλά ένας που φέρνει οποιοδήποτε πτυχίο από το εξωτερικό και με βάση αυτό βολεύεται κομματικά ως “golden boy”, σε δημόσια επιχείρηση, με μισθό μυθικό. Άλλαξαν τα πρότυπα στη ζωή. Πέθανε ο δάσκαλος, πέθανε ο σοφός, πέθανε και ο Θεός. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Εγώ κι εσύ.
