Όταν ο Παυσανίας κατέλαβε τις πόλεις της Θράκης εντυπωσιάστηκε από τα αμύθητα πλούτη των βαρβάρων αρχηγών τους και από τη χλιδάτη τους ζωή. Και από πρώην λιτοδίαιτος Σπαρτιάτης που ήταν, με σκληρή ανατροφή και στερήσεις, άρχισε να ντύνεται πλούσια και να ζει πολυτελώς.
Κατόπιν, όταν οι Σπαρτιάτες του αφαίρεσαν την αρχηγία του στόλου, για τους παραπάνω λόγους και ανέθεσαν την αρχηγία στον Αριστείδη και τον Κίμωνα, ο Παυσανίας κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους Πέρσες, για να τους παραδώσει την Ελλάδα, με αντάλλαγμα να τον κάνουν σατράπη τους.
Καταδικασμένος μετά σε θάνατο, ο άλλοτε νικητής των Πλαταιών, κατέληξε ικέτης στον ιερό ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Μη μπορώντας οι συμπατριώτες του να τον συλλάβουν, καθώς ο ναός θεωρείται χώρος ασύλου, έχτισαν την πόρτα και τον άφησαν να πεθάνει μέσα, από το κρύο και την πείνα.
Λέγεται μάλιστα ότι η μητέρα του Θεανώ έφθασε πρώτη στο ναό και έβαλε την πρώτη πέτρα στην είσοδό του, γιατί δεν ήθελε να έχει γιο προδότη. Αν και μάνα, πήρε πρώτη μέρος στην τιμωρία του γιου της. Στην Θεανώ καταλογίζεται η αρχαία ρήση: «Φιλώ τέκνα, αλλά εμήν πατρίδα μάλλον φιλώ» (Αγαπώ τα παιδιά μου, αλλά περισσότερο από τα παιδιά μου, αγαπώ την πατρίδα μου).
Στην εποχή μας, χάρη στην βουλευτική ασυλία και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών οι ισχυροί πολιτικοί μένουν στο απυρόβλητο. Και στην περίπτωση που βρεθούν στον λογαριασμό τους εκατομμύρια, η δικαιοσύνη τα θεωρεί αδιευκρίνιστα. Και την Ελλάδα να χρεοκοπήσουν και τον όρκο τους να πατήσουν, θα ζουν στο ατιμώρητο.
Τη μνήμη του θανάτου από το έγκλημα των Τεμπών, όσο απαλά και να την αγγίξεις, όσο συμπονετικά και να την προσεγγίσεις, για τους γονείς η πληγή της απώλειας των παιδιών τους είναι παντοτινή, αδιαπραγμάτευτη και δεν πρόκειται να κλείσει.
Για τους υπεύθυνους του εγκλήματος των Τεμπών, για εκείνους που δεν τοποθέτησαν ένα σύστημα ασφαλείας, αξίας ογδόντα χιλιάδων ευρώ, αλλά είχαν και μοίρασαν εκατομμύρια ευρώ στα συστημικά ΜΜΕ, για την πολιτική προβολή τους, η ποινή τους, θα έπρεπε να ήταν περίπου ανάλογη με την ποινή του Παυσανία, καθώς πατρίδα είναι και τα παιδιά της.
Κρίμα, που για τους ενόχους του εγκλήματος των Τεμπών δεν βρέθηκε μια μάνα να κλείσει την πόρτα της βουλής της ασυλίας και να αφήσει τον υπεύθυνο γιο της μέσα. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς από τους τωρινούς πολιτικούς, ότι τίποτα δεν έχουμε να διδαχθούμε από την αρχαία Ελλάδα. Από την Ελλάδα που μας έχει κάνει περήφανους, σε αντίθεση με τη σημερινή που μας πληγώνει!
Αυτοί είμαστε ως χώρα. Κρύβουμε των αστεριών το φως για να φανούν οι πυγολαμπίδες! Δικάζουμε και φυλακίζουμε αυτούς που αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και τιμούμε τους συνεργάτες των ξένων. Από την επανάσταση του 1821 και μετά διώκονται οι αγωνιστές, επιβραβεύονται οι φιλήκοοι των ξένων και προάγονται οι ανεύθυνοι της Επιτροπής των Τεμπων. Προχωράμε στο μέλλον έχοντας παρακαταθήκη, την πιο κακή παράδοση της χώρας. Ο κοτζαμπασισμός ζει και βασιλεύει!
