Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

«Τα πάντα είναι ένα» λέει ο Ηράκλειτος. Κάτω από τη διαφορετική επιφάνεια του κόσμου υπάρχει η ενιαία υφή του, γεγονός που αποτελεί βάση και αρχή της ηρακλείτειας κοσμολογίας.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Σύντροφε πρόεδρε, ενόψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επιθυμώ να θέσω υπόψη σου τις παρακάτω σκέψεις:

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Το μέγεθος της αλήθειας είναι πάντα μεγαλύτερο από το μέγεθος του λόγου. Κανείς λόγος δεν είναι αρκετός για να φωτίσει όλη την αλήθεια.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Ο άνθρωπος είναι η μεγαλύτερη αντίφαση στον πλανήτη Γη.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Όπου οι πολλοί στηρίζουν τα συμφέροντα των λίγων χάνει το νόημά της η δημοκρατία. Όπου η νομοθεσία είναι υπέρ του ισχυρού και κατά του λαού  φαλκιδεύεται το δίκαιο. Κανένα κόμμα παλιό δεν γίνεται καινούργιο αλλάζοντας ΑΦΜ και όνομα για να αποφύγει να πληρώσει τα δάνειά του.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

“Φυραίνει ο τόπος ολοένα” Σεφέρης.

Οι καιροί δεν αντέχουν τις σκέψεις του ανθρώπου. Οι λέξεις μια στοίβα από πίκρα στην ψυχή του λαού.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Σαν το πουλί που χάνεται στη σκιά του βουνού πετώντας, χάθηκε το αεροπλάνο με προορισμό το Βορρά, μέσα στο μολυβένιο σύννεφο.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.                                             

Ο χρόνος απασχόλησε τον άνθρωπο από πολύ παλιά. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θρύλοι.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

.Τα βαπόρια φορτωμένα με πρόσφυγες όλων των ηλικιών, με συμπράγκαλα πολλά και ζώα κατέπλεαν στο λιμάνι της Καλαμαριάς από το Βατούμ της Γεωργίας. Η χαρά του ερχομού από τη μια και η πίκρα του ξεριζωμού από την άλλη, διαμόρφωναν  ένα  τοπίο ανάμεικτο από αισθήματα.  Ο ξεριζωμός από την παλιά πατρίδα κι ο ερχομός στη νέα συνέθεταν συναισθήματα χαρμολύπης ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των προσφύγων.

Του Νίκου Κωνσταντινίδη, Εκπαιδευτικού – συγγραφέα.

...Ο πατέρας της Μερόπης λεγόταν Γρηγόρης Καραπιπέρωφ, ήταν απόφοιτος του Γυμνασίου του Καρς και είχε υπηρετήσει στο ρωσικό στρατό. Στην Ελλάδα ήρθε το 1914, μαζί με άλλους δύο δασκάλους από το Βεζίνκιοϊ για να δουν από κοντά, πώς είναι η ζωή εδώ. Ο πατέρας του Γρηγόρη και παππούς της Μερόπης, τού είχε πει να μη γυρίσει πίσω στο Καρς, δωροδοκώντας, μάλιστα, τις ρωσικές αρχές, γιατί,  αν γυρνούσε, θα έπρεπε να υπηρετήσει ξανά στο ρωσικό στρατό.