Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Τα στερεότυπα που επί δεκαετίες ταλαιπωρούν τη δημόσια ζωή εμφανίστηκαν με την πρόσφατη κατάργηση των δικαιωμάτων παραγωγής (εθνικού πλαφόν)  αγελαδινού γάλακτος στις χώρες της Ε.Ε.
Οι ιδεοληπτικοί αυτοματισμοί επέβαλαν την άμεση αντίδραση: Θα καταρρεύσει η εθνική οπαραγωγή, θα πνιγεί η χώρα από τις εισαγωγές αγελαδινού γάλακτος, θα..θα…

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Είναι ν’ απορείς με τη νεοελληνική  φτώχεια των ιδεών (και των πολιτικών) στην επίλυση φλεγόντων προβλημάτων του τόπου, όταν κατά πως οι προγονόπληκτοι ισχυρίζονται, όλα τα είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Αφορμή για το σημείωμα τούτο λαμβάνω από τα μέτρα Βαρουφάκη που στάλθηκαν στις Βρυξέλλες  προς συζήτηση και έγκριση από τους …τρεις θεσμούς μήπως και δεήσουν και μας …ευλογήσουν με  μια έστω υποδόση από τα 7,2 δις  του μνημονίου  … σόρι της δανειακής σύμβασης, ήθελα να πω.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Οι μνήμονες αναγνώστες θα θυμούνται το άρθρο μου με τίτλο «Εθνικόφρων είναι όποιος πληρώνει φόρους» στην αρχή της κρίσης. Σήμερα και ενόψει όσων επέρχονται  είμαι υποχρεωμένος να αλλάξω τον τίτλο «Και αριστερός πατριώτης είναι όποιος πληρώνει φόρους».

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη

Οι εκλογές τελείωσαν, το ηρωικό Κιλκίς ψήφισε για 36η φορά από την απελευθέρωσή του και είναι καιρός να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα των καθ’ ημάς λυπηρών. Στις ανοιχτές πληγές του νομού που σε πείσμα των διακηρύξεων, υποσχέσεων, δεσμεύσεων και άλλων παρόμοιων προεκλογικών «έπεων πτερόεντων» επιμένουν να μας υπενθυμίζουν πως πέραν των λόγων απαιτούνται και έργα.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Επίσημες δηλώσεις του αμερικανού Προέδρου Ομπάμα, ανακοινώσεις του Λευκού Οίκου σχεδόν καθημερινά υπέρ των ελληνικών θέσεων για χαλάρωση της λιτότητας και υιοθέτηση αναπτυξιακής ατζέντας δημιουργούν αίσθηση και το ερώτημα πως η Μητρόπολη του Καπιταλισμού στρέφεται υπέρ μιας κυβέρνησης που πολλοί στις ΗΠΑ θεωρούν κάτι σαν κυβέρνηση κομμουνιστικού κόμματος.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Ημέρες ευφορίας διάγει το έθνος. Ευφορία απολύτως δικαιολογημένη καθώς κάθε νέα κυβέρνηση, ιδιαίτερα ύστερα  από μια μακρά περίοδο λιτότητας και κακοφορολόγησης, προσδοκά σε καλύτερες μέρες.
Δεν θα σχολιάσουμε την φρενίτιδα δηλώσεων υπουργών που σπεύδουν να εξαγγείλουν την πολιτική – με συγκεκριμένα μέτρα μάλιστα-  της κυβέρνησης πριν την ανακοινώσει στη Βουλή με τις προγραμματικές του δηλώσεις ο νέος Πρωθυπουργός.  Δεν αναλαμβάνει κάθε μέρα την κυβέρνηση η Αριστερά, όπως αυτοπροσδιορίζεται, για να γνωρίζει τα υστερνά που συνήθως είναι λιγότερο ενθουσιαστικά.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη

Καθώς οι πολιτικοί αρχηγοί θα επεξεργάζονται τα σχέδιά τους ας επιχειρήσουμε μια σύντομη πολιτική – ιστορική αναδρομή από τις πρώτες εκλογές που ψηφίσαμε ως Κιλκισιώτες μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας και εν προκειμένω του ν. Κιλκίς μετά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο (1913) Ντόπιοι λοιπόν και πρώτοι πρόσφυγες από την Στρώμνιτσα στην επαρχία της Θεσσαλονίκης που είναι τότε ο νυν ν. Κιλκίς πρωτοψηφίζουν στις εκλογές του 1915. Θυμίζουμε ότι στις εκλογές μέχρι και το 1923 ψηφίζουν και οι Μουσουλμάνοι Τούρκοι που ζουν στην περιοχή καθώς δεν έχει ολοκληρωθεί η ανταλλαγή των πληθυσμών.
Θα είναι η 35η φορά που οι Κιλκισιώτες θα προσέλθουμε στις κάλπες από την απελευθέρωση. Ως αυτοτελής νομός θα εκλέξουμε τους βουλευτές μας για 27η φορά (πρώτη τον Ιούνιο του 1935 ως αυτοτελής νομός) και 16η μεταπολιτευτικά, μετά δηλαδή την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974.

