Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Η πολιτική είναι όπως κι ο έρωτας. Στην αρχή έχει ορμή και πάθος. Έχει ένταση και φαντασίωση. Διαπνέεται από αισθήματα επαναστατικά κι αγαπά το ωραίο και το όμορφο. Με τον καιρό, όπως ο Έρωτας, έτσι κι αυτή, χάνει το πάθος της κι αναζητά νέους ορίζοντες, αφήνοντας πίσω της υποσχέσεις, που ντρέπονται και οι ίδιες και παραβιάζοντας κάθε έννοια εμπιστοσύνης.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Μία-μία πέφτουν οι θύμησες στην επιφάνεια των νερών της ψυχής σου ταράζοντας τα γαληνεμένα της νερά και σχεδιάζοντας σχήματα κυκλωτικά, που σου θυμίζουν ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους, ακολουθώντας νομοτελειακά τη στράτα του ήλιου και τα τρίστρατα των άστρων.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Το καλό και το κακό είναι έννοιες αντίθετες. Είναι όμως και ίδιες, όπως στις λέξεις καλο-μαθημένος και κακο-μαθημένος. Εξάλλου το καλό του ενός σημαίνει το κακό του άλλου, όπου τα πράγματα είναι διαγωνιστικά ή ανταγωνιστικά.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, εκπαιδευτικός-συγγραφέας. 

Ξετυλίγοντας το κουβάρι ενός συλλογισμού αρχίζω με το ρητό: «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Πράγματι η ετυμολογική και εννοιολογική ανάλυση της ελληνικής γλώσσας είναι διδακτική κι αποκαλυπτική. Ερεθίζει και προβληματίζει. Κεντρίζει το συλλογισμό και γεννά την απορία. Απαντά σε ερωτήματα και θέτει νέα, ακολουθώντας την αρχή: «Η αμφιβολία γεννά τη γνώση και η γνώση την αμφιβολία».

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.  

Ένας ποντικός κι ένας βους, εκεί που προχωρούσαν, είδαν αίφνης έναν αχυρώνα ανοιχτό και, δίχως δεύτερη σκέψη, μπούκωσαν μέσα για να δουν τι έχει.  Ο ποντικός,  με το που βρίσκει μια χούφτα  σπόρους, τρέχει και φέρνει τα παιδιά του στον αχυρώνα να φάνε  κι αυτά. Αντίθετα  ο βους  πέφτει πάνω στο σανό και με λαιμαργία τρώει μόνος.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός - συγγραφέας.

Πρώτα σου στέρησαν τη δουλειά, μετά σου έκλεψαν το όνειρο κι ύστερα έδιωξαν τα παιδιά που σπούδασες με αίμα στα ξένα. Μετά σε τάισαν με νέο ψέμα, κι εσύ τους εμπιστεύθηκες ξανά. Τώρα, εκτός από τη δουλειά θα χάσεις και το σπίτι σου, που το έχτισες κι αυτό με δανεικά κι αίμα. Και μετά, όταν θα ακούς τη «Δραπετσώνα», το στίχο εκείνον που λέει:  «με αίμα χτισμένο κάθε πίκρα και καημός, κάθε καρφί του, πίκρα και λυγμός», δεν θα έχεις σπίτι για να κλάψεις, γιατί δεν θα σε καλύπτει η προστασία για την πρώτη κατοικία.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Δύο είναι οι εξουσίες που κυριαρχούν στη χώρα: η εκτελεστική εξουσία και τα ΜΜΕ. Αυτές διαμορφώνουν κι εμπεδώνουν το πολιτικό κλίμα. Οι άλλες δύο, η νομοθετική και η δικαστική, είναι υποκείμενες στις δύο πρώτες, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση ελέγχει πλειοψηφικά τη βουλή και ορίζει την ηγεσία του Αρείου Πάγου, αλλά και τα  ΜΜΕ στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκφράζουν την κυβέρνηση.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Η δημοκρατία ως έννοια, εκτός από πολιτική είναι και μαθηματική, αφού ορίζεται από την εκάστοτε πλειοψηφία.  Άλλη, όμως, η πλειοψηφία στο λαό κι άλλη στη Βουλή, ειδικά όταν αυτή ευνοείται από τον εκλογικό νόμο.  Το να έχει, δηλαδή, ένα κόμμα τη στήριξη του 1/3 του ελληνικού λαού, αλλά το  ποσοστό αυτό να του παρέχει τη δυνατότητα να κυβερνά τη χώρα, δεν είναι ούτε πλειοψηφία ούτε και δημοκρατία κατ' επέκταση.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

«Πάσχα των Ελλήνων» λέει ο Σικελιανός. «Ημέρα της Λαμπρής» λέει ο Σολωμός, για την πιο μεγάλη γιορτή  της Ορθοδοξίας. Τη γιορτή που χαρίζει ελπίδα στη βασανισμένη μοίρα του ελληνικού λαού. Του λαού που οδεύει στο θάνατο και τη ζωή, πότε με το γέλιο και πότε με το κλάμα, και που εμπνέει τον ποιητή να γράψει: «Άξιος εστί ο πικρός και ο μόνος, ο από πριν χαμένος εσύ να' σαι. Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι. Ότι αυτός ο θάνατος και αυτός η ζωή».

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης.

Ακόμη και σήμερα η μορφή του είναι άγνωστη. Δεν φρόντισε γι' αυτό όσο θα έπρεπε η Ιστορία. Υπηρέτησε τίμια κι ευσυνείδητα τη Ρωσία, χωρίς να παύσει μία στιγμή να είναι Έλληνας. Και παρά τη δόξα του ως υπουργού των Εξωτερικών, δίπλα στον Τσάρο, δεν σκέφθηκε ούτε στιγμή να μείνει στη Ρωσία κι ήρθε να βοηθήσει την Ελλάδα. Και την υπηρέτησε  με πάθος άσβεστο και πόθο διακαή.