«…Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου χαμού τη σκάλα, για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά! τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!» (Παλαμάς. Δωδεκάλογος του Γύφτου). Η χώρα, πράγματι, βρίσκεται στο τελευταίο σκαλοπάτι. Πιο κάτω από εδώ δεν υπάρχει. Η πορεία προς το φως είναι αναπόδραστη ανάγκη, καθώς τίποτα δεν είναι αδύνατο για το λαό εκείνο, που για της πατρίδας του τη σωτηρία, είναι έτοιμος να υποστεί την κάθε θυσία.

Η ξενιτιά είναι γνωστή στον Έλληνα από παλιά. Τραγουδήθηκε όσο κανένας άλλος πόνος κι όταν «ζυγίσθηκε», αποδείχθηκε βαρύτερη κι από το θάνατο. Ο ξενιτεμός από το σπίτι που γεννήθηκες, ο μισεμός από τη γη που φιλοξενεί τα κόκαλα των προγόνων σου, και ο ξεριζωμός από την αυλή που αντηχεί το κλάμα των παιδιών σου, είναι οδυνηρός.

Ο άνθρωπος, όπως και το λουλούδι, ριζώνει κυρίως στα μέρη που γεννιέται, αφού μέρος της ίδιας Φύσης είναι κι ο ίδιος. Το αγριολούλουδο, όπως και το προσφυγόπουλο, φυτρώνει σε τόπους όπου το σκόρπισε ο άνεμος. Κι αν εκριζωθεί από τη γη, μέσα στην οποία μόλις έχει βγάλει ρίζες, θα μαραθεί.
Είναι λογικό, πως, όπως το κάθε δέντρο ανήκει στο οικόπεδο εκείνο όπου φυτρώνει κι όχι στο διπλανό, έτσι και το κάθε παιδί, ανήκει στη χώρα όπου έχει γεννηθεί, αφού εννοιολογικά, γέννα και (ιθα)γένεια πάνε μαζί.

Αν είναι αληθινό αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, ότι ένας άνθρωπος, αν είναι ικανός, κάνει όσο οι δέκα χιλιάδες, τότε οι λίγοι  ικανοί είναι πιο σημαντικοί από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων. Είναι γνωστό, πως κάθε εποχή συνδέεται ιστορικά με τους ταγούς της. Πως το κάθε δημιούργημα είναι πρώτα έργο του ιδίου του δημιουργού και κατόπιν του λαού, αν κρίνουμε από τις επιγραφές, που υπάρχουν στις ένθετες πλάκες στα δημόσια κτήρια.

Πολιτική σημαίνει να κοιτάς μπροστά. Να πατάς γερά στο παρόν στοχεύοντας στο μέλλον. Να βαδίζεις από τ’ αναγκαία στα απώτερα. Κι αν είσαι πολιτικός, οφείλεις, πριν από τον κόσμο, να  γνωρίσεις τον τόπο σου. Να μην ξεχάσεις ότι εκεί που είσαι το χρωστάς σε άλλους. Πέρασαν ήδη οι εκατό πρώτες μέρες από τότε που τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Ένα διάστημα αρκετό για μια πρώτη αξιολόγηση.

Η αλλαγή έρχεται με τη ροή, όπως και το όνειρο με τον ύπνο. Αλλαγή θα πει επανάσταση κι όχι η κατάσταση. Θάλασσα ανοιχτή κι όχι κλειστό λιμάνι. Άλλωστε, και την άνοιξη την φέρνει η ανάσταση των λουλουδιών, που είναι η επανάσταση της ίδιας της φύσης…
Υπάρχουν ωστόσο κι αιώνιες αρχές. Αξίες που παραμένουν σταθερές. Που δεν αφήνει επάνω τους πατημασιές ο χρόνος.

Την εξέλιξη που έχει  κάθε άνθρωπος στη ζωή του την διαμορφώνει έως ένα βαθμό το οικονομικό και το πνευματικό του κληρονόμημα. Οι οικογενειακές και κοινωνικές συντεταγμένες που ορίζουν τη ζωή του. Βλέπουμε ότι τα παιδιά όσων εργάζονται στο Δημόσιο, ακολουθούν συχνά το επάγγελμα των γονιών τους. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις χαίρουν και των ευεργετικών εξαιρέσεων του νόμου.

Καλή πολιτική είναι εκείνη που παρέχει στον πολίτη ποιότητα ζωής. Η πολιτική που δημιουργεί κοινωνική συνοχή και που προχωρεί με βήματα σταθερά μέσα σε μια πραγματικότητα που διαρκώς μεταβάλλεται. Καλός πολιτικός είναι εκείνος που ιεραρχεί ψηλά τις ηθικές και τις ανθρώπινες αξίες. Ο πολιτικός που υπηρετεί με ανιδιοτέλεια τον τόπο και που, όταν αποχωρεί από την εξουσία, είναι γνωστός για την προσφορά του κι όχι για τα προσωπικά οφέλη του.

Η στολή έχει ένα βασικό γνώρισμα: Ξεχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το επάγγελμα που ασκούν ή το αξίωμα που κατέχουν. Η κρατική στολή, ας πούμε εν προκειμένω η αστυνομική, στους  πολλούς προκαλεί το σεβασμό, ενώ σε κάποιους ελάχιστους, ίσως  και το φόβο. Η αστυνομία, σ’ όλο τον κόσμο, είναι για να υπερασπίζεται το νόμο. Είναι η αρμόδια αρχή για την πρόληψη αλλά και την καταστολή. Αυτή μπαίνει μπροστά σε κάθε κοινωνική εμπλοκή, ακόμη κι όταν η ίδια δεν το θέλει…

Δεν είναι λίγα τα ζητήματα εκείνα που συχνά σχετίζονται με την  Ενωμένη Ευρώπη, μέλος της οποίας είναι και η χώρα μας. Το πόσο «ενωμένη», ωστόσο,  μπορεί να θεωρηθεί μια ένωση, όταν οι χώρες - μέλη της - δεν έχουν την ίδια αντίληψη σε θεμελιώδη ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και οικονομίας, είναι κάτι το συζητήσιμο.