Ο  χρόνος ως έννοια ιστορική και φιλοσοφική απασχόλησε από παλιά τον άνθρωπο. Στο «πρόσωπό» του έχουν πλασθεί μύθοι και θεωρίες. Άλλοτε είναι  ο Θεός Κρόνος που τρώει τα παιδιά του, κι άλλοτε  η μονάδα μέτρησης με βάση την περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο.
Είναι αλήθεια πως, αν δεν υπήρχε ο άνθρωπος, να τον μετρά, δεν θα υπήρχε και ο χρόνος. Είναι επίσης αλήθεια, πως ο χρόνος από μόνος  του είναι κενός. Εκείνα που του δίνουν μετρήσιμο μέγεθος, είναι τα γεγονότα. Αυτά ορίζουν τη σημασία του και προσδιορίζουν ποιοτικά το περιεχόμενό του.

Ο Γοργίας ήταν ένας δεινός ρήτορας κι ένας καλός δάσκαλος του λόγου, που έζησε στην Αθήνα τον τέταρτο αιώνα π.Χ. Κάποτε, θέλοντας να δοκιμάσει τη δύναμη της ρητορικής τέχνης, έγραψε το βιβλίο, με τον τίτλο, «Ελένης εγκώμιον». Εκείνο που ήθελε, κυρίως, να πετύχει, ήταν να σταθεί απέναντι στην κοινή κατακραυγή του κόσμου, που πίστευε, ότι η ωραία Ελένη ήταν η αιτία του Τρωικού πολέμου.

Πολύς  λόγος γίνεται τελευταία στα τηλεοπτικά παράθυρα, για το τι είναι νόμιμο και τι ηθικό. Αν καθετί το νόμιμο, είναι ταυτόχρονα και ηθικό. Κι αυτό, γιατί ένας πρώην υπουργός, παράλληλα με την πολιτική του ενασχόληση, ανέπτυξε και επιχειρηματική, για κάποιο χρονικό διάστημα.
Επειδή, κατά κανόνα, κάθε ορισμός είναι αυτονόητα κι ένας περιορισμός, κι επειδή ορίζω σημαίνει, βάζω όρια, άρα  περιορίζω, καλό είναι να προσεγγίσουμε την ηθική, στην ευρύτερή της διάσταση: Την επαγγελματική, την κοινωνική και την πολιτική.

Η γυναίκα, αν κι έχει τραγουδηθεί από την ποίηση ως ερωμένη, αν κι έχει υμνηθεί από την τραγωδία ως μάνα, είναι η μεγάλη αδικημένη στη διαδρομή της πάνω στη γη, όχι μόνο από τη νομοθεσία και τη γραμματική, αλλά κι ευρύτερα από τη γλώσσα.  Ο άνδρας, ιστορικά και θεσμικά πιο ισχυρός, κατασκεύασε ένα γλωσσικό σύστημα στα μέτρα και τα σταθμά τα δικά του. Άλλωστε, ο ίδιος είναι χειραφετημένος, πολύ πιο πριν από τη γυναίκα, γεγονός που φαίνεται από πολλά επαγγέλματα που διαχρονικά έχουν καταγραφεί ως ανδρικά. 

Ο Πιλάτος πέρασε στην ιστορία ως ο άνθρωπος με τα καθαρά χέρια, αλλά και με βρόμικη τη συνείδηση, γιατί αντί να πάρει θέση υπέρ του αθώου Ιησού, έπλυνε τα χέρια του με νερό και Τον έστειλε στο σταυρό. Ήταν ξέρετε τότε η εποχή του νιπτήρα. με κυρίαρχη διπλωματική άποψη, αυτής της ουδετερότητας από τους κάθε είδους βολεμένους, στο πνεύμα της παροιμίας: «από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει κι αν καεί».

Είναι αλήθεια πως ο κάθε λαός έχει την ιστορική διαδρομή που δημιουργεί και που του αξίζει, καθώς ο ίδιος με τη δράση του την καθορίζει. Οι θεσμοί και οι δεσμοί σε κάθε κοινωνία δείχνουν τον πολιτισμό και νοοτροπία της. Οι εποχές είναι διαφορετικές όταν και οι αξίες ή και οι νοοτροπίες που τις διαποτίζουν είναι διαφορετικές. Ο Έλληνας, στο διαχρονικό πολιτισμικό γίγνεσθαι του σύμπαντος κόσμου μεσουρανούσε, όταν και η πολιτική σκέψη μεσουρανούσε. Όταν η παιδεία έμπαινε πρώτη στην κοινωνική ιεραρχία.