Η συλλογική υποκρισία που κατατρύχει την πολιτική μας ζωή δεν θα μπορούσε να καταδειχθεί εναργέστερα από τη συγκαιρινή συγχορδία για την ανάγκη καταπολέμησης της φοροδιαφυγής από κόμματα και μ.μ.ε. που δείχνουν σαν να ανακαλύπτουν τώρα την Αμερική.

Η Ιστορία δεν είναι μαθηματικά. Και δεν κινείται πάντα από τη βούληση μηχανισμών και αδήριτων νόμων.   Κάποτε τα ατυχή συμβάντα καθορίζουν τις εξελίξεις.  Το «ατυχές συμβάν» στον κόλπο του Ναυαρίνου -   ο Κόδριγκτον πέρασε από ανάκριση επειδή παρέβη την εντολή που είχε απλά να εμποδίσει τους Τούρκους να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τους επαναστάτες - επιτάχυνε τις διαδικασίες ανεξαρτητοποίησης  όπως τις καθόρισαν Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι.

Ήταν στην οπισθοχώρηση, Φθινόπωρο του ’44, όταν τα λεφούσια των καταραμένων υποχωρούσαν συντεταγμένα μετά την προέλαση των συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο. Ήρθαν και στρατοπέδευσαν έξω απ’ το χωριό· δίπλα στο ποτάμι για νάχουν νερό.

Ολα κι όλα. Εκστρατεία μεν, αλλά η καθαριότητα καθαριότητα. Φρεσκοξυρισμένοι πάντα, λες και γαμπροί θα πήγαιναν. Δεν πείραξαν τότε ψυχή οι Γερμανοί. Σχεδόν απέφευγαν να μπουν και να ανακατευτούν με τους Γενήκεβλήδες. Κι οι χωριανοί τους αντιμετώπισαν σχεδόν αδιάφορα. Πως είναι η γρίππη λίγο πριν γιατρευτείς ολότελα; έχει φύγει ο πόνος, ο πυρετός, και μένει ο απόηχος της πολυήμερης εξάντλησης.. Ε, κάπως έτσι.

Όταν οι Χρυσαυγίτες στο όνομα του Έθνους και των συμφερόντων των γηγενών και γνησίων εξ αίματος Ελλήνων επιτίθενται στους Αφγανούς και Πακιστανούς μικροπωλητές προφανώς και υποπίπτουν στο αδίκημα της αντιποίησης αρχής. Χώρια τα άλλα ποινικά αδικήματα (κακοποίηση κλπ)   τα οποία διαπράττουν στο όνομα των συμφερόντων της Πατρίδας, όπως  τα αντιλαμβάνονται.
Δίκαια λοιπόν είναι η αγανάκτηση που επισύρουν οι πράξεις αυτές στον πολιτικό κόσμο που καταλογίζει φασιστική και ρατσιστική νοοτροπία και πρακτική στους αυτουργούς των απεχθών αυτών πράξεων.
Και είναι απεχθείς οι πράξεις ακόμα κι αν συναντούν, δυστυχώς, ευρεία απήχηση στην κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στα τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Όταν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου ασφυκτιούσαν από  τα χρέη που απαιτούσαν ως αποζημιώσεις από τον α’ παγκόσμιο πόλεμο οι νικητές (Αγγλία, Γαλλία ) και κρίση και  ανεργία υπονόμευαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δεν ήταν οι εύποροι, αλλά οι ανήμποροι  τα πρώτα θύματα της φασιστικής – ναζιστικής προπαγάνδας.

Μεταστροφή επί το φιλικότερον του κλίματος στις επενδύσεις εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού διαπιστώνει σε πρόσφατο δημοσίευμά του για την Ελλάδα το αμερικανικό πρακτορείο Bloomberg. Ευρεία περίληψή του καταχωρίζουμε σε διπλανές στήλες επειδή   θα απασχολήσει την κοινή γνώμη για κάμποσα χρόνια. Και μόνο το δημοσίευμα αυτό καταδεικνύει τη σοβαρότητα του θέματος, άσχετα αν η εγχώρια κυβερνητική τάξη  το αντιμετωπίζει με ερασιτεχνικότητα και πολιτική πονηρία.
Αλλά το θέμα μας ως τοπική κοινωνία είναι άλλο. Ας θεωρήσουμε δυο «σταθερές» του προβλήματος: Εξόρυξη χρυσού.

Στην Μεγάλη Στέρνα το γεωτρύπανο έφτασε στα 40 μέτρα βάθος αλλά τον θησαυρό δεν τον ακούμπησε.  Το εγχείρημα υπονομεύτηκε από αστάθμητους γεωλογικούς παράγοντες. Οι χρυσοθήρες όμως δεν το έβαλαν κάτω.

Από την κ. Παρυσάτιδα Παπαδοπούλου- Συμεωνίδου λάβαμε και καταχωρίζουμε με ευχαρίστηση το ακόλουθο διευκρινιστικό σημείωμα, υπενθυμίζοντας στους αναγνώστες μας ότι η κ. Παπαδοπούλου ήταν εισηγήτρια σε εκδήλωση για την ημέρα Μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας, εκδήλωση που είχαν οργανώσει οι «Αργοναύτες» Κιλκίς.

Ιδού η νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους.  Ο αγώνας κατά του Μνημονίου που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας, αντάμα με το διαβόητο ΔΝΤ.

Εκείνη η ιστορία με την ένταξη και απένταξη δυο μέρες αργότερα του Γ. Συμπιλίδη από το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. προσφέρεται ως μάθημα πολιτικού αυτοχειριασμού.  Εκεί που τα μίντια ασχολούνταν με τον Άκη και τις δικαστικές περιπέτειές του   κατάφεραν στη Ν.Δ. και εστίασαν τα φώτα της επικαιρότητας στον Συμπιλίδη και στα οικεία πάθη τους.

Ο καλός μου φίλος και εξαιρετικός συνάδελφος Γιάννης Καραγιαννίδης ανήρτησε στην ιστοσελίδα του «Kilkis24” και το τελευταίο άρθρο μου με τίτλο «Και η σκουριά ρυπαίνει…»  Το άρθρο  αναρτήθηκε και στη δική μας ιστοσελίδα. Και όπως ήταν φυσικό- και ευκταίο από εμένα- υπήρξαν αντιδράσεις .