Κατά τ’ άλλα  νομίζω, πως τον χρόνο πιο πολύ τον αισθανόμαστε. Κυλά για τον καθένα ξεχωριστά, ανάλογα με το τι περνά και το τι προσδοκά. Διαφορετικά τον νιώθει ο φυλακισμένος, και διαφορετικά ο ερωτευμένος. Διαφορετικά ο νέος και  διαφορετικά ο ηλικιωμένος. Αλλιώς τον μετρά εκείνος που έχει χρήματα και αλλιώς εκείνος που τα περιμένει τέλη του μήνα….
Οι δείχτες του ρολογιού δεν τρέχουν με την ίδια ταχύτητα για όλους. Για μερικούς γλιστρούν αθόρυβα οι ωροδείχτες, ενώ για άλλους αγκομαχούν στη ρυμούλκηση του χρόνου και οι λεπτοδείχτες.
 Άλλοι χορταίνουνε για καλά από το νερό του «ποταμού χρόνου», ενώ κάποιοι άλλοι, σύμφωνα με τον ποιητή, «αφήνουνε να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά τους δίχως να πιούνε στάλα».
Πρακτικά ο άνθρωπος επινόησε το χρόνο για να μετρά μεγέθη, μεταξύ των οποίων και το μεγαλύτερο, τη ζωή.
Ο χρόνος είναι ο πανδαμάτορας του σύμπαντος κόσμου. Ακόμη και των αγαλμάτων. Ο μέγας παραχαράκτης που αφήνει τα σημάδια του, στο  νερό και την πέτρα. Είναι ο Χάροντας χρόνος ή  κατ’ άλλους  ο θεός Κρόνος.
Έτσι, νιώθοντας ο άνθρωπος απέναντί του αδύναμος επινόησε την ευχή. Για να ευχηθεί εκείνα που ο χρόνος ή η  πραγματικότητα δεν μας τα προσφέρει. Τα πιο σπουδαία στη ζωή δεν αγοράζονται. Γι’ αυτό και γίνονται ζήτημα ευχής ή προσευχής.  
Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο σημαντική ευχή αφορά την «Υγεία». Είναι η μόνη που αποτελεί κοινό παρονομαστή για όλους τους ανθρώπους. Πιο αντιπροσωπευτική και από τη δημοκρατία.  
Στην πραγματικότητα ωστόσο ο χρόνος είναι κενός. Το περιεχόμενό του το ορίζουμε εμείς ανάλογα με τις δυνατότητες και τα ενδιαφέροντά μας.   
Η 31η του Δεκέμβρη  είναι μια μέρα απολογισμού, αλλά και στοχασμού. Ημέρα περισυλλογής αλλά και προσμονής. Η 12η ώρα του μεσονυχτίου είναι η ώρα της αποταμίευσης όλων των σημαντικών αναμνήσεων στον κουμπαρά της ζωής μας.
Ιχνηλατούμε πάνω σε νωπές μνήμες και σε ξεθωριασμένες πατημασιές. Κάνουμε ένα ταξίδι στα περασμένα με αναπολήσεις, με πτήσεις και πτώσεις.
Καταγράφουμε ό,τι καλό ζήσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, χωρίς να ξεχνάμε πως και το μέλλον είναι έγκλειστο σ’ αυτό, καθώς παιδί του είναι και το ίδιο.
Καταμετρούμε παλιούς στόχους και όνειρα. Στεκόμαστε απολογητικά απέναντι στις σχέσεις και τις υποσχέσεις μας. Μετράμε χαμένες ελπίδες και φιλοτεχνούμε νέες.
Σταματάμε σε φιλίες και σε αγάπες που έσβησαν. Δεν πετάμε τίποτα που ομορφαίνει τη ζωή μας. Κρατάμε  ό,τι αποτελεί αναμνηστική περιουσία και τραβάμε μπροστά.    
Χαιρόμαστε με πρόσωπα που δεν μας πρόδωσαν. Απαριθμούμε ξανά τα θέλω μας, τα ανασκευάζουμε αν χρειασθεί, και ξεκινάμε για το 2ΟΟ8, με περισσότερες «αποσκευές».
Όσο οι σωριασμένες στην πλάτης μας αποσκευές πληθαίνουν, τόσο βαραίνουν και τα βήματά μας. Τα «θέλω» μας περιορίζονται. Για άλλους το ρήμα «θέλω» έχει όλα του τα γράμματα, για άλλους τα μισά και για τους πιο ηλικιωμένους, ίσως μόνο το τελευταίο, το «ωμέγα». Γι’ αυτό, πολλά από τα «θέλω» μας, στη ροή του αδηφάγου, του φθοροποιού χρόνου μένουνε ανυπεράσπιστα…
Έτσι, αρχίζουμε να επαναξιολογούμε τη ζωή όχι πια με βάση το «θέλω» αλλά το «μπορώ». Αφαιρούμε παλιά ενδιαφέροντα, προσαρμοζόμαστε σε νέα και πορευόμαστε με βάση την πραγματικότητα. Ο χρόνος άλλωστε, όπως και η ζωή γενικά,  είναι απλά μαθηματικά…
Είναι επομένως κατανοητό γιατί οι προσδοκίες για το 2ΟΟ8, δεν είναι για όλους ίδιες. Ούτε καν τα όνειρα στους ανθρώπους είναι κοινά. Γιατί, και το όνειρο παιδί της πραγματικότητας είναι. Πηγάζει μέσα από τα σπλάχνα της. Ξεπηδά μέσα από τις προσμονές της. Διαφορετικό είναι το όνειρο του φτωχού από εκείνο του ισχυρού.
Σε απλές γραμμές, άλλα είναι τα όνειρα της αριστοκρατικής και άλλα της εργατικής τάξης. Διατυπωμένο παραδοσιακά, για να μη χαθεί και η αριστερή φρασεολογία.
Γιατί και στην πολιτική δεν είναι τα όνειρα ίδια για όλους. Άλλα είναι τα όνειρα του πολίτη και άλλα του πολιτικού. Ακόμη κι αν είναι μουσικοί στην ίδια την ορχήστρα.
Επομένως, καλός ή κακός χρόνος με την ίδια σημασία για όλους δεν υπάρχει. Αφού και στον ίδιο πόλεμο άλλοι χάνονται και άλλοι «φτιάχνονται», κι ας μάχονται  στην ίδια πλευρά.
Ο Χ-ρόνος με άλλα λόγια δεν είναι κοινός, αλλά προσωπικός. Όπως και η ζωή. Άλλοι τον αντιμετωπίζουν ως «Κ-ρόνο» και άλλοι τον μετρούν  ως «Θ-ρόνο». Μια λεπτομέρεια σ’ ένα και μόνο γράμμα που κάνει τη διαφορά.
Εκείνο, που οφείλουμε στον εαυτό μας είναι στο ταξίδι μας με το 2ΟΟ8, να πάρουμε μαζί μας θύμησες από χρόνους που ομορφαίνουν τη ζωή και μνήμες που την νοστιμεύουν. Και να θυμόμαστε πως το αύριο δεν πρέπει να μας βρίσκει απροετοίμαστους. Υπάρχει ελπίδα στο χρόνο εκείνο, όπου υπάρχει και προσπάθεια.   
Στο ταξίδι με το 2ΟΟ8, φρόντισε να έχεις καλή παρέα για να περάσεις ωραία. Ο χρόνος μας έχει αξία όταν τον μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε. Και να θυμάσαι πως και η καλύτερη ευχή προϋποθέτει την ανάλογη επιλογή στη ζωή μας…