Χάθηκε η φερέλπιδα εικόνα της ζωής. Μια κραυγή και μια απόγνωση στα νοσοκομεία από την πανδημία. Ο τόπος φθίνει καθημερινά.
Στον αγώνα ενάντια στην πανδημία ο Έλληνας καίει τα πιο αγνά του όνειρα, αλλά φως πουθενά στο τούνελ ακόμα. Το ηλεκτρικό πήγε και χάθηκε στα ύψη. Η ακρίβεια χτύπησε κόκκινο. Η πανδημία μετρά σε χιλιάδες τα θύματά της στη χώρα. Στο κλεινό άστυ, η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, για ένα 15λεπτο τραγουδιού, χωρίς κοινό, αξίζει όσο ο μισθός για ένα γιατρό του ΕΣΥ για 15 χρόνια!
Το γένος λιγοστεύει δημογραφικά λένε τα προχθεσινά στοιχεία. Το δημόσιο χρήμα αντί πάει σε δομές υγείας, πηγαίνει σε πανάκριβες εκδηλώσεις, την ώρα που η χώρα στα ράντζα ξεψυχά. Πανταχού παρούσα η καταχνιά, Πανταχού παρών και ο θάνατος! Είμαστε η χώρα όπου οι μοναχοί μιλούν για ιατρική, οι γιατροί ασχολούνται με την πολιτική και οι αδαείς έχουν απαντήσεις σε όλα!
"Στην πολιτεία που έγινε πορνείο/ μαστροποί και πολιτικές/ διαλαλούν σάπια θέλγητρα.../ Φυραίνει ο τόπος ολοένα.../ο κόσμος τυλιγμένος στα ναρκωτικά σεντόνια/ δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει/ παρά τούτο το τέρμα...» έγραψε πριν από καιρό ο Σεφέρης. Πράγματι η χώρα φυραίνει. Φυραίνει κοινωνικά και ηθικά. Φυραίνει σε παιδεία και δημοκρατία. Φυραίνει σε ευαισθησία και ανθρωπιά. Το μόνο που ακμάζει τώρα είναι η παρακμή, από μια παρακμιακή κοινωνία.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να διαλέξεις πλευρά. Όσο δεν αντιδράς στο κακό, είσαι της μοίρας σου άξιος. «Την καμήλα την καβαλάνε γιατί γονατίζει», λέει ο λαός μας. Θα σκύβεις μόνο όταν είναι να αφουγκραστείς την καρδιά ενός μικρού παιδιού ή όταν είναι να δώσεις χέρι βοήθειας σ' έναν πεσμένο να τον σηκώσεις.
«Να λυπάστε το έθνος που δεν ύψωσε τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας του, που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα με τα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους», μας θυμίζει ο Λιβανέζος ποιητής.
Η θέση του καθενός μας τούτες τις μέρες πρέπει να είναι καθαρή. Δεν γίνεται να είμαστε και με το δίκαιο και με το άδικο συγχρόνως! Δεν γίνεται να σπάμε τη λέξη στα δυο, τη μισή για την αλήθεια και την άλλη μισή για το ψέμα. Η διγλωσσία είναι φαινόμενο απατηλό.
Όσο δεν αισθανόμαστε της πανδημίας το φόβο, όσο δεν νιώθουμε της κοινωνίας τον πόνο, όσο δεν βλέπουμε την πικρή πραγματικότητα με τα μάτια της ψυχής, είμαστε συνυπεύθυνοι για την κατάσταση που ζει ο τόπος. Αλλαγή δίχως συλλογική αντίδραση δεν γίνεται.
Όσο ως λαός πορευόμαστε με τη νοοτροπία που μας κληρονόμησαν τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, όσο δεχόμαστε τη δημοκρατία συρρικνωμένη, όσο ανεχόμαστε την ελευθεροτυπία «πετσοκομμένη», όσο αποδεχόμαστε τη δικαστική εξουσία εξαρτημένη από την εκτελεστική, σ' ένα «στημένο» κομματικό κράτος, με τους περισσότερους μετακλητούς στην Ευρώπη, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, άσπρη μέρα για την πολιτική δεν πρόκειται να 'ρθει.
Πουθενά αλλού στον πολιτισμένο κόσμο δεν υπάρχει νόμος που να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Πουθενά στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει νόμος που να διασφαλίζει την ατιμωρησία σε πολιτικά ή διευθυντικά στελέχη. Αν τα δύο κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα επέστρεφαν τις εκατοντάδες των εκατομμυρίων που χρωστούν, θα είχαμε τώρα μια πολύ καλύτερη υποδομή στην Υγεία και δωρεάν τεστ για τον κορονοϊό!
