Σταθερά απαράβατο το νήμα της ζωής ελλοχεύει και ξετυλίγεται σαν καλοστημένο σενάριο του πιο χαρισματικού σκηνοθέτη, τον οποίο ασυνείδητα έχουμε θεοποιήσει.
Σμιλεμένο στα χέρια του φαντάζει ιδανικό και εφιαλτικό κατά περίπτωση. Η εξιδανικευμένη ζωή δεν είναι καθαυτή ζωή. Είναι καθαυτός θάνατος. Αίρεται η αδυναμία της διακρίσεως των ορίων μεταξύ ζωής και θανάτου. Αν η αρχή της ζωής συνδέεται με την έννοια και συγκεκριμένα με την αρχή της γεννήσεως, τότε διερωτώμαι μήπως με την συντέλεση της, πάραυτα περνάμε στην κατάσταση του θανάτου...
Ζωή μέσα στον θάνατο, θάνατος μέσα στη ζωή; Οι απλοϊκοί ορισμοί που αποδίδουμε σε καταστάσεις , εκ των ων ουκ άνευ, για την ψυχική μας υγεία, προσδίδουν την πλήρη άγνοια που τρέφουμε μέσα μας.
Σφετεριζόμαστε ιδέες και απόψεις αυθεντιών που έρχονται και παρέρχονται κυριολεκτικά από έλλειψη εσωτερικής αναζήτησης, σαν να είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα.
Η άγνοια στην οποία βρισκόμαστε, σχετικά με τον τρόπο που το ανθρώπινο πνεύμα εισέρχεται και εξέρχεται σε τούτο τον κόσμο, είναι αυτή που μας προτρέπει την αποδοχή των διαφόρων θεωριών στο σύνολό της.
Η προσωπιδοφόρα ζωή κρύβεται στην ενδόμυχη ισχνότητα του αποκαλούμενου "εγώ" μας.
Η επίπονη κρημνοβασία της ψυχής μας επί τη αβύσσω θα ήταν θεμιτό να αναχαιτισθεί, ίνα δυνώμεθα διασωθήναι.
Διότι ο ανεπίγνωστος άνθρωπος αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο του πνεύματος, της νοήσεως, της διζήσεως. Ένα πλήγμα, ένα καίριο σημείο, το οποίο ακατάσχετα μορφοποιείται σε τέλμα. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην σκοτοδίνη της άγνοιας, προσμένοντας τον "από μηχανής θεό" να μας "φωτίσει" την στιγμή που όλα φαντάζουν δυσπρόσιτα, δισεπίτευκτα ή φαιδρά και έκπαγλα αναλόγως την συγκυρία.
Τόσοι πολλοί αιώνες, τόσοι πολλοί θεοί..Εμείς οι "ιδανικοί αυτόχειρες" είμαστε φυλακισμένοι της φαντασίας μας. Πρόκειται για μια αυτοφυλάκιση. Εν τέλει η μόνη θεοποίηση που θα ήταν λυσιτελής, να είναι αυτή του εαυτού μας. Όλοι μας μικροί θεοί σ΄ έναν τεράστιο κόσμο. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ανερμάτιστη θεοποίηση του "εγώ" μας, αλλά σ΄ αυτήν που πηγάζει απ΄ την ολοκληρωτική αυτοσυνειδησία και αναβλύζει κατ΄ ελπιδοφόρο τρόπο.
"Τι κρίμα να φτάσει κανείς στο σημείο του θανάτου και να καταλάβει ό,τι δεν έζησε ποτέ!!!"