Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη θεατρική παράσταση του 2ου Γυμνασίου Κιλκίς, που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Θεόφιλος Γουλτίδης, καθηγητής του σχολείου.
Το θέατρο πάντα με συνεπαίρνει, με καθηλώνει. Το ίδιο  ένιωσα εκείνη την Τρίτη, βλέποντας τους μαθητές μας να υποδύονται ρόλους πρωτόγνωρους για εκείνους και γνωρίζοντας ότι «κουβαλούσαν» αυτό το διάστημα το φόρτο των εξετάσεων. Μόλις άνοιξε η αυλαία και άκουσα τις δυο ανακρίτριες να μιλούν, έμεινα άφωνη. Το ύφος τους, ο τόνος της φωνής τους, η αμφίεσή τους, δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από την πραγματικότητα. Καθώς κυλούσε η παράσταση, διαπίστωσα το ίδιο μ΄ όλα τα παιδιά, που με τόση προσοχή ερμήνευαν τους ρόλους τους, σαν να τους ζούσαν. Με πολλή συγκίνηση η Αλβανίδα μάνα και η Ρωσίδα Νατάσσα, μας μετέφεραν τον πόνο τους.
Τι να πει κανείς για τα  μηνύματα της παράστασης! Απλές, καθημερινές ιστορίες (ρατσισμός, ναρκωτικά, απιστίες, σχέσεις γονέων και παιδιών, σχέσεις συζύγων) ζωντάνευαν από το στόμα των παιδιών, που έχουν την ικανότητα να  τις μεταφέρουν άδολα σ’ εμάς τους μεγάλους, που εθελοτυφλούμε συχνά μπροστά στα προβλήματα.
Μπράβο στη Νατάσσα, το Βαγγέλη, την Εριφύλη, την Εβίτα, τον Απόστολο, τον Τάσο, τη Χρυσάνθη, τη Μάρθα, τη Μαρία, την Κέλλυ και τη Βιργινία.
Ένα μεγάλο όμως μπράβο θέλω να πω στον εξαίρετο συνάδελφο, που έγραψε και σκηνοθέτησε την παράσταση με τόσο κόπο. Σεμνός, πίσω από τα φώτα της ράμπας, ακούραστα συνέχιζε την προσπάθειά του.
Τέλος, θέλω να σταθώ και στα προσεγμένα σκηνικά της καθηγήτριας των Καλλιτεχνικών, Τάνιας Καρακώττα, που «χρωμάτιζαν» τις σκηνές, τα κοστούμια των μαθητών – ηθοποιών, τη μουσική υπόκρουση της καθηγήτριας Σοφίας Καραλαζάρου, αλλά και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου, που κατέκλυσε την αίθουσα και απόλαυσε κατανυκτικά την παράσταση.