Ο Εισαγγελέας έθεσε στο αρχείο τον φάκελο  της απόπειρας δωροδοκίας του Π. Χαϊκάλη, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο ηθοποιός και βουλευτής  και αναμφίβολα η πολύκροτη ετούτη υπόθεση έχει περισσότερο ενδιαφέρον για τα συμφραζόμενά της.
Αφήνουμε στην κρίση σας αν έγινε η απόπειρα, από ποιους έγινε, πόσο σοβαρή ήταν, αν έπραξε σωστά ο εισαγγελέας  κ.ο.κ. Είμαστε σίγουροι άλλωστε ότι επί του θέματος θα κυκλοφορούν μυριάδες «αναγνώσεις» κατά την οπτική γωνία και τον βαθμό φανατισμού με τα οποία έκαστος εξ ημών θεωρεί τα πράγματα.

Του Θεοφύλακτου Παγλαρίδη

Σε σαράντα μέρες οι Έλληνες προσερχόμαστε στις κάλπες για 16η φορά από τη Μεταπολίτευση και την ίδρυση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (1974). Η Βουλή θα διαλυθεί 18 μήνες πριν τη λήξη της τετραετούς θητείας της έπειτα από την αδυναμία της να εκλέξει νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Εξάλλου και κατά ευρωπαϊκή πρωτοτυπία μόνο μια φορά, το καλοκαίρι του 1989, οι εκλογές διεξήχθησαν κανονικά, δηλαδή με τη λήξη της τετραετούς θητείας της Βουλής.  Συνηθέστερη αιτιολογία - επίκληση για την πρόωρη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη νέων εκλογών υπήρξε η αντιμετώπιση εθνικών θεμάτων.

Γράφει ο Θεοφύλακτος Παγλαρίδης

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό.  Έτσι να έχουμε να λέμε… Από την απάντησή του φωτίζονται πτυχές της καθημερινότητάς μας, εξηγείται το «πως»  και το «γιατί» ερωτημάτων που ο πολίτης θέτει όταν διαπιστώνει ότι ο κοινός νους εκλείπει από όσους διαχειρίζονται τις τύχες του.
Θέλετε ένα παράδειγμα; Πόσο μυαλό χρειαζόταν  για να επιλυθεί άπαξ δια παντός το μόνιμο, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, «αγκάθι» της μεταφοράς των μαθητών;  Όπου οι μεταφορείς δικαίως απαιτούν να πληρώνονται από την ημέρα που εκτελούν το έργο κι όχι από την ημέρα που θα υπογραφούν οι συμβάσεις, αφού το ανυπόληπτο κράτος (και το αυτοδιοικητικό παρακολούθημά του) αδυνατούν να διενεργήσουν έγκαιρα τους σχετικούς διαγωνισμούς;
Ελάχιστο θα πείτε. Κι όμως, κι αυτό το ελάχιστο απουσιάζει.  Πόση ευφυία απαιτείται για να μεταβιβαστεί η κυριότητα ενός κτηρίου, όπως του ΤΕΙ Κιλκίς, από τον αρχικό κύριο σε εκείνον που μεταβιβάστηκε το τμήμα και εν προκειμένω από το ΤΕΙ Σίνδου στο ΤΕΙ Σερρών; Ελαχιστότατο. Κι όμως αλλού ανήκει το ΤΕΙ Κιλκίς κι αλλού, ενάμισυ χρόνο τώρα, το κτήριο.  
Ο πιθανός αντίλογος ότι το κράτος και η κυβέρνηση ταλαιπωρεί σκοπίμως τους πολίτες και δεν επιθυμεί να λύσει προβλήματα όπως τα προαναφερθέντα δεν είναι λογικός. Τα ίδια προβλήματα με βασανιστικό τρόπο κάποτε λύνονται, χωρίς μάλιστα πρόσθετη δαπάνη για το γκουβέρνο.
Επομένως τις πταίει;  Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, είναι η γενική απάντηση. Αλλά δεν είναι όλο το προσωπικό που αναλαμβάνει κυβερνητικά χαρτοφυλάκια.  Ο εκάστοτε ηγέτης (πρωθυπουργός) έχει το βάρος της επιλογής. Και δυστυχώς ο τρόπος επιλογής παραπέμπει ευθέως στη γνωστή πολιτική  παθογένεια. Θα θυμάστε τους «θυρωρούς» της δεκαετίας του ’80 – νωρίτερα τη θεωρία των «κηπουρών» που επανήλθε  και στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000- την επιλογή δηλαδή από το άμεσο περιβάλλον του ηγέτη, περιβάλλον που διαμορφώνεται με όρους «παρέας» και προτίμησης σε όσους «γλείφουν, έρπουν και δοξολογούν»  καθ’ ημέραν» τον ηγέτη. Όσοι διαθέτουν αξιοπρέπεια, πολιτική κρίση και ίσια σπονδυλική στήλη, σπανίως αναγνωρίζονται. Το πολύ πολύ, όταν ο ηγέτης τα κάνει «λαμπόγυαλο»  καλούνται να βγάλουν τα «κάστανα από την φωτιά».
Δυο υφυπουργούς Παιδείας άλλαξε ο νυν πρωθυπουργός σε δυο χρόνια.  Πόσο δύσκολο ήταν να αξιολογήσει τις ικανότητές τους πριν τους εμπιστευθεί θέση στην κυβέρνηση; Κι αν δεν μπορεί να το πράξει, πως θα τον εμπιστευθεί  ο λαός για τα σημαντικότερα;
Δυστυχώς αποδεικνύεται πως κυβερνούν οι κάθε φορά αυλικοί.  Άντε το πολύ πολύ να εμφιλοχωρήσει και η λογική της γεωγραφικής κατανομής ώστε να διαθέτουν όλες οι περιφέρειες  εκπροσώπηση στο κυβερνητικό σχήμα. Άλλη στρέβλωση ετούτη.
Για να μην επικαλεστούμε το ΥΜΑΘ, όπου ο μόνος λόγος ύπαρξής του είναι να βολεύεται με υπουργείο και κάποιος έξτρα βουλευτής της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας – Θράκης γενικότερα.
Πέραν αυτών, ισχύει και η επιλογή από το κομματικό μας μαντρί. Όπου συνωστίζονται  άτομα που έχουν αποκλειστική απασχόληση  το συμφέρον του κόμματος.  Πολιτικοί που δεν έχουν εργαστεί ούτε μια μέρα σε κανονική δουλειά, δεν «έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο» κι όμως διαχειρίζονται από καθέδρας τα καθημερινά προβλήματα του κοσμάκη με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όσοι δοκιμάστηκαν με επιτυχία στον επαγγελματικό και επιστημονικό τους χώρο, αποτελούν τους «άσχετους», τους «αλεξιπτωτιστές» εκείνους που απειλούν την «λεία των επαγγελματιών της πολιτικής» Και συνήθως έχουν κακό τέλος, στις ελάχιστες των περιπτώσεων που ο ηγέτης θα τους επιλέξει.
Μην λέμε πολλά. Δέστε πόσοι από το πολιτικό προσωπικό της χώρας έζησαν από τον ιδρώτα του προσώπου τους. Και πόσοι μετά τις σπουδές τους «διορίστηκαν»  – από το αλάθητο κριτήριο του λαού, άλλη παράμετρος αυτή, αλλά ξεφεύγουμε πολύ από το θέμα του σημερινού σημειώματος- κατευθείαν βουλευτές, υπουργοί και πρωθυπουργοί.  
Για να μην μασάμε τα λόγια μας. Ξέρει κανείς τι δουλειά έκαναν και πότε τους είδαν να δουλεύουν μια μέρα έστω,  οι κ. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς; Για να μην επεκταθούμε και σε υπουργούς, επαγγελματίες της πολιτικής…
Με τούτα και με τ’ άλλα πορεύεται η χώρα και για τα αυτονόητα απαιτείται επανάσταση. Με υφυπουργούς Εμπορίου να πατάσσουν καθημερινά την ακρίβεια στην αγορά και να προκαλούν το γέλιο όσων σοβαρών απόμειναν στην χώρα και την κυβέρνηση να πνίγεται σε «σε μια κουταλιά νερό» όπως εντελώς πρόσφατα με τα κόκκινα δάνεια.
Δεν πρόκειται για …συντεχνιασμό, αλλά μάλλον οι Αιθίοπες  2.500 χρόνια νωρίτερα, καθώς ισχυρίζεται ο Αριστοτέλης (Πολιτικά) , είχαν ανακαλύψει απλούστερη και αποδοτικότερη συνταγή διακυβέρνησης. Εξέλεγαν  τον ηγέτη τους επιλέγοντας τον ψηλότερο!   
Τουλάχιστον είχαν ένα αδιάβλητο κριτήριο. Αν και βάσιμα πιθανολογούμε πως αν εφαρμοζόταν στα καθ’ ημάς, το επάγγελμα του …Προκρούστη θα γνώριζε ημέρες δόξας